Polski Portal Introwertyków

Drodzy Introwertycy
Jak myślicie po kim odziedziczyliście swój introwertyzm (niski ekstrawertyzm) ?
Jak pewnie wiecie, ta cecha (temperament) jest dziedziczna i leży w naszych genach (D4DR) Może to nie łatwe pytanie, bo potrzeba dobrego wywiadu i obserwacji by określić kto ma jakie nasilenie tej cechy, no i dodatkowo przy osobach starszych temperament się neutralizuje, cechy osobowościowe ulegają zmianom Dodaje ankietę, żeby był lepszy przegląd informacji.

Po matce jakbym już miał się kogoś czepić

Choć jeśli się cofnąć pamięcią to irytowało mnie w niej to , że raczej stroni od ludzi i lubi przebywać w domu, gdy sam przez większość życia zawsze miałem jakąś grupkę znajomych i siedzenie w czterech ścianach było dla mnie katorgą. I do teraz mi tak zostało.

Kurde ukryty ekstrawertyk ? Eee nie

Nikt w mojej rodzinie nie wydaje się być introwertykiem. Moja mama za młodu była atrakcyjną, towarzyską i pewną siebie osobą. Była kapitanem szkolnej drużyny siatkówki w liceum i od dziecka uczęszczała na zajęcia taneczne. Dzisiaj z racji wieku i doświadczeń nie jest już tak przebojowa, ale nadal daleko jej do introwertyka. Mój ojciec jest stuprocentowym ekstrawertykiem i do tego urodzonym przywódcą. Dziadkowie, ciotki, wujkowie, kuzyni - wszyscy są raczej towarzyscy i otwarci. Tylko ja byłam taką czarną owcą zamykającą się w pokoju i niewychodzącą z domu. Przez to też było mi ciężej, bo moja mama zupełnie nie rozumiała, że można mieć osiemnaście lat i nie mieć znajomych, nie być nigdzie zapraszanym. Na szczęście w mojej rodzinie nigdy nie było niezręcznych pytań o to, czy ktoś jest w związku. Jestem wdzięczna, że żadna ciotka nie tarmosiła mi policzka krzycząc, że znajdzie mi fajnego kawalera. Po prostu wszyscy w rodzinie wówczas wiedzieli, że mnie tematy towarzyskie nie dotyczyły, więc nie chcieli sprawiać mi przykrości.

Yyy, z tego co wiem to moja mama jest bardzo ekstawertyczna i tylko z tego mogę wywnioskować, że mam charakter po starym( mama czasem to wspominala).
Po paru spotkaniach z ojcem mogę powiedzieć, że w sumie to jest fakt, bo widzę w jego zachowaniu cechy, z którymi m oge się utożsamiać. I jestem z tego powodu zawiedziona w chuj ;/

No ale czy ta cecha (temperament) sie faktycznie dziedziczy?

Moi rodzice nie wygladają na typowych intro. Mam wrażenie jednak że ktos mógł być z nich trochę (bardziej matka) za młodu. Wydaje mi sie że dorosłosc/doświadczenie powoduje że się z tego wyrasta..

Mój ojciec jest raczej osobą stonowaną, ale dość łatwo go zdenerwować i wtedy robi się głośny. Mama skłania się bardziej w stronę ekstrawertyzmu, ale lubi czasem zaszyć się w pokoju z książką. Oboje nie stronią raczej od ludzi i lubią wszelkie spotkania rodzinno towarzyskie. Większości dziadków nie znałem, z opowieści mamy wnioskuję, że za młodu babcia była osobą dość przebojową. Nie mam pojęcia po kim to mam, być może po obojgu rodziców

Po ojcu. Mój tata jest bardzo introwetyczny, za to mama bardzo ekstraweryczna

Moi rodzice to raczej ekstrawertycy, żyjących dziadków i babcie też oceniam na ekstra/ambi, ale z opowiadań babci słyszałem, że dziadek był osobą bardzo cichą, stanowczą, opanowaną, lubił samotność, więc pasuje

W pewnym stopniu po obu. Moja bliższa rodzina (dziadki, rodzeństwo rodziców) jest bardziej intro niż ekstra.
Mama jest takim przykładem intro na 100 pro; pracuje z ludźmi, ale czas w spokoju w domu woli spędzać sama w swoim pokoju z własnymi myślami/zajmując się swoim hobby. Raz na jakiś czas wyjdzie z pustelni obejrzeć coś wspólnie na dole. Rodzina ze strony mamy jest bardziej intro; mam wrażenie, że jesteśmy z nimi blisko, a jednak spotykamy się raz na ruski rok. Nikomu nie chce się wychodzić ze swojego ustronia, miło jest siedzieć pod swoim kocykiem
Tato jest nieco bardziej intro; raz na jakiś czas wyjdzie do swoich znajomków sąsiadów na coś dobrego, ale w wolnym czasie kręci się po domu i ogólnie trzyma pewien dystans do ludzi (ale nie bliskich, on jest pierwszy do spotkań rodzinnych), mimo, że jest towarzyską osobą. Od niego rodzina jest mieszana, trochę tego, trochę tamtego.

Jak najbardziej po tacie. Chociaż to taki dobrze zakamuflowany intro, ale dla jego pokolenia baby boomersów, ery sprzed Internetu, to chyba było uwarunkowane naturalnie. Znaczy podejrzewam, że gdyby urodził się wtedy co ja, żyłby podobnie do mnie (praca, komputer, brak przyjaciół xD). A tak, co człowiek miał do roboty w latach siedemdziesiątych, jak nie bujać się z innymi człowiekami? Więc bujał się i siłą rzeczy rozwijał zdolności interpersonalne, tak że słuchając historii z jego młodości, można by odnieść wrażenie, że był duszą towarzystwa. Widać to zwłaszcza po tym, jak garnie się do rozmowy z ludźmi lubianymi/znanymi, natomiast nie lubi obcych oraz niezapowiedzianych wizyt. A mama? Uber-empatyczna ekstrawertyczka.

highwind pisze: ↑09 mar 2018, 22:28 Jak najbardziej po tacie. Chociaż to taki dobrze zakamuflowany intro, ale dla jego pokolenia baby boomersów, ery sprzed Internetu, to chyba było uwarunkowane naturalnie. Znaczy podejrzewam, że gdyby urodził się wtedy co ja, żyłby podobnie do mnie (praca, komputer, brak przyjaciół xD). A tak, co człowiek miał do roboty w latach siedemdziesiątych, jak nie bujać się z innymi człowiekami?

Zawsze mnie to ciekawiło, czy uzależnienie od komputera było powodem mojego niepowodzenia towarzyskiego, czy może jego efektem. Zastanawia mnie, czy gdybym nie mogła spędzać całego swojego czasu przed komputerem, to czy lepiej odnalazłabym się w świecie realnym. Ty sugerujesz, że w przypadku Twojego taty tak było.

Najprawdopodobniej po tacie, chociaż, jak twierdzi Cold, nie ma opcji, żeby być jednocześnie cholerykiem i introwertykiem, a cholerykiem jest z pewnością. I na pewno nie jest ekstrawertykiem, na ambiwertyka też mi nie bardzo pasuje. Ale za to moja mama jest ekstrawertykiem pełną gębą, bardzo towarzyskim i otwartym na ludzi.


Przepraszam za offtop, ale nie mogę tego przemilczeć...

highwind pisze: ↑09 mar 2018, 22:28 Więc bujał się i siłą rzeczy rozwijał zdolności interpersonalne, tak że słuchając historii z jego młodości, można by odnieść wrażenie, że był duszą towarzystwa.

Już dawno nie widziałam w internetach poprawnego zapisu tego spójnika. Jestem do głębi wzruszona, dziękuję.

Wiesz jak to jest, jedne cechy się dziedziczy inne nie
Tu masz 50%, tam 25% , a tu 75% i potem wychodzi taka jedyna na świecie martuella

Ally pisze: ↑10 mar 2018, 0:39

highwind pisze: ↑09 mar 2018, 22:28 Jak najbardziej po tacie. Chociaż to taki dobrze zakamuflowany intro, ale dla jego pokolenia baby boomersów, ery sprzed Internetu, to chyba było uwarunkowane naturalnie. Znaczy podejrzewam, że gdyby urodził się wtedy co ja, żyłby podobnie do mnie (praca, komputer, brak przyjaciół xD). A tak, co człowiek miał do roboty w latach siedemdziesiątych, jak nie bujać się z innymi człowiekami?

Zawsze mnie to ciekawiło, czy uzależnienie od komputera było powodem mojego niepowodzenia towarzyskiego, czy może jego efektem. Zastanawia mnie, czy gdybym nie mogła spędzać całego swojego czasu przed komputerem, to czy lepiej odnalazłabym się w świecie realnym. Ty sugerujesz, że w przypadku Twojego taty tak było.

Ja uważam, że gdyby nie komputery/internety, to jednak ludzie chcąc nie chcąc bardziej by wychodzili do ludzi, a tak w łatwy sposób mogą uciec od świata. Niby kiedyś były książki, ale to jednak nie to samo. Dzisiaj można wejść w interakcje z innym człowiekiem nie widząc go.

Ciężko stwierdzić,bo nie znam swojego ojca.