Polski Portal Introwertyków

Nie wyobrażam sobie tego - my room is my castle.

a co z twoim (przyszłym, hipotetycznym ?) mężem? Tez sie okopiesz w swoim pokoju? Mężczyźni podobno gorsi są od dzieci wiec nie wielka różnica :lol:

karat pisze:Inno rodzeństwo to jednak fajna rzecz, nawet jeśli się dzieli pokój, o ile sie je dobrze wychowa

Jak się ma o rok starszego ekstrawertycznego brata to jest tak sobie, no ale czasem się przydaje. Jakieś tam plusy to rodzeństwo ma ale czy ogólnie wychodzi na plus to zależy już kogo Ci los ześle

Mam starszego brata wiec to ja jemu w pewnym momencie sie wbiłem do pokoju XD
nic mi wtedy nie zrobił wiec chyba los był dla mnie łaskawy

karat pisze:a co z twoim (przyszłym, hipotetycznym ?) mężem? Tez sie okopiesz w swoim pokoju? Mężczyźni podobno gorsi są od dzieci wiec nie wielka różnica :lol:

Będzie spał na kanapie w salonie XD
Hm, ale na serio nie wyobrażam sobie swojego mieszkania bez pokoju tylko dla mnie. W końcu jestem jedynaczką-introwertyczką.

A tam od dzieci. Jak taka opinia panuje, to wiedzą, że sobie mogą pozwolić, więc i sobie pozwalają. Ja w tym udziału brać nie zamierzam.

karat pisze:nic mi wtedy nie zrobił

Pewnie dlatego, że bał się rodziców. ;>

Inno, nie wyobrażam sobie , jakby to było dzielić pokój z rodzeństwem, ale chciałabym tego doświadczyć. Chciałabym mieć rodzeństwo. Jak dla mnie bycie jedynaczką jest do bani i zdania nie zmienię (chyba XD)

Jak poprosisz rodziców... XD

karat, taka możliwość nie istnieje.

U mnie jedyna niezdolność do czynności społeczno-towarzyskich obejmuje sfery imprezowo - taneczne. Tego zdecydowanie unikam. A jak muszę już odsłużyć swoje np. wesele w rodzinie, to wlewam w siebie jakiś znieczulacz, a wtedy jest mi wszystko jedno. Poza tym przypadkiem... wydaje mi się, iz funkcjonuję zwyczajnie, chyba nie rzucam sie w oczy...

Ja za to jestem totalnie upośledzony towarzysko. Nie lubię imprez, nie piję, nie potrafię tańczyć. Ale najgorsze dla mnie są wizyty w urzędach, sekretariacie szkolnym, ośrodku zdrowia, itd. Po prostu nigdy nie wiem, co powiedzieć, jakim językiem przekazać to co mam do przekazania.

Niespecjalnie rozumiem dlaczego okresla sie takie cech charakteru mianem "niezdolnosci". Moze jeszcze ukujecie okreslenie "dysfunkcja"?

Dla mnie to zadna niezdolnosc, a raczej "zdolnosc trzymania jezyka za zebami, zdolnosc bycia pojedynczego i osobowa samodzielnosc".
Struktury spoleczne dla jednych sa celem samym w sobie, dla innych zas jedynie jedna ze sciezek do osiagniecia postawionego sobie celu .... Dlatego tez jedni tworza rodziny, szukaja "polowek", socjalizuja sie; zas inni wola sie rozwijac w samotnosci, bez udzialu ludzi.
Sa tez naturalnie ludzie, ktorzy maja ochote na jedno i drugie, ale w moim odczuciu ta druga strona wypada wtedy gorzej jakosciowo, bo nie moga sie w pelni poswiecic rozwojowi, wiec na waszym miejscu bym nie marudzil, bo wg mnie nie mamy absolutnie zadnego powodu do tego, by marudzic.

marc pisze:Dla mnie to zadna niezdolnosc, a raczej "zdolnosc trzymania jezyka za zebami, zdolnosc bycia pojedynczego i osobowa samodzielnosc".

Wow! Musze to powiedzieć głośno: PODZIWIAM!
Jeżeli to akceptujesz, znaczy ze osiągnąłeś wyższy poziom niż my (znaczy cała reszta dla której, jest to problemem).
W sumie życzę każdemu żeby do takiego poziomu kiedyś doszedł. Jednak sama za bardzo nie wiem jak to zrobić.
Bo jak pogodzić moje "upośledzenie towarzyskie" (dzięki MetalMan za określenie bo ono najlepiej oddaje moja dysfunkcje ) z tym co mi wpajano przez cały okres wychowania, czyli ze jestem jednostka społeczna i w tym społeczeństwie muszę żyć (a nie tylko koło niego przechodzić). [żyć czyli funkcjonować, podporządkowywać się niektórym zasadom, pisanym dla ogółu i przez ogół]

hiksa pisze:Bo jak pogodzić moje "upośledzenie towarzyskie" (...) z tym co mi wpajano przez cały okres wychowania, czyli ze jestem jednostka społeczna i w tym społeczeństwie muszę żyć

Mi w okresie wychowania wpajano, że dzik jest równie niebezpieczny co tygrys, a spędzenie nocy w lesie to najstraszniejsze szaleństwo. Zresztą, wielu ludzi nadal w to wierzy, bo tak im powiedziano w dzieciństwie. Grunt to umieć być krytycznym - także wobec tego co nam wpojono jako niezaprzeczalną prawdę.

zarat pisze:Mi w okresie wychowania wpajano, że dzik jest równie niebezpieczny co tygrys, a spędzenie nocy w lesie to najstraszniejsze szaleństwo. Zresztą, wielu ludzi nadal w to wierzy, bo tak im powiedziano w dzieciństwie. Grunt to umieć być krytycznym - także wobec tego co nam wpojono jako niezaprzeczalną prawdę.

Dobrze powiedziane. Brak krytycznego stosunku do rzeczywistosci rodzi w moim mniemaniu postawe konformistyczna [a moze jest jej konsekwencja?]. Podporzadkowanie sie pod istniejacy, zastany [niekoniecznie sluszny] stan rzeczy nie zawsze jest wlasciwe dla NAS jako jednostek, a w koncu na dobru wlasnej jednostki powinno nam zalezec najbardziej [przy zalozeniu, ze potrafimy byc tylko jednostka, nie mamy mozliwosci bycia innego, niz bycie pojedyncze jako "MY" - a dokladnie "JA"].

Ja za to jestem totalnie upośledzony towarzysko. Nie lubię imprez, nie piję, nie potrafię tańczyć. Ale najgorsze dla mnie są wizyty w urzędach, sekretariacie szkolnym, ośrodku zdrowia, itd. Po prostu nigdy nie wiem, co powiedzieć, jakim językiem przekazać to co mam do przekazania.

Imprezy i picie to pół biedy. Jeżeli nie chcesz czerpać z tego przyjemności to nie czepiasz i tyle. jeżeli chcesz a nie potrafisz to już trochę gorzej. Moim zdaniem w takim wypadku warto popracować, przy czym trzeba do tego znaleźć odpowiednich ludzi. Problem z urzędami natomiast to już jest dysfunkcja. Nie ma w tym żadnej złośliwości tylko nazywanie rzeczy po imieniu. Sam aktualnie intensywnie oswajam się z urzędami. To jest po prostu te gorsze oblicze introwertyzmu, ale można nad tym popracować.

Dlatego tez jedni tworza rodziny, szukaja "polowek", socjalizuja sie; zas inni wola sie rozwijac w samotnosci, bez udzialu ludzi.
Sa tez naturalnie ludzie, ktorzy maja ochote na jedno i drugie, ale w moim odczuciu ta druga strona wypada wtedy gorzej jakosciowo, bo nie moga sie w pelni poswiecic rozwojowi, wiec na waszym miejscu bym nie marudzil, bo wg mnie nie mamy absolutnie zadnego powodu do tego, by marudzic.

Za to ta wypowiedź trąci mi socjopatią i nie ma w tym niczego do podziwiania. Introwertyzm nie polega na życiu w oderwaniu od społeczeństwa tylko na innym sposobie komunikacji. Tak wielu z nas tutaj bardzo dużo czyta. Książka to też jest forma komunikacji ze społeczeństwem poprzez autora i jego doświadczenia.

Reasumując. W mojej opinii człowiek jest istotą społeczną i introwertyzm tego nie zmienia. Jeżeli są problemy w funkcjonowaniu w społeczeństwie to jest to problem co nie znaczy, że jest to powód do czucia się gorszym. problemy jak wiadomo się rozwiązuje...

Ja się tak zastanawiam. Ilu z was chciało by na bezludną wyspę? Ale taką hardcorowa nie z pytaniem "co byś zabrał?"