Polski Portal Introwertyków

No właśnie. Zakładam, że częściej introwertykami mogą być jedynacy, albo tacy, co mają rodzeństwo z dużą różnicą wiekową. Ale szczegółowiej może więcej będzie w tym topiku, jak to jest naprawdę.

Jeśli chodzi o mnie. Jedynaczka. Przyznam, nie jestem rozpieszczona, może nawet bardziej zmierzam w tą drugą skrajność "zupełnie nierozpieszczonej". Jednak jedynacy, jak to ja są częściej sami, sam dom rodzinny przyczynia się do tego, że lepiej się czujemy we własnym towarzystwie, lepiej sobie w nim radzimy, a co ważne potrafimy ten czas naprawdę dobrze wykorzystywać. Czy mnie leniuchujemy? Zaryzykowałabym tak stwierdzić.

Chętnie poznam Wasze fakty.

Mam brata.
W gimnazjum.
Brat ma kolegów...
Często głośno z nimi rozmawiam na temat opuszczenia komputera i wyjścia na podwórko. Szczególnie kiedy przyjdzie ich dziesięciu i zaczną krzyczeć mutującymi głosikami.

Mam siostrę 5 lat młodszą i jest skrajną ekstrawertyczką, plecie co jej ślina na język przyniesie, oraz jest bardzo "żywa".

Mam 3 siostry, jedna rok starsza[z ktora mieszkam teraz na studiach], dwie mlodsze, wsio ekstravert....

Starsza o 5 lat siostra, skrajna ekstrawertyczka :/ Ale dobrze sie z nia dogaduje, i na pewno zadne z nas nie jest rozpieszczone, w małym nawet stopniu.
//Może inaczej- nie umiałem z nią żyć, dopóki się nie wyprowadziła- obecnie znowu mieszka ze mną, ale ta wyprowadzka w ogromnym stopniu zmieniła nasze stosunki, na dużo lepsze

Ja też mam o 5 lat starsza siostrę -ambiwertyczkę.
Od kiedy ze mną nie mieszka dogadujemy się rewelacyjnie, wcześniej było nieco gorzej, ale było, minęło....
więc chyba niestety przynajmniej na razie teoria introwertyka-jedynaka pada.

Hmmm, teoria jedynaka-intro nie pada, po pierwsze, bo jestem tego przykładem, po drugie nie ma wypowiedzi innych jedynaków poza mną. Ale nie podejmuję ostatecznych wniosków. Może rzeczywiscie.

martensik pisze:Zakładam, że częściej introwertykami mogą być jedynacy, albo tacy, co mają rodzeństwo z dużą różnicą wiekową.

Raczej nie, temperament nie jest kwestią wychowania.

Jedynacy każdego typu temperamentu w dorosłym życiu odczuwają większe zapotrzebowanie na własną przestrzeń, gdzie nikt nie będzie im ruszał rzeczy, własne przedmioty i spokój w samotności od czasu do czasu, nawet jeśli są uwielbiającymi towarzystwo ekstrawertykami.

Ja jestem jedynaczką.

Jedynaczka przy mikrofonie:)

Niby mój przypadek Twoje przepuszczenia potwierdza. Jeśli dziecko ma jakieś intro cechy, to jedynactwo może stworzyć świetne warunki do ich pogłębienia. Pewnie u mnie tak było.
No ale myślę, że wypowiedzi powyżej nie pozwalają nam tworzyć jakichkolwiek szablonów i teoria jednak upada.

Posiadanie rodzeństwa może, ale nie musi wpływać na intro cechy. (Tak najczęściej wygląda wniosek przy próbie tworzenia takich teorii - dlatego za nimi nie przepadam :wink:)

Mam starsza siostre. Jestesmy calkowicie rozne i mamy calkiem odmienne zainteresowania i poglady.

martensik pisze:Czy mnie leniuchujemy? Zaryzykowałabym tak stwierdzić.

Tego fragmentu nie rozumiem. Rozwinęłabyś?

Już tłumaczę. Mniej leniuchujemy odnosiłam do tego, że swój czas wolimy bardziej praktycznie wykorzystywać, by nie okazał się być straconym i bezwartościowym, nie lubimy żyć bezczynnie, tylko czuć, że wciąż coś się robi, działamy, istniejemy. Nawet sposób oddawania się swojemu hobby, zainteresowaniom... czytanie książki, zabawa z dzieckiem, sport, spacer i wiele innych.

To zależy od stosowanej definicji lenistwa, robię masę rzeczy z tych wymienionych powyżej, a wszyscy mówią, że jestem leniwy.

martensik pisze:Mniej leniuchujemy odnosiłam do tego, że swój czas wolimy bardziej praktycznie wykorzystywać

Ja, wolę duchowo wykorzystać.

A ja mam aż 3 rodzeństwa- starszego brata o 3, siostrę o 4 i siostrę o 6 lat Największą dzikuską jestem ja, aczkolwiek wszyscy mamy w sobie coś z samotnika. Ogólnie bardzo się cieszę z posiadania tak licznego rodzeństwa, prawie wszyscy się świetnie dogadujemy, bez nich mój żywot byłby dożo smutniejszy. Tylko z nimi umiem wygłupiać się na maksa

martensik pisze:Już tłumaczę. Mniej leniuchujemy odnosiłam do tego, że swój czas wolimy bardziej praktycznie wykorzystywać, by nie okazał się być straconym i bezwartościowym, nie lubimy żyć bezczynnie, tylko czuć, że wciąż coś się robi, działamy, istniejemy. Nawet sposób oddawania się swojemu hobby, zainteresowaniom... czytanie książki, zabawa z dzieckiem, sport, spacer i wiele innych.

Coś w tym jest, choć z drugiej strony ja np. strasznie dlugo zabieram się do jakiegos konstruktywnego dzialania (mowiąc prosciej: zwykly ze mnie leń). Poza tym mam trudnosci z ogarnieciem czasu, tzn zawsze wydaje mi się, że mam go strasznie duzo i nie potrafię oszacowac, ile mi coś zajmie. Przez to czasem czynnosci, ktore normalnym ludziom zajmują kilka minut, w moim przypadku rozciągają się w nieskonczonosc.
Ale to prawda, że nie lubię marnowac czasu na bzdety.