Polski Portal Introwertyków

Czołem :]

Właśnie. Jak każdy z was radzi sobie z nieśmiałością utrudniającą kontakty interpersonalne (damsko-męskie)??
Macie jakieś niezawodne sposoby?

Dodam tylko, ze osobiście nie jestem bardzo nieśmiały, przynajmniej nie sprawiam takiego wrażenia ale zyskuję to dużym kosztem - po prostu jestem nienaturalny, można powiedzieć, że "gram". Chciał bym to zmienić i zastanawiam sie jak Wam sie udało (o ile w ogóle ;-) )

Pozdrawiam

Mój sposób: nie odzywam sie, no chyba że już jestem do tego zmuszona
Co innego, gdy kogoś znam, wtedy mozna cośtam mruknąć

to chyba nie jest najlepsze, zresztą na pewno nie skutkuje

Przy introwertyczkach potrafię zachowywać się dość swobodnie, zapominam o nieśmiałości.

Z ekstrawertyczkami fatalnie, na stopie koleżeńskiej jest jeszcze w miarę ok, ale coś więcej na ogół w ogóle nie wchodzi w rachubę. Przeważnie dlatego właśnie, że blokuje mnie nieśmiałość, przez co tym bardziej wychodzę na nieprzystępnego dziwaka.

Jeżeli chodzi o relacje czysto koleżeńskie, to gdy się tak zastanowie, wychodzi na to, że większość z nielicznego grona moich koleżanek czy znajomych jest ekstrawertyczkami - gadułami. Czasem poprostu dobrze się czuję w ich towarzystwie, nie muszę szczególnie włączać sie do rozmowy poza sporadycznym przytakiwaniem lub też negowaniem ich wypowiedzi. Koleżanki strzelają słowami jak z karabinu i chyba one też dobrze się czują kiedy ktoś ich słucha. Oczywiście nie moge z nimi też za długo przebywać, męczę się czasem po kilku minutach, czasem po kilku godzinach, ale niestety zawsze ta chwila następuje

Cliodne pisze:Co innego, gdy kogoś znam, wtedy mozna cośtam mruknąć

Z prowadzeniem rozmów ze znajomymi (przynajmniej tymi bliższymi i tymi których darzę szczerą sympatią) nie mam żadnych problemów. Ale z nieznajomymi nie jest już tak różowo.

bordo pisze:eżeli chodzi o relacje czysto koleżeńskie, to gdy się tak zastanowie, wychodzi na to, że większość z nielicznego grona moich koleżanek czy znajomych jest ekstrawertyczkami - gadułami. Czasem poprostu dobrze się czuję w ich towarzystwie, nie muszę szczególnie włączać sie do rozmowy poza sporadycznym przytakiwaniem lub też negowaniem ich wypowiedzi. Koleżanki strzelają słowami jak z karabinu i chyba one też dobrze się czują kiedy ktoś ich słucha. Oczywiście nie moge z nimi też za długo przebywać, męczę się czasem po kilku minutach, czasem po kilku godzinach, ale niestety zawsze ta chwila następuje

Toś mi brat :]

Też mam opinie "dobrego słuchacza".

W zasadzie najwięcej problemów sprawia mi przełamywanie lodów, potem jakoś idzie, chociaż przyznam, że mogło by być lepiej :]

pod ostatnimi 2 wypowiedziami podpisuję się rękami i nogami

Kiedyś próbowałam się zmienić i robiłam to właśnie grą, ale nie bardzo mi to wychodziło, nie czułam się sobą. Zazwyczaj gdy jestem w dużej grupie to siedzę cicho, w mniejszych grupkach, lubię się udzielać, chyba że są w niej "krzykacze" którzy nie pozwalają mi dojść do głosu. Najlepiej się czuję w gronie bliskich koleżanek. I mam taki dziwny "syndrom" że gdy znajduje się w grupce osób introwertycznych które rzadko się odzywają, to nagle sama "staję" się ekstrawertyczką i gadam o byle czym, żeby tylko nie było tej krępującej ciszy. Ale ogólnie rzecz biorąc to nieśmiałość nie przeszkadza mi już tak bardzo i zauważyłam nawet, że zaczęłam żartować i rozmawiać z mało znanymi mi osobami. To chyba jakiś postęp

Zatem...
Moją nieśmiałość oswajam- jakieś wystąpienia publiczne, krążenie od kilkuosobowej grupki do grupki, rozmowa z ludźmi których znam, przytakiwanie, ekstrawertycy wokół mnie...

...

Nieśmiały jestem szczególnie w stosunku do osobników płci żeńskiej, czasami przy takim nie jestem w stanie wydusić z siebie ani jednego słowa.
Onieśmielają mnie również różne wystąpienia publiczne, wypowiedzi w grupach. Ogólnie onieśmielają mnie grupy, nie lubię ich, męcze się w nich.

Ja jeśli nie muszę, to nie rozmawiam z płcią przeciwną. Kiedy chcem porozmawiać z jakąś dziewczyną (choć zdarza mi się to bardzo rzadko ) to układam jakąś "przemowę" czy coś w tym stylu, ale jak przychodzi do wypowiedzienia tego, to diabli to wszystko biorą i nici z tego.

Ja układam sobie wiekszość ważniejszych rozmów a potem i tak wychodzą zupełnie inaczej;p

Ja nic nie układam wcześniej, dopiero w trakcie rozmowy kiedy chce sie wypowiedzieć układam sobie w głowie formułke jak to ma brzmieć i czekam na odpowiedni moment żeby coś powiedzieć, ale wtedy okazuje sie że rozmówcy (ekstrawertycy) są już mile dalej niż moment w którym zaczęlam układać mądre zdanie:D

i chyba nigdy inaczej nie bedzie:/
tak samo jak z kontaktami z płcią przeciwną, totalna porażka... nawet nie wiem co miałabym mówić

Ja mam podobnie, a jak już coś powiem to i tak nikt mnie nie słyszy

jak mnie nikt nie słyszy powtarzam głośniej wolniej i wyraźniej

Ja układam sobie wiekszość ważniejszych rozmów a potem i tak wychodzą zupełnie inaczej;p

Mi też się tak zdarza i to nie tylko jeśli chodzi o rozmowy. W towarzystwie obserwuje rozmówców ( bardzo to lubie ) i wyczuwam moment kiedy moge sie wtracic z jakimś zdaniem na temat.