Polski Portal Introwertyków

Czym jest dla was szczęście? Co sprawia, że jesteście radośni? :wink:

Szczęście daje poczucie dobrze wykonanej pracy, że zrobiłem wszystko co było w mojej mocy.

A radość gdy wydarzenia przybierają lepszy obrót niż prognozowałem.

Koteczek pisze:Czym jest dla was szczęście? Co sprawia, że jesteście radośni? :wink:

Szczęśliwy jestem gdy to co myślę, czuję, mówię i robię jest ze sobą zgodne.
Oprócz zgodności samego ze sobą, radość daje mi towarzystwo kogoś z wąskiego grona osób, które bardzo lubię.

Szczęście... Myśl, że bliskie mi osoby są szczęśliwe lub udało mi się coś zrobić, że tak się poczuły.
Radość z osiągniętych celów.

Wolność od bzdurnych nakazów z zewnątrz, wolność od nakazów, które sama sobie narzucam. Zrobienie czegoś mocno poza strefą komfortu, czegoś, czego nigdy bym się po sobie nie spodziewała. Ukochana osoba obok. Kot ugniatający mi brzuch łapkami. Drobne przyjemności, ładne przedmioty. Czasem rozmowa z kimś o zupełnie innym światopoglądzie. Długo by wymieniać.

Chyba nie jestem bardzo wymagająca - wystarczy mi ładny widok za oknem, naturalny - nie blokowiska.
Życie mnie nauczyło, żeby cieszyć się chwilą, bo zaraz może wszystko runąć - więc to robię.
Dopóki oczywiście ludzie nie wpychają się ze swoimi buciorami w mój izolowany świat i nie zaśmiecają go beznadziejnymi i bezwartościowymi informacjami :/

Koteczek pisze:Czym jest dla was szczęście? Co sprawia, że jesteście radośni? :wink:

Kobieto dajesz...

Siedzę sam w pokoju, jest poranek i mimo, że na zewnątrz pada deszcz i jest trochę ciemno, nie zapalam żadnych świateł. Mam dzisiaj wolny dzień i nie muszę robić nic konkretnego. Nadal jestem w dresach i koszulce. Przez otwarte okno do pomieszczenia przedostaje się lekki chłód i zapach deszczu. W rękach trzymam kubek herbaty który delikatnie grzeje moje dłonie. Wyglądam przez okno po którym spływają krople deszczu i patrze na drzewa przy moim bloku, których liście tańczą, podskakując w górę i w dół. Z odrobiną wyobraźni można przysiąść, że poruszają się prawie perfekcyjnie z rytmem jaki krople wybijają na parapecie. Panuje spokój. Nikt mi nie przeszkadza. Jeśli będę chciał, wkrótce pogram na keyboardzie, a jeśli nie, dalej będę słuchał muzyki deszczu. (Nie jest to może konkretnie to co sprawiło by mi szczęście, ale myślę, że taka chwila na pewno była by bardzo miła)

Kolor Tęczy pisze:Chyba nie jestem bardzo wymagająca - wystarczy mi ładny widok za oknem, naturalny - nie blokowiska.
Życie mnie nauczyło, żeby cieszyć się chwilą, bo zaraz może wszystko runąć - więc to robię.
Dopóki oczywiście ludzie nie wpychają się ze swoimi buciorami w mój izolowany świat i nie zaśmiecają go beznadziejnymi i bezwartościowymi informacjami :/

Podoba mi się twoje podejśćie. Im mniejsze wymagania tym bardziej człowiek szczęśliwy...
Dla mnie też męczący są natretni ludzię, którzy mówią tylko o bzdurach i nawet nie zauważają, że ich nie słucham, a zresztą sami też często słuchać nie potrafią.

Dla mnie szczęście, to decyzja o byciu szczęśliwym mimo przeciwności losu oraz wdzięczność za to co się ma i co jest. Czy jestem radosna czy smutna, to zawsze jest szczęście, bo kto by doceniił radość, gdyby nigdy nie był smutny?
Radość sprawia mi wiele rzeczy, ale przedewszystkim moja pasja, podróże, słuchanie ulubionej muzyki, czytanie i moi bliscy oraz czas spędzony samotnie, kiedy nikt mi nie przeszkadza.
Radość jest dla mnie chwilowa, a szczęście pernamentne.

Mylisz natręctwo z próbą podrywu... z resztą sama wiesz jak jest...

olender4 pisze:Mylisz natręctwo z próbą podrywu... z resztą sama wiesz jak jest...

Trochę nie rozumiem z czego to wywnioskowałeś. Raczej miałam tu na myśli niektórych skrajnych ekstarawertyków, którym sie buzia nie zamkyka, mimo, że nie mają nic ciekawego do powiedzenia, a ich najczęstszym tematem są inni ludzie i wychwalanie się. Rozmowa jest raczej ich własnym monologiem, a kiedy raz na jakiś czas coś już do nich powiesz, to i tak niesłuchają. Lubią też nachodzić Cię bez uprzedzenia, ponieważ nudzi im się ich własne towarzystwo i nie mogą wytrzymać bez drugiej osoby mimo, że tak na prawdę nie są nią zainteresowani...
Tak czy siak, raczej to ma więcej wspólnego z nieszczęściem, a miał to być pozytywny temat :lol:

Szczęście - sręście. Raczej nie pojmuję tego całego szumu medialnego, parcia na to mityczne dążenie do niego. O chuj z tym chodzi? Zawsze lubiłem swoje życie, ale nie czuję żeby ten fakt miał mi pozwolić na zdefiniowanie się w górnolotnej kwestii, będącej przedmiotem niniejszego tematu. Górnolotnej, bo jak się zastanowię, to ja mogę czuć co najwyżej okazjonalną radość, a do szczęścia to jej trochę brakuje. Ale dobrze mi tak. Dobrze i dezorientuje mnie biadolenie co poniektórych. Te teksty typu "jak można nie lubić podróżować, imprezować, nie mieć przyjaciół, itp", "jak można nie chcieć mieć mieszkania, samochodu, plazmy na ścianie" spływają po mnie jak po kaczce, bo najzwyczajniej nie mam ciśnienia. Jak ja mam się ciśnieniować, kiedy wydaje mi się, że wszystko siedzi mi we łbie i durny, pospolity widok słonecznego nieba potrafi wyjebać mi nastrój w stan nieważkości. A potem niespodziewana myśl o nieuchronności śmierci wszystko zniweczyć... I tak to się jakoś żyje powoli na tej wsi, zwanej Wszechświatem.

Szczęście to spokój ducha, samoakceptacja i kiedy inni lubią cię za to jaki jesteś. A radość to zrozumienie że to wszystko masz

Ja musze przyznac, z jestem optymistka. Zawsze w czyms zlym staram sie zobaczyc cos dobrego. Ciagle mysle o swoim zyciu w jasnych barwach, statam sie narzekac jak najmniej bo i tak moglobyc gorzej niz jest
Mi sprawiaja radosc male rzeczy - gdy slucham dobrej muzyki, dobra rozmowa z kims bliskim daje mi tez duzo radosci, to gdy moge komus pomoc, najbardziej cieszy mnie pomoc starszym ludziom.
Stram sie unikac ludzi ktorzy daja mi duzo negatywnej energii, ludzi toksycznych.

Podobnie jak powyżej jestem optymistą. W przyszłość patrzę przez pryzmat możliwości niż problemów. Humor poprawia mi wiele drobnostek, nawet ciekawy wykład na uczelni może mnie pozytywnie nakręcić na kilka dni. Cieszy mnie też sama nauka czy zdobywanie nowych informacji, a do tego wystarczy dostęp do biblioteki. Lubię też obserwować przyrodę i niebo, a te codziennie jest inne więc to chyba nigdy mi się nie znudzi :p Zresztą nawet miasto we mgle czy pyłach ma w sobie coś pięknego.
Ze szczęściem jako głębszym uczuciem które nie mija pod wpływem bieżących wydarzeń jest bardziej skomplikowana sprawa. Opieram je na kilku sprawach: między innymi na świadomości że mam kilka bliskich osób na które mogę liczyć nawet jeśli nie spotykam ich często, na celu który wyznaczyłem sobie w życiu, pracy nad swoim charakterem i odpowiedzialności za to co robię. Mimo że to trochę egocentryczne, myślę, że ważne też jest dla mnie że jestem kilku osobom potrzebny.