Polski Portal Introwertyków

krucha_babeczka pisze:przeżywanie odrzucenia.

Co rozumiesz poprzez przeżywanie odrzucenia?

Mefiboszet pisze: Co rozumiesz poprzez przeżywanie odrzucenia?

Cóż, sporo miałam w życiu takich sytuacji, gdy uznałam tę czy inna osobę za interesującą i próbowałam się w jakiś sposób do niej zbliżyć, lecz nie spotykałam się z wzajemnością. Kiedyś nie rozumiałam mechanizmów tego zjawiska, nie wiedziałam dlaczego jestem nielubiana przez co dość mocno to przeżywałam. Teraz znam już siebie o wiele lepiej, wiem o swoich słabych punktach i wypracowałam sobie indywidualne specyficzne podejście do ludzi. Jest dzięki temu o wiele lepiej i braku zainteresowania ze strony ludzi nie przeżywam już tak głęboko, niemniej czasami zaboli fakt, że jestem dziwakiem

krucha_babeczka pisze:

Mefiboszet pisze: Co rozumiesz poprzez przeżywanie odrzucenia?

Cóż, sporo miałam w życiu takich sytuacji, gdy uznałam tę czy inna osobę za interesującą i próbowałam się w jakiś sposób do niej zbliżyć, lecz nie spotykałam się z wzajemnością. Kiedyś nie rozumiałam mechanizmów tego zjawiska, nie wiedziałam dlaczego jestem nielubiana przez co dość mocno to przeżywałam. Teraz znam już siebie o wiele lepiej, wiem o swoich słabych punktach i wypracowałam sobie indywidualne specyficzne podejście do ludzi. Jest dzięki temu o wiele lepiej i braku zainteresowania ze strony ludzi nie przeżywam już tak głęboko, niemniej czasami zaboli fakt, że jestem dziwakiem

Dla mnie to był i w sumie nadal jest powód do izolacji. Nie jest to 100% izolacja, nie mieszkam w lesie z dała od cywilizacji :d po prostu kontakty ograniczam do minimum, a gdybym miał możliwość i środki, to zapewne unikałbym ludzi całkowicie.
Cieszy mnie, ze tak wiele osob wyraziło swoją opinie i wbrew pozorom zgadzam sie z tym, co piszecie. Całkowita izolacja powoduje zmiany w psychice. Czesto zdarzało mi sie nie rozmawiac z ludzmi przez kilka dni. Efektem było znacznie gorsze samopoczucie, chwilami nawet depresje. Wróciłem z urlopu w Polsce kilka dni temu. Miałem mnóstwo czasu, zeby zastanowić sie nad pewnymi sprawami. Rozmawiałem z rodzicami, którzy dostrzegli w mnie znaczna zmianę. Doszedłem do wniosku, ze nie moge aż tak sie izolować.
Dla wielu z was jestem młoda osoba (24 lata), jednak doświadczeń życiowych (w 90% tych złych) mam za sobą juz wiele. Czesto myśle, ze problemy psychiczne biorą sie nie od nas, lecz od zachowań innych względem nas i gdyby ludzie mieli wiecej ciepła w sobie, wtedy życie byłoby znacznie przyjemniejsze. Nieśmiałość, izolacja, skrępowanie, fobie miałyby mniejszy procent w społeczeństwie

Jako topowy introwertyk powiem wam że wystarcza mi obserwacja ludzi, nie ma w tym bezpośredniego kontaktu, nie ma rozmowy tylko obserwacja.

https://youtu.be/50Y7R5zP0wc

Hikikomori, zjawisko dobrowolnego wycofania się ze społeczeństwa. Powyżej klip reklamujący kampanię społeczną skierowaną do hikikomori, w której ułatwia się powrót do normalnego funkcjonowania.

Ciekawe, czy podobne zjawisko było badane w Europie (lub Polsce) i coś ktoś z Was na ten temat wie?

liari pisze:
Ciekawe, czy podobne zjawisko było badane w Europie (lub Polsce) i coś ktoś z Was na ten temat wie?

Coś w rodzaju NEET? jest tam jakieś powiązanie z tym, trzeba by poszukać.

Nie ma szans aby na całe życie się odizolować, chyba że ma się zaburzenia psychiczne. Człowiek jest z natury istotą społeczną i prędzej czy później zatęskni za innymi 'człowiekami'.

A propos Hikikomori- przypomniała mi się pewna historia na którą trafiłem w internetowych czeluściach: http://funnyjunk.com/Neets/funny-pictures/5487777/

Saladin pisze:Nie ma szans aby na całe życie się odizolować, chyba że ma się zaburzenia psychiczne. Człowiek jest z natury istotą społeczną i prędzej czy później zatęskni za innymi 'człowiekami'.

Szanse jak najbardziej są - wystarczy przenieść się samemu na bezludną wyspę albo na kompletne odludzie - np. kupić jakąś opuszczoną leśniczówkę w głębi dużego lasu, by móc przez lata żyć bez kontaktu z innymi ludźmi, może poza jakimś zabłąkanym grzybiarzem, który pojawiłby się w okolicy. Samowystarczalność jest wprawdzie trudna i wymagająca wyrzeczeń, ale jak ktoś bardzo chce, to mu się uda. Jednak myślę sobie, że nawet twardy introwertyk, który do perfekcji opanował sztukę survivalu z czasem zatęskniłby za towarzystwem i starałby się nawiązać kontakt z innymi ludźmi. Jednak jesteśmy stadnymi stworzeniami.

Gdyby ktoś naprawdę izolował się od ludzi, to nie szukałby kontaktu w internecie na tego typu forach. To jest całkiem dobra namiastka prawdziwego kontaktu – czasem jedyna dostępna alternatywa. Biorąc pod uwagę jak dużo zadeklarowanych samotników mimo wszystko udziela się w internecie, można stwierdzić że izolacja z pewnością nie jest pożądanym stanem.

Jak ktoś trafia na zjebów, antyspołeczniaków to się nawet nie dziwie że się izoluje. Martwi mnie natomiast że ktoś na siłę próbuje wmawiać że się izolujemy od świata a prawda jest taka że to tylko "izolatka" na pojedyńcze osoby.

Przyznam się szczerze, że spędziłam trochę czasu w izolacji od ludzi. Nie licząc ludzi w sklepie i rodziny nie utrzymywałam kontaktu z nikim, ani w formie spotkań, ani nawet w formie wszelakich rozmów internetowych. I długi czas nawet tego nie odczuwałam. Bywały dni w których nie wypowiadałam żadnego słowa. Czy mi to wtedy przeszkadzało, czy tęskniłam na kontaktem? Ani trochę, czułam się z tym wręcz dobrze. Czas, który mogłabym spędzić rozmawiając z kimś, spędzałam na tym, na co aktualnie miałam ochotę i w środku cieszyłam się, że mam o tyle więcej czasu. Kontakty z innymi wydawały mi się wtedy zbędne, niepotrzebne do niczego. Długo zajęło mi wychodzenie z tego stanu i w sumie nadal z tym walczę, ale zaczęłam dostrzegać jak odświeżające mogą być rozmowy z innymi i jak mogą mnie zainspirować do różnych rzeczy. Wiem, że w takiej izolacji jestem w stanie się odnaleźć i funkcjonować, ale nie chcę, żeby tak było na stałe. Trochę jednak nudno bez innych ludzi.