Polski Portal Introwertyków

Lubicie sprawiać radość innym ludziom, czy jednak wolicie się skupiać na sobie i zaspokajaniu własnych potrzeb? Robicie znajomym niespodzianki, dajecie jakieś prezenty z powodu jakieś okazji a może bez okazji? Gdy wiecie, że dana osoba ma jakieś problemy, to próbujecie jakoś pomóc, czy jednak się nie mieszacie, albo dodacie tylko parę słów dla pocieszenie i tyle?

Mówię sobie: coś się pali? Niech się pali! Ze wszystkimi w środku! Tymczasem wyważam drzwi i wyrzucam przez okno niedopalonych, po czym wychodzę głównym wejściem z wielką palmą pod pachą, o której nikt by nawet nie pamiętał... Zderzenie doświadczeń z naturą.
Ona swoje, logika swoje. Ludzie mogą mi dowalić, a ja i tak jestem im życzliwy. Naiwniak. W zasadzie hamuję tę postawę tylko wtedy, kiedy widzę, iż druga strona szuka jelenia na siłę. Nie wiem ile setek godzin wywaliłem w sieci, głównie na czyjąś korzyść. Poza internetem brakowałoby pamięci do podobnych obliczeń. Zbyt wiele przypadków.
Sprawić komuś przyjemność, daje sporo satysfakcji i kto wie, może szansę na solidną relację. Niestety takowa możliwość zdarza się rzadko. Przynajmniej tak było w moim przypadku. Reasumując: przysparzanie radości może się teoretycznie zwrócić z nawiązką. Na pewno jednak wynika z tego satysfakcja.

Sam uważam się za osobę mało empatyczną, ale jednak czasami się zdarza, że próbuję pewnym osobom poprawić humor. Sam cierpię gdy widzę, że osoba na której mi zależy też cierpi. Czasami człowiek jest za dobry dla innych i te osoby nigdy tego nawet nie docenią, ale jednak nie żałuję tego co robiłem. Jeśli komuś sprawiłem radość i w sumie nie dostałem nic w zamian za to, to trudno, w sumie i tak niczego nie oczekiwałem. Czasami wywołanie uśmiechu na czyjeś twarzy jest nagrodą samą w sobie. Dość często się też zdarza, że pomimo dobrych chęci, to jestem czasami też powodem smutku. W ogólnym rozrachunku, to jednak mam gdzieś większość ludzi i ich uczucia, a czasami wkrada się taka anomalia i dla pewnych osób robię wyjątek. Chciałbym się zmienić, ale nie wiem czy to w ogóle możliwe.

Jeżeli ktoś poprosi mnie o pomoc to pewnie, nie odmowie, i nawet nie oczekuje nic w zamian. Ale jeżeli widzę, że komuś jest źle, to po prostu się nie mieszam, co jest wynikiem tego, że sama nie oczekuje pomocy, nie lubię jak ktoś się miesza pomiędzy mnie a mnie wolę być sama w ciężkich sytuacjach.
Wyjątkiem są oczywiście bardzo bliskie osobie, których jest naprawdę niewiele.

Wydaje mi się, że jestem osobą strasznie nie empatyczną, czasem aż za bardzo, lepiej mi idzie rozumienie procesów myślowych niż emocji. Nie potrafię pocieszać ludzi. Jestem też trochę egoistyczny, ale jest to raczej zdrowy egoizm np. nie pójdę na jakąś imprezę bo ktoś mnie o to prosi, jeżeli wcześniej nie chciałem tam iść (chyba, że pójście tam z tą osobą wyda mi się już ciekawą perspektywą ). Ale składam ludziom życzenia i czasem nawet wręcze prezent, fajnie jest zobaczyć autentyczną radość na twarzy drugiej osoby, spowodowaną tym, że o niej pamiętałeś

Dawanie prezentów? Nie potrafie. Taka czynnośc wydaje mi sie bardzo socjalizacyjna, a ja mam nikłe w tej materii zdolności.

Za to lubie ludziom pomagać, jak ktos zapyta to poswiece swój czas i walute na to. Pod tym względem jestem zyczliwy i lubie sie dzielić wiedza, jednak z doświadczenia wiem że zawsze w pomaganiu trzeba byc ostroznym. Jak coś dac to konkretne rozwiązanie bez wdawania sie w zawiłości i wyjasniania.

Zauważyłem tez że lubiłem zawsze ludzi rozsmieszac. Albo inaczej, sprawiac, żeby się smiali.

jubei pisze: ↑28 lut 2018, 0:06 Zauważyłem tez że lubiłem zawsze ludzi rozsmieszac. Albo inaczej, sprawiac, żeby się smiali.

No to mam podobnie. Jestem dość specyficzny i nie dla wszystkich ciekawe zainteresowania, ale właśnie przez to rozśmieszanie wszystkich dookoła jestem dość lubiany przez wszystkie grupy społeczne. Jak wywołam uśmiech na czyjeś twarzy, to sam zaczynam czuć, że jednak moje życie ma jakiś sens. Co do prezentów, to strasznie lubię nimi obdarowywać ludzi, których szanuję. Takich ludzi nie ma za wiele, ale dla takich osób, to potrafię się poświęcić. Lubię tym osobą robić niespodzianki i zaskakiwać jakimś oryginalnym prezentem. Dać komuś typowy prezent który mógłby być zaadresowany do każdej osoby? Takie rzeczy nie u mnie, ja to zawsze obdarowuje ludzi prezentami skrojonymi na miarę. Prezent jest indywidualny pod konkretną osobę i dość często związany z zainteresowaniami tej osoby bądź podkreślający to, że znam to osobę dobrze i nawiązuje nim do czegoś, co tą osobę ucieszy/rozbawi. Myślę, że głupkowaty prezent który pokazuje:"zmam Cię" jest lepszy niż pójście na łatwiznę i danie czegoś typowego.

Lubię sprawiać przyjemność bliskim. Niedawno moi starsi mieli ósmą rocznicę ślubu, typowi ludzie, którzy mają hajsy, więc nie wiadomo, co im podarować w prezencie. Przywiozłam im książkę pana, który prowadzi prelekcje przed seansami DKF Najgorsze Filmy Świata w Kinie Muranów - sami takiej sobie nie kupią, bo to wydawnictwo stosunkowo niewielkie i w Białymstoku obstawiam, że nie da się go znaleźć. Taki tam pomysł, że może im się spodoba. Strasznie się ucieszyli - jakbym nie wiem, co im przyniosła. Bo takie osobiste i takie nietypowe. I ja wtedy też się ucieszyłam, jak widziałam ich ucieszenie.

Co do pocieszania - nie mam z tym trudności, o ile faktycznie mam coś pocieszającego do powiedzenia. Ale z poświęcaniem czasu i energii dla innych czasami mam problem - nie przepadam za fatygowaniem się dla ludzi, którzy wiem, że nie pofatygowaliby się dla mnie. Miałam swego czasu spory problem z odmawianiem innym i mega łatwo było to wykorzystać. Teraz już, mimo że widzę, że ktoś by bardzo chciał, raczej staram się odmawiać. Chyba że to ktoś bliski.

Ja tam dla rodziny nic bym nie zrobił. Twierdzę, że na szacunek i zainteresowanie trzeba sobie zasłużyć a więzy krwi dla mnie nic nie znaczą. Są ludzie ważni w moim życiu, ale rodziny do niej nie zaliczam.

Lubię sprawiać innym radość i po prostu robię to spontanicznie :-)
Nie każdy umie to przyjmować. Gdy widzę, że ktoś to traktuje jak wymianę handlową, zaczyna rywalizować na prezenty, staram się ukrócić.

To ja powiem tyle, że lubię skupiać się na sobie. Przynajmniej teraz. Kiedyś, faktycznie, zdarzało się, że wręczałam prezenty naprawdę bliskim osobom, starałam się być, kiedy mnie potrzebowali, ale z czasem moje wszelakie relacje rozluźniły się na tyle, że to czy ja dam prezent czy nie, czy udzielę komuś dobrej rady czy nie, nie robi tym ludziom większej różnicy. Ostatnio prezenty wręczam tylko rodzinie, ale akurat oni są dla mnie faktycznie naprawdę ważni i warto się odwdzięczyć za te wszystkie nerwy, których się przeze mnie najedli w ciągu ostatnich kilku lat, haha. Na co dzień, raczej dbam o własny tyłek i zaspokajam własne potrzeby, chociaż nie ukrywam, przewija mi się przez myśl, by komuś sprawić taką drobną radość, ale ostatecznie na zamiarach się kończy. Być może przez brak czasu, lenistwo albo przez tę myśl, o której wspomniałam wcześniej.

Mam małe grono bliski osób które dostaje ode mnie prezenty różnego rodzaju na urodziny albo tam przy okazji jakieś. Lecz tak to wolę się skupić na sobie. No i czasem tam rzuci się coś na pieski, kotki czy inne zwierzątka.

https://www.facebook.com/21841795501672 ... 705228978/

Sprawianie radości innym, bezinteresownie - to miłość.

Zdecydowanie lubię sprawiać radość innym. Choćby to miało być kilka ciepłych słów, ale zawsze działa to na mnie szalenie pozytywnie, że mogłem komuś poprawić humor. Tak samo, gdy widzę, że ktoś ma problem. Oczywiście próbuję pomóc albo chociaż pocieszyć.