Polski Portal Introwertyków

Hahah, ja często słyszałem, że patrzę jakbym miał kogoś zabić. Szczególnie wiele razy od mojej pani manager, kiedy pracowałem , ale mówiła to raczej z uśmiechem, niemniej zaczęło mnie to irytować.

Ja na dowodzie osobistym wyglądam jak rasowy, uliczny morderca. A co do złośliwości mam wkurzający głos, wystarczy, że powiem coś głośniej lub włożę mały procent emocji, a już brzmię jakbym był strasznie nieuprzejmy i wściekły. Życie

marog pisze:Tak, chciałbym. Ekstrawertyzm, łatwość nawiązywania kontaktów znacznie ułatwia życie. Nie wydaje mi się, żeby od razu musiało zabrać brak refleksji nad życiem.

Ale przecież można być introwertykiem o dobrze rozwiniętych umiejętnościach społecznych i bez większego problemu nawiązywać kontakty z ludźmi - co więcej, nie płytkie, nieciekawe, na siłę, ale w oparciu o wspólną pasję, światopogląd, cele itd. Do tego jeśli introwersja wiąże się z dobrze rozwiniętym intelektem (a myślę, że dość często się wiąże), łatwiej o skuteczną i precyzyjną komunikację (np. ze względu na bogatszy zasób słów, zdolność do logicznego myślenia, wysoką inteligencję emocjonalną itd.). To, że ktoś potrafi sprawnie rozmawiać z ludźmi, regularnie poznaje nowych (np. w związku z aktywnością zawodową) itd., nie musi przecież oznaczać, że nie odpoczywa najlepiej we własnym towarzystwie.

Kiedy obserwuję tych wszystkich otwartych na świat ludzi, będących duszami towarzystwa, których wszędzie pełno i wszyscy ich znają oraz buzia im się często nie zamyka, to myślę sobie, że czasem chciałabym być taka jak oni. Chciałabym z taką łatwością wchodzić w nowe towarzystwo, prowadzić banalne lub niebanalne rozmowy, dogadywać się ze wszystkimi, czuć, że przez te osoby jestem lubiana za sam styl bycia. Przyznaję, że często zazdroszczę ekstrawertykom i chciałabym być taka jak oni.

Kolega Gawron dobrze prawi. Wydaje mi się, że to po prostu kwestia tego, że ekstrawertycy mają naturalną zdolność do szybszego rozwoju umiejętności społecznych. A nawet najbardziej nieśmiały intron może być duszą towarzystwa, jeżeli odpowiednio popracuje nad swoją osobowością.

A co do tematu- czasami miewam takie momenty, że chciałbym być duszą towarzystwa i móc rozmawiać jak rasowy ekstrawertyk. Nie powiem, moje częste milczenie nie sprzyja utrzymaniu kontaktów. A najgorzej jest, gdy w pracy muszę do kogoś zadzwonić i 5 razy dyktuję sobie w głowie co chcę powiedzieć.

Nie wolałbym być ekstrawertykiem. Ekstrawertycy, jak powszechnie wiadomo, nie myślą. Przeżywanie swoich dni w trybie bezrefleksyjnego automatu skończonego, który tylko mechanicznie reaguje na bodźce zewnętrzne, nie wydaje się ciekawą alternatywą. A tak bardziej serio: odpowiada mi to, kim jestem. Mimo że oczywiście są rzeczy, które chciałbym w sobie zmienić, to introwertyzm nie jest jedną z nich, wręcz przeciwnie, uważam, że introwertyzm to los wygrany na genowej loterii.

eddard pisze:Nie wolałbym być ekstrawertykiem. Ekstrawertycy, jak powszechnie wiadomo, nie myślą. Przeżywanie swoich dni w trybie bezrefleksyjnego automatu skończonego, który tylko mechanicznie reaguje na bodźce zewnętrzne, nie wydaje się ciekawą alternatywą. A tak bardziej serio: odpowiada mi to, kim jestem. Mimo że oczywiście są rzeczy, które chciałbym w sobie zmienić, to introwertyzm nie jest jedną z nich, wręcz przeciwnie, uważam, że introwertyzm to los wygrany na genowej loterii.

Trochę żeś przesadził, myślą na swój sposób, oni też potrzebują chwili samotności, nie jest tacy źle jak się wydaje. Można z nimi współpracować

Może niektórzy woleliby być introwertykami. Brak emocjonalnej niezależności bywa bolesny.

Uciekinierka pisze:Może niektórzy woleliby być introwertykami. Brak emocjonalnej niezależności bywa bolesny.

Nie wiem czy za umięjetność komunikacji z ludźmi i nieograniczonej energi towarzyskiej by było warto. Nie ma na to złotego środka.

Ja wolałbym być ekstrawertykiem ze względu na bycie bardziej otwartym, towarzyskim i w ogóle za łatwe nawiązywanie nowych znajomości. Może wtedy bym miała jakiś znajomych. Ehhh marzenia ...

Tak na próbę- tak. Myślę, że w dłuższej perspektywie nie odnalazłbym się w takiej roli. Bycie w centrum uwagi i ulubienie hałasu, fuj.

Najlepiej byłoby być ambiwertykiem, ale jak już muszę skłonić się w którąś stronę, to ambiwertykiem bardziej ekstrawertycznym niż introwertycznym. O ile takie określenie istnieje. Żadne skrajności nie są dobre.

Aga91 pisze:Najlepiej byłoby być ambiwertykiem, ale jak już muszę skłonić się w którąś stronę, to ambiwertykiem bardziej ekstrawertycznym niż introwertycznym. O ile takie określenie istnieje. Żadne skrajności nie są dobre.

Jeśli mówimy o typologii to intro i ekstra są przeciwnościami. Jeśli o teorii cech, to praktycznie nie ma introwertyzmu, jest po prostu mały procent ekstrawertyzmu. Ambiwertyk jest raczej ambiwertykiem Taka to właśnie jest typologia, nie ma bardziej czy mniej, wszyscy do 1 wora.

Terminologia, typologia...Mnie się wydaje, że te przejścia od intro przez ambi do eksta są bardziej płynne i czasem trudno jest kogoś sklasyfikować Ale jeśli już musi być koniecznie jeden wór, to niech będzie ten ambiwertyk, takim totalnym ekstrawertykiem nie chciałabym być.

Być intro jest spoko jak otaczasz się przyjaznymi ludźmi niekoniecznie "intro". Przez chwilę byłem w innym środowisku i wiem że da się nawet zapomnieć o "intro". Uważam że lepiej być "intrem".

Ja wolę być introwertykiem. Osoba ekstrawertyczna (przynajmniej "model" takiej osobowości) prędzej zacznie kilka zupełnie różnych wątków i żadnych nie skończy (skłonność do wodolejstwa). Tak samo z innymi sferami życia - po prostu ekstrawertyk ma mniejszą skłonność do tzw. konkretu i "sfokusowania".
Osobiście znam przypadki ze swojego otoczenia, gdzie bycie ekstrawertykiem krótkookresowo było spoko, ale już pozniej - nie procentowało Kwestia tego typu, że ekstrawertyczny znajomy nie posiadał sprecyzowanej pasji... to za co się zabierał to pozniej go nudziło i w efekcie nie mógł określić swojej dalszej przyszłości zawodowej. Moim zdaniem introwertyzm pod tym względem to ogromny komfort.