Polski Portal Introwertyków

Nienawidzę tych tekstów typu: "Ty nigdy nigdzie nie wychodzisz", "Dlaczego nigdzie nie wychodzisz?", "Co się dzieje?", "Co tam? Co tam powiesz ciekawego?".
Nie rozumiem dlaczego ludzie uznają mnie za dziwaczkę i typowego smutasa, bo nie wychodzę codziennie na imprezy-a jeśli już wyjdę to wracam o ludzkiej porze. Denerwuje mnie brak zrozumienia-gdy reszta nie potrafi przyjąć do wiadomości, że są ludzie, którzy po prostu lubią posiedzieć w domu, poczytać, obejrzeć film, a nie włóczyć się godzinami po mieście od klubu do klubu...

Ostatnio moja koleżanka miała jakąś smutną minę i już miałem zapytać "Czemu jesteś taka smutna?", ale się powstrzymałem, bo mogła być intro i takie pytanie mogło ją tylko wkurzyć. Czasem jest problem z ludźmi mającymi depresję, bo zachowują się wtedy często dość introwertycznie i może to być mylące.

Zdania typu:
"- Co się tak mało ruszasz? Co taka jesteś sztywna? Dlaczego nic nie mówisz? Obraziłaś się? Źle się czujesz? Masz jesienną depresję? Nudzisz się tu?".
Gadanie o zupełnych pierdołach na forum w autobusie/tramwaju.
Wykrzykiwanie i śmianie się...
Zbyt duża pewność siebie...

Pogawędki z ekstrawertykami raz na jakiś czas nie są złe. Byleby nie było ich za dużo. To szkodzi na równowagę psychiczną.

Czasami można z takimi po obcować, ale nie za dużo, tak raz na miesiąc przez godzinę.
Wracając do pytania. Wnerwia mnie ich myślenie, że duże grono znajomych, to to samo, co przyjaciele. Nie potrafią odróżnić znajomych od przyjaciół. Wszystko im się miesza. Wystarczy trochę z nimi pogadać, a już będę uważać każdego za druha. Ja tak nie potrafię z biegu nazwać kogoś nawet kolegą, anie mówiąc przyjaciel.

Glosne rozmawianie przez telefon i niezwracanie uwagi, ze komus obok to przeszkadza, bo uczy sie, czyta, tez rozmawia przez tel, pracuje itp

Ignorancja i wynikająca z niej nadmierna pewność siebie

W okolicach Bożego Narodzenia i Sylwestra bez przerwy słyszę pytania: ,,Z kim spędzasz święta? Czy gdzieś wyjeżdżasz?''. Jestem samotna, mieszkam sama, nie utrzymuję kontaktu z rodziną, w dodatku jestem niewierząca i wszyscy w moim otoczeniu doskonale o tym wiedzą. Wg znajomych ekstrawertyków święta trzeba SPĘDZAĆ. Najczęściej z rodziną, kochać się wzajemnie, iść razem do kościoła, a po świętach pokazywać brzuch, jaki urósł od przejedzenia, przed Gwiazdką mówią mi wesołych świąt (osobie niewierzącej) i obowiązkowo całują, bleee... Kiedyś jak byłam młodsza to musiałam koniecznie wysłuchać życzeń, abym wreszcie znalazła sobie faceta, teraz życzą tylko zdrowia, chyba mój limit wieku na zamążpójście wg nich się wyczerpał. Przed Nowym Rokiem ciągle słyszę pytanie: ,,Gdzie spędzasz Sylwestra i z kim?'' a potem następuje nawijka o tym jak się ubawią, upiją, itd. W Nowy Rok tańczą, śpiewają, piją i cieszą się nie wiem z czego, drą się jak opętani: ,,Szczęśliwego Nowego Roku!'' Dla mnie to dzień jak co dzień. Przed świętami nie mogę wyjść z pracy bez obowiązkowego uściskania się z każdym z osobna, ekstrawertycy nie odpuszczą, abym wyszła bez trzykrotnego pocałowania każdego z nich w policzki, choćby im katar spływał do pasa (ble... ), a jak wyjdziesz mówiąc tylko do widzenia, to się na ciebie obrażą

Zabawa pod przymusem, bo akurat 3 stycznia już nie wolno się bawić.

Może nie tyle wnerwia, co trochę wprawia w pewną konsternację fakt, że czuję się tak, jakby oczekiwano ode mnie ciągłego utrzymywania banana na twarzy. Nieraz słyszałem ,, a co ty taki smutny chodzisz? " itp. troskliwe zapytania. Dawniej, kiedy nie wiedziałem o sobie za dużo, czułem się zmieszany - sądziłem, że coś ze mną nie tak, no a teraz to może i uśmiech nie gości zbyt często na mojej twarzy, za to częściej śmieję się wewnątrz

Mnie do ekstrawertyków w dużej mierze zniechęca fakt, że nie mam z takimi osobami prawie żadnych tematów do rozmowy..owszem są standardowe tematy typu pogoda itd. ale to jest na chwilę. Zawszę, gdy próbuję pogadać o czymś z moich zainteresowań, o rzeczach na których się znam (a przynajmniej tak mi się wydaje), mam wrażenie, że mówię do nich po chińsku, albo co gorsza po klingońsku Pamiętam jak kiedyś zdarzało mi się przynosić książki ze sobą do pracy i jak spotykałam się ze zdziwionymi spojrzeniami jakby mieli ochotę spytać 'A Ty czytasz?', jakby to było coś złego Gdybym miała jakiekolwiek wspólne tematy z ekstrawertykami, myślę, że częściej wychodziłabym do ludzi i potrafiła wynosić przyjemność z tych kontaktów zamiast znużenia.

Temat ekstrawertyków, to:
- kto z kim chodzi.
- kto się wczoraj napił.
- kto zrobiła komu dziecko.
- kto z kim zerwał.
- gdzie się bawimy w sobotę
- " a słyszałaś, że ta ruda Monika, ta co chodziła z tym Przemkiem, to już z nim nie jest, tylko z tym Adrianem. Wiesz z tym, co ma tego brata co ochajtany jest z tą pod Pierdzinowa Małego".

Konradek pisze:Temat ekstrawertyków, to:
- kto z kim chodzi.
- kto się wczoraj napił.
- kto zrobiła komu dziecko.
- kto z kim zerwał.
- gdzie się bawimy w sobotę
- " a słyszałaś, że ta ruda Monika, ta co chodziła z tym Przemkiem, to już z nim nie jest, tylko z tym Adrianem. Wiesz z tym, co ma tego brata co ochajtany jest z tą pod Pierdzinowa Małego".

Chyba Ci źli ekstrawertycy bardzo nie chcą Twojego towarzystwa, skoro masz taką wiedzę.

To ja nie chcę ich towarzystwa, ale ty ich lubisz, to leć do nich.

EDIT: Przepraszam, ale to też pasuje. Ja wiem... dwa memy na raz to tak może nie śmiesznie... ale...meh.