Polski Portal Introwertyków

Dlatego jak się z kimś gada, to najlepiej usiąść obok.

A dla mnie rozmowa to jedyna okazja do tego żeby bez skrępowania komuś w oczy popatrzeć

Z kontaktu wzrokowego korzystam aż do przesady, często bez rozmowy przez co wiele osób jest przekonanych że cały czas coś knuję ; )
ale przynajmniej mało kto wytrzymuje taką rozmowę i przez to nie mam problemu z ludźmi zagadującymi o pierdoły

Mi się wydaje, że nie trzeba patrzeć w oczy jak się mówi a jak się słucha to już się patrzy, w innym przypadku nie trzeba się patrzeć. Ludzie nie gapią się na innych, są zajęci innymi sprawami.

Ja tak samo, jak mówię to nie patrzę, ale jak ktoś mówi to patrzę a przynajmniej staram się dwie rzeczy na raz to za dużo

Ja patrzę w oczy rozmówcy, kiedy słucham; zaś kiedy przychodzi do mojej wypowiedzi, zaprzestaję tego. Tak już jest. Nie powinnno się chyba cały czas wpatrywać komuś w oczy, ale od czasu do czasu zerknąć można...

Jak pewnie wiele osób tutaj, patrzę nieprzerwanie podczas słuchania, a właściwie po tym czy to robię, można rozpoznać czy jestem zainteresowany rozmową, czy nie. Natomiast kiedy mówię mój wzrok krąży po przestrzeni wkł głowy mojego rozmówcy skupiając się tylko od czasu do czasu na jego widziadłach. Ogólnie rzecz biorąc staram się by kontakt wzrokowy nie był typu *awkward*...

Ostatnio coraz częściej nie potrafię zmusić się do tego, aby mojemu rozmówcy patrzeć w oczy. I nie lubię jak ktoś patrzy na mnie.

Miałem z tym problem, niemniej staram się z tym walczyć i utrzymywać kontakt. Oczywiście w ramach rozsądku, bo zbyt długo każdy może odebrać jako atak.

lukasamd pisze:Miałem z tym problem, niemniej staram się z tym walczyć i utrzymywać kontakt.

Mam tak samo..
Czasem mi się uda, czasem nie. Staram się to poprawić, nie patrzeć zbyt głęboko.. bo nie wiadomo co z tego może wyjść (:D).

Również z tym walczę, ale przeważnie przegrywam, zwłaszcza gdy rozmawiam z mężczyzną lub skrzyżuję niechcąco z którymś wzrok, i tu pojawia się jeszcze inny problem: zaczynam obawiać się, że jest to błędnie odbierane jako jakaś forma kokieterii

Nie mam problemu patrzeć komukolwiek głęboko w oczy, nigdy nie spuszczam pierwszy wzroku. Zarówno jak mówię i jak słucham. Jak przeprowadzam rozmowę z dziewczynami, zawsze się rumienią, nie wiem dlaczego, dla mnie naturalne jest patrzenie w oczy. Znajomi radzą mi, abym nie przeszywał większości ludzi wzrokiem, bo źle to odbiorą.
Czy opuszczanie wzroku to rezultat nieśmiałości i wstydu? Czy jak to należy rozumieć?

Jak mnie kto wkurzy, to wtedy lubię przeszywać wzrokiem.

dekiell pisze:jak go oswoić i czy patrzeć w oczy czy nie , ciągle unikam a jak patrzę to chyba patrzę za głęboko. :/
pomocy !! bo nie ogarniam !!

Ja też tak mam. :wink: Jak kogoś już kogoś długo znam, to jest lepiej, jakoś uczę się regulować to patrzenie w oczy, niestety tylko w stosunku do tej jednej konkretnej osoby. Potem zabawa zaczyna się od nowa.

Dla mnie to jak zapadanie się w czyimś spojrzeniu. Nowe oczy zaciekawiają i chce się w nie patrzeć aż się je dokładnie obejrzy.

Kiedyś miałem taką sytuację:
Musiałem chodzić przez dłuższy czas do dentysty. Trafiło, że była to Pani doktor z pięknymi brązowymi oczyma - chciał,nie chciał - akurat wychodziło tak, że miałem wzrok wbity w jej oczy. Bardzo mnie to uspokajało a poczucie, że nie mam wyboru, tym bardziej mnie uspokajało bo inaczej się technicznie nie dało.

Obawiałem się reakcji na takie wpatrywanie się ale nic się nie stało, poza tym że przez szereg wizyt miałem okazję gapić się bezkarnie we wspaniałe brązowe oczy