Polski Portal Introwertyków

Ja studiuje taki kierunek, który już w tym momencie jest moim zawodem. Pozwala mi on na pracę w domu, jednocześnie nie zmuszając mnie do przebywania w jednym miejscu. Najpiękniej, chociaż i tak muszę czasem ponarzekać.

nudny introwertyk pisze:Kurak domowy. Nadworny kucharz, sprzątacz, ogrodnik, guwernant i jeszcze ze sto innych funkcji w jednym.

To akurat brzmi bardzo sympatycznie. :) I przyznanie się do tego, że taki styl życia Ci pasuje, własnie bardzo dobrze o Tobie świadczy. Chociaż nie jest to czymś często spotykanym, to nie ma w tym nic z czego można by drwić. Szkoda, że w naszym kraju na ogół trudno jest o utrzymanie rodziny na przyzwoitym poziomie z jeden pensji. No właśnie, marzenia.

Odświeżam wątek. Dopadł mnie ostatnio lekki dołek w związku z moją przyszłą pracą. Wybrałam sobie ambitne studia, które jak najbardziej związane są z moimi zainteresowaniami i ich profil mi odpowiada. Jeśli chodzi o pracę po nich to cóż, jest to głównie praca z ludźmi i to prawie za każdym razem z nowymi, wymagająca niekiedy ode mnie sporej dawki cierpliwości i wysokich umiejętności komunikacyjnych. I super, kończąc ogólniak byłam święcie przekonana, że faktycznie jest to kwestia przyuczenia i tyle. Teraz po prostu nie wiem, jak długo wydolę w takim trybie. Czas pokaże.
Szkoda, że nie odziedziczyłam zdolności technicznych po bracie, przyszłym programiście. Chyba najbliżej mi do pracy naukowej, ale współcześnie opiera się to troszeczkę na innych zasadach niż wczesniej. Trochę jeżdzę po konferencjach, to wiem.

Skąd ja znam ten problem... Sama żałuję że nie jestem programistą. Zachodzę w głowę ostatnio gdzie by tu pracę znaleźć bez tego ciągłego stresu. Większość stanowisk wymaga bycia "otwartym" i "kontaktowym"...

A ja mam odwrotnie. Od ponad dwóch lat pracuję zdalnie, teraz zmieniłem branżę w pewien sposób i jestem właśnie programistą... nadal pracując zdalnie. Przyznam, że mam powoli tego dosyć. Nie powiem, w godzinach pracy rodzinka nieco czasami irytuje, niemniej chciałoby się z innymi ludźmi porozmawiać o tym co robimy na żywo, a nie przez komunikatory.

lukasamd pisze:A ja mam odwrotnie. Od ponad dwóch lat pracuję zdalnie, teraz zmieniłem branżę w pewien sposób i jestem właśnie programistą... nadal pracując zdalnie. Przyznam, że mam powoli tego dosyć. Nie powiem, w godzinach pracy rodzinka nieco czasami irytuje, niemniej chciałoby się z innymi ludźmi porozmawiać o tym co robimy na żywo, a nie przez komunikatory.

Praca zdalna to jest jednak dosyć męcząca sprawa. Brak jakoś pewnego odczucia, że się pracuje. Ja jakoś wolę posiedzieć jednak trochę w firmie i zrobić to co muszę a później odpoczywam w domu. Wiadomo jednak, że to wszystko zależy

KolejnaDama pisze:

lukasamd pisze:Brak jakoś pewnego odczucia, że się pracuje. Ja jakoś wolę posiedzieć jednak trochę w firmie i zrobić to co muszę a później odpoczywam w domu.

Tak jest niestety jak nie ma się wyznaczonych konkretnych godzin pracy, bo sami musimy się pilnować pracując zdalnie, co jest trudne (ale możliwe, wtedy taka praca nie różni się od standardowej). Jeżeli cały dzień przerzucamy się tak że chwile obowiązków, a chwile czegoś co odciąga uwagę (jak np. to forum ), to w efekcie cały dzień zmienia się w coś co ani nie było stricte pracą, ani dniem wolnym. Jeżeli pracuje się "normalnie" po za domem, np. w jakimś corpo to wracając do domu jest takie uczucie jak gdy kiedyś wracało się ze szkoły, uczucie wolności Uczucie to tym silniejsze jest pewnie dla introwertyków z wiadomych względów.

Tak, to fakt - i na początku, pierwsze powiedzmy pół roku, to był taki lekki koszmar. Trzeba w sobie wyrobić dyscyplinę i zaplanować, że o tej czy o tej się kończy. Wtedy działa tak samo, a i człowiek zadowolony.

leart pisze:Ja studiuje taki kierunek, który już w tym momencie jest moim zawodem. Pozwala mi on na pracę w domu, jednocześnie nie zmuszając mnie do przebywania w jednym miejscu. Najpiękniej, chociaż i tak muszę czasem ponarzekać.

Pochwalisz się czym się zajmujesz?
Tajemniczo to zabrzmiało. Mam zamiar się przebranżowić, a nie wiem co wybrać...konkrety są wskazane

Uciekinierka pisze:Skąd ja znam ten problem... Sama żałuję że nie jestem programistą. Zachodzę w głowę ostatnio gdzie by tu pracę znaleźć bez tego ciągłego stresu.

Jak wyczytałem masz 24 lata. Jeszcze jesteś młoda. Myślę, że z dużą dozą motywacji i czasu mogłabyś nadgonić.
Sam jestem ciekaw ile trwa przygotowanie do pracy programisty.
Czy mógłby się wypowiedzieć w tej kwestii jakiś programista z zawodu? Na przykład poświęcając 3h dziennie pełnego zaangażowania w naukę, jaki okres czasu jest potrzebny, aby poznać jeden język programowania (o ile jeden wystarczy) wystarczająco by zostać zatrudnionym w jakiejkolwiek firmie jako programista?

Grajek pisze: Sam jestem ciekaw ile trwa przygotowanie do pracy programisty.
Czy mógłby się wypowiedzieć w tej kwestii jakiś programista z zawodu? Na przykład poświęcając 3h dziennie pełnego zaangażowania w naukę, jaki okres czasu jest potrzebny, aby poznać jeden język programowania (o ile jeden wystarczy) wystarczająco by zostać zatrudnionym w jakiejkolwiek firmie jako programista?

Jak wiadomo ze wszystkim, to zależy. Jeśli pójdziesz po najmniejszym oporze, w kierunku tego co teraz najwięcej się wykorzystuje (wysokiego poziomu jezyki, c#/java) to nauka języka jest banalna. Składnia ich jest bardzo prosta i najbardziej chyba problematyczna sprawa zarządzania pamiecią jest rozwiązana (choć nadal trzeba jednak uważać ale poczatkujących o to się nie męczy?).
No ale tak jak języka (składni) można się moment nauczyć (znając jeden, znasz większość po prawdzie), to już z obserwacji widzę że najtrudniej ludziom zrozumieć że komputerowi trzeba wszystko dokładnie wytłumaczyć tak by zrozumiał a potem by sam programista zrozumiał co wytłumaczył. I potem był w stanie zmienić to tłumaczenie. No ale też, rynek mamy taki że raczej jest niedobór programistów niż nadmiar, i wiele firm godzi się na dopuszczenie kompletnych świeżaków do swojego kodu bo nie mają wyjścia czasami. W takiej sytuacji po paru miesiącach wieczorowego samouctwa podejrzewam że człowiek jest w stanie znaleźć mniej ambitną posadę jako programista i od tego już iść w górę (stanowiskowo i płacowo).

Zdalna, przed kompem, jak najdalej od ludzkiej materii . Czyli pewnie informatyka, bo ten zawód częstokroć jest wykonywany w formie niestacjonarnej czy praca w marketingu szeptanym, copywritingu (choć ta z kolei słabo opłacana). W sumie - wybór jest niestety mały...

Ja przy pracy zdalnej zdziczałabym do reszty Niemniej uważam, że najważniejszą rzeczą w pracy dla introwertyka jest własne biurko! Moje biurko stanowi dla mnie azyl, w którym mogę się "schować" w chwilach kiedy nie ma akurat nic do roboty albo trzeba na coś czekać. Można dzięki temu ominąć niepisany przymus integracji z resztą załogi Nie wyobrażam sobie siebie w pracy bez własnego kąta.

krucha_babeczka pisze:Ja przy pracy zdalnej zdziczałabym do reszty Niemniej uważam, że najważniejszą rzeczą w pracy dla introwertyka jest własne biurko! Moje biurko stanowi dla mnie azyl, w którym mogę się "schować" w chwilach kiedy nie ma akurat nic do roboty albo trzeba na coś czekać. Można dzięki temu ominąć niepisany przymus integracji z resztą załogi Nie wyobrażam sobie siebie w pracy bez własnego kąta.

A propos dzików, zapomniałam o pracy w lesie - leśnik może sobie pozwolić na bycie prawdziwym wilkiem stepowym oraz autentyczną lekturę "Walden" Thoreau...

A propos dzików, zapomniałam o pracy w lesie - leśnik może sobie pozwolić na bycie prawdziwym wilkiem stepowym oraz autentyczną lekturę "Walden" Thoreau...

Nie znałam tego dzieła a naprawdę chętnie sobie przeczytam (jak na prawdziwego dzika przystało )

krucha_babeczka pisze:

A propos dzików, zapomniałam o pracy w lesie - leśnik może sobie pozwolić na bycie prawdziwym wilkiem stepowym oraz autentyczną lekturę "Walden" Thoreau...

Nie znałam tego dzieła a naprawdę chętnie sobie przeczytam (jak na prawdziwego dzika przystało )

Polecam . I koniecznie "Wilka stepowego" Hermana Hessego, jak już jesteśmy w tych klimatach .

Paradoksem jest, że dobrą pracą dla introwertyka jest... psycholog.