Polski Portal Introwertyków

2 miesiące temu moich trzech dobrych kumpli wyjechało, wracają na wrzesień-październik
nadciąga okres szczególnie słoneczny,lóźny i swawolny, a ja najprawdopodobniej niestety spędzę go smutno w jednosobowym towarzystwie-sam ze sobą.
Nie załamuje mnie to tak jak kiedyś,wmawiam sobie że zawsze na dobre momenty w życiu trzeba czekać, one same wkońcu przyjdą..taka jest kolej rzeczy, jak w naturze.
Kiedyś pare lat temu z tego powodu wylądowałem w Orzeszu,w tym ośrodku terapii dzieci i mlodziezy,zostala stwierdzona u mnie depresja,po czym po 2 miesiącach wyszlem i juz nigdy więcej nie chciałem tam wracać, do tego stanu także.
Od tamtego czasu staram się nie łamać i nie okazywać słabości, w ciężkich chwilach nie kleić się do poduszki i nie szukać pomocy, zaciskam zęby i czekam aż "wyjdzie słońce",ale niestety aż tak silny żeby nic nie odczuwać to nie jestem, mam świadomość że dni samotne spędzane w domu są poprostu stracone tymbardziej że to moje najlepsze lata,co mi bardzo daje w kość i jest mi z tym bardzo źle, wtedy zaczynam rozmyślać że samotność może człowieka wewnętrznie wzmacniać i np jak za ileś tam lat nabędę jakąś dobrą twardą znajomość to wtedy będe w niej ostrożnijszy i bardziej o nią dbał a także słabszy będzie cios gdy ją utracę,bo wkońcu te odczucie nie będzie mi wtedy już obce.
Jak jest waszym zdaniem?

Introwertyków raczej wzmacnia, to z niej często czerpię siłę. Nie przejmuj się, że spędzisz parę dni w domu, zaplanuj sobie to tak, żebyś nie miał czasu o tym myśleć, np. czytanie jakiejś książki, robienie, czy naprawianie jakichś rzeczy.

Kilka lat temu miałem okazję spędzić miesiąc w samotności w warunkach pustelniczych - i wspominam ten czas bardzo miło. Kusi mnie, żeby powtórzyć to w te wakacje

mam świadomość że dni samotne spędzane w domu są poprostu stracone

A mi się czasem, zwykle po kilku dniach intensywnej socjalizacji, wydaje wręcz odwrotnie

leonidas pisze:mam świadomość że dni samotne spędzane w domu są poprostu stracone tymbardziej że to moje najlepsze lata,co mi bardzo daje w kość i jest mi z tym bardzo źle,

Hmm... to może ja zacytuję fragment jednego z wywiadów z K. Nosowską:
"Jakbym się nudziła sama z sobą to bym chyba umarła(...)"
Ja sama z sobą się nigdy nie nudzę. Uważam, że czas spędzony samotnie jest wykorzystany najlepiej. Robię to co lubię w moim tempie, nie musze na nikogo czekać ani nikogo gonić. Jak chcę przeczytać zdanie dwa razy, by lepiej zrozumieć jego sens, to to robię, czytając z kimś byłoby to niekomfortowe. Albo łażąc po lesie mam ochotę nieco dłużej popatrzeć na niespodziewanie napotkaną traszkę to się zatrzymuje i patrze, nie tłumacząc się z tego dlaczego sie zatrzymałam i na co patrze.
Przykładów takich zajęć jest całe mnóstwo. Tylko musisz odpowiednio do nich podejść [nastawić się psychicznie].

nie chodzi o to że mi się nudzi tylko brakuje żywego kontaktu z ludźmi, wiem że dla niektórych to jest plus i uwielbiają takie chwile ale ja w takich momentach odczuwam jak bardzo człowiek ma nature stadną i jak bardzo potrzebuje społeczności, np dzis juz mam nastroj lepszy bo mam zaklepany obóz na lipiec na półwysep helski,prawdopodobnie beda fajni ludzie wiec bedzie fajnie : )

Nie ogarniacie słowa SAMOTNOŚĆ? /:

Samotność to nie jest pobycie sobie samemu przez tydzień czy miesiąc bez kontaktu z ludźmi.
Samotność nie mija, kiedy znajdziemy się w towarzystwie przypadkowego człowieka. Nie jest źródłem siły. Nie da się jej zagłuszyć chodzeniem po lesie albo czytaniem książki.

Very good idea z tym obozem :D

Kocie, każdego z nas może wzmacniać coś innego.

Samotność to stan ducha, a nie stan fizycznej obecności w towarzystwie.
Jak nie masz kontaktu z ludźmi bo wszyscy znajomi gdzieś pojechali to tylko nie masz z nimi tymczasowo kontaktu.
Jak nie masz w życiu nikogo do kogo warto się odezwać, nikt za Tobą nie tęskni i nikt cie na świecie nie zna to wtedy jesteś samotny.
Izolacja od innych osób w racjonalnych ilościach daje introwertykowi szansę na odcięcie się od cudzych emocji i nabranie równowagi psychicznej. Ale samotność duchowa i bycie zdanym na łaskę i niełaskę swojej duszy ze świadomością, że jesteś zupełnie sam/sama na świecie nie sądzę by była w jakikolwiek sposób budująca.
Większość na tym forum to introwertyczni fanatycy. Nie nadają się do ludzi. Nie nadaję się do związku. Nikogo nie potrzebuję. Siedzę zamknięty w piwnicy cały dzień by nikogo nie spotkać. Odgrywają swoją życiową rolę wyrzutka społecznego. Ale jakoś mimo tego, że mają swój wesoły świat introwertycznych iluzji to przesiadujecie tu kurwa dzień w dzień i szukacie kontaktu z ludźmi. Przez internet bo tu nic się wam nie stanie i można dalej robić z siebie socjopatę i podbudowywać własne ego.
Introwertyzm swoją drogą ale bez towarzystwa innych ludzi (chociażby rodziny z która musicie mieć kontakt chociażby płytki) dawno byście skończyli w wariatkowie, mówili do siebie i ślinili się idąc ulicą. Większość z was w trudnym wieku szkolnym/studyjnym przeżywa swoją nieumiejętność nawiązywania kontaktów (szczególnie z płcią przeciwną) i wyżywa się na swoim biednym mózgu wmawiając sobie, że tak jest najlepiej i jesteście szczęśliwi.
Nikt wam nie każe zostawać królami sceny ale każdy człowiek potrzebuje chociaż jednej bliskiej osoby. A ja jako zatwardziały intro wiem, że potrzeba mi w sumie tylko jednej bardzo bardzo bliskiej osoby. Która ranią swoją nieporadnością ale która mi wybacza i pozwala starać się dalej.
Czego i wam życzę.

Aż ciężko się przyznać, ale mam takie samo zdanie na ten temat co przedmówca.

FaceDownUnder pisze: Odgrywają swoją życiową rolę wyrzutka społecznego.

So true...

muzin - 5 gwiazdek za posta ^_^

cityCAT i FaceDownUnder, nie macie racji. W języku polskim samotność posiada oba te znaczenia.

za Słownikiem Języka Polskiego PWN (Warszawa, 1999):
"samotność - życie, przebywanie w odosobnieniu, brak towarzystwa, rodziny; bycie samotnym."
"samotny - 1. żyjący w samotności, w odosobnieniu, nie mający rodziny, towarzystwa; znajdujący się w określonej sytuacji, w określonym czasie zupełnie sam; 2. spędzany, odbywany w samotności, bez towarzystwa; 3.znajdujący się na odludziu; ustronny, odosobniony."

Moim zdaniem do nazwania tego, o czym dyskusja powyżej bardziej nadaje się określenie "osamotnienie" i "osamotniony" jako odpowiednik emocjonalnego angielskiego "lonely" w odróżnieniu od fizycznego "alone".

leonidas pisze: Jak jest waszym zdaniem?

Jeszcze na zabiła, ale sukcesywnie rani.

a ja lubię sobie pobyć sama - wtedy jestem ja i mój komputerek i jest bosko. Wiadomo brakuje mi drugiej osoby do pogadania prostuje do wypowiedzenia 5 zdań dziennie, ale mnie raczej cisza w samotności uspokaja - stan nirvany. Zawsze wszystkim mówię iż moje hobby to ja sama. Latem to jest chyba najgorzej kiedy przychodzi czas wolny i np. nie ma z kim wyjechać gdzieś. Ale co tam ogólnie lubię przebywać w swoim towarzystwie. Mogę po delektować się swoimi nawykami. Bardzo bym chciała poznać kogoś podobnego do mnie.

Z samotnością jest tak, że trzeba utrzymać równowagę między jej istnieniem a jej brakiem. Utrata kontroli nad samotnością to nie jest nic przyjemnego.

Jeszcze gorsze jest to jeżeli jesteś samotny, ale nie z własnego wyboru