Też tak macie? . Strasznie mnie to denerwuje i czuję się przez to gorszy od innych.
Miałam podobne odczucia przez długie lata. Źle mi z tym było, bo myślałam, że „trzeba” gadać i jest to kryterium do oceny „fajności”. W końcu na szczęście zrozumiałam, że milczę, bo nie mam ochoty dzielić się wieloma myślami czy wrażeniami w ogóle albo z tymi akurat ludźmi, w których towarzystwie przebywałam. I dochodzę powoli do tego, że milczę kiedy chcę i nie zmuszam się do rozmowy z ludźmi, nawet jeśli mogliby przez to pomyśleć, że jestem nudna. Ich opinię mam w dupie, na mnie robią wrażenie nudnych, kiedy bezustannie nawijają o pierdołach. Ale niepokój niestety nierzadko jest.Paweł pisze: i nie wiem co powiedzieć - wtedy strasznie się głupio czuję, że jestem jakiś inny i ciągle zadaje sobie pytanie: czemu nie mogę być taki jak oni. Potem jeszcze coś powiem co usłyszałem w telewizji czy przeczytałem na necie i rozmowa się kończy a ja mam wrażenie że jestem życiowym nieudacznikiem.
kumpel tez nie był jakiś wylewny więc stwierdziłem, że ktoś musi podtrzymywać temat. Jednak w końcu mi się znudziło i spotkała mnie cisza, ale jakoś mnie nie krępowała za bardzo 
W takim razie przy następnym level-upie pownieneś włożyć więcej punktów w Speech.Paweł pisze:Tak bardzo chce coś powiedzieć że dochodzi to tego że nie odezwę się w ogóle. A potem gdy wrócę do domu to obrazu przychodzą mi do głowy: kurde a mogłem o tym powiedzieć albo zapytać o to...
Inno pisze: Ale często kiedy rozmawiam z jedną osobą, przy której dobrze się czuję to tryskam energią, elokwencją, słowotokiem etc.,a w grupce osób, które znam i lubię, i tak przeważnie milknę i wolę się przysłuchiwać. Ciekawe z czego to wynika.
) Tez sie zasnatawialm z czego moze to wynikać... moze lepiej nam się skupiać na jednym rozmowcy niż na milionie? Jak udało ci się tego dokonać?qb pisze:Ogólnie to się pod tym względem zmieniłem, bo kiedyś miałem poważne problemy z rozmową, bardzo podobne do tych, które przedstawił Paweł, no ale wyszedłem z tego jakoś, chociaż po części.
Tak, żeby to tylko było takie proste...Często przed spotkaniem z kimś, zakładam sobie że zapytam tą osobę o informacje, których chciałbym się dowiedzieć, a potem nie mam już nic do powiedzenia. Tak jak ja bym miał coś powiedzieć to nie umiem wyciągnąć z czegoś wniosków i powiedzieć tego tak sam od siebie...Sorrow pisze:W takim razie przy następnym level-upie pownieneś włożyć więcej punktów w Speech.
). Mam nadzieję, że nie udzieliłem nieproszonych rad. No, ja mam trudności z prowadzeniem rozmowy z osobami, które słabo znam, co nie znaczy, ze jak jestem w towarzystwie moich dobrych znajomych to zawsze wiem co powiedzieć, czasami siedzę cicho bo nie mam po prostu nic konkretnego do dodania. Tutaj chodzi o to, żeby się tak tym wszystkim nie przejmować ani tez nie probować rozmawiać na siłę, bo to nic dobrego nie przyniesie. Jak nie masz nic do powiedzenia to lepiej nic nie mówić.Paweł pisze:Jak udało ci się tego dokonać?qb pisze:Ogólnie to się pod tym względem zmieniłem, bo kiedyś miałem poważne problemy z rozmową, bardzo podobne do tych, które przedstawił Paweł, no ale wyszedłem z tego jakoś, chociaż po części.
), którzy wypowiadają na głos myśli, które pojawiają się też w mojej głowie, ale zatrzymuję je dla siebie. Chodzi mi na przykład o mówienie/wykrzykiwanie do obcych osób albo i w przestrzeń: „ale dziś gorąco!”, „ała, uderzyłam się”, „ale dzisiaj tłok” etc. Może trochę mało trafione te przykłady, ale nie mogę jakoś przypomnieć sobie lepszych. 
Hmm, no mam bardzo podobnieInno pisze: Zaobserwowałam, że są tacy ludzie (ekstra pewnie
Często zauważam właśnie, ze dużo takich zwrotów które ja zachowuje dla siebie ludzie wypowiadają głośno. Kiedyś myślałem, żeby robić tak jak oni, bo to chyba normalne. Ale jak się spotkałem z przypadkami, które mówią o każdej rzeczy jaką wykonują to zaprzestałem tego ;p Trochę mnie to rozładowuje, ale tylko jak jestem sam tak robię 
