Polski Portal Introwertyków

Co sądzicie o dawaniu i otrzymywaniu prezentów? Pytam, bo wydaje mi się że tylko ja nie lubię ani jednego ani drugiego.

Hmmm, ja lubię dawać prezenty ale tylko osobom, które dobrze znam i wiem co dać A dostawać lubię prezenty praktyczne, takie które, mogę do czegoś wykorzystać.

No jeśli już muszę to też daję prezenty praktyczne, które raczej nie zagracą mieszkania. Ogólnie, to kupno prezentów mnie stresuje, bo zawsze chciałabym, aby prezent jak najbardziej był zindywidualizowany, a nie kupiony na odczepnego.

Lubię kupować prezenty, a jeszcze bardziej moment w którym ktoś go odpakowuje.

Lubię i jedno, i drugie. Chociaż nie lubię kupować prezentów osobom, które mało znam, bo a) nie wiem co lubią, co chciałyby dostać, b) skoro nasze relacje nie są bliskie, to z jakiej racji mam im kupować prezenty? Nie znosiłam mikołajek klasowych, bo to takie sztuczne było. Ale nie mam nic przeciwko kupowaniu najbliższym np. prezentów świątecznych czy urodzinowych.

Fajnie, że trochę osób włączyło się do rozmowy. Co do filmiku, to dużo rzeczy było mi znane, jak pająki darownikowate. Dodam, że rozluźnijące i odprężające działanie oksytocyny można też doświadczyć podczas masażu, gdy doskwierają nam schorzenia narządu ruchu.

W sumie to ja też nie szaleję z tym wszystkim.Obawiam się że dam coś nie tak, nie trafię i będzie gafa.Staram się zawsze dać przemyślany prezent,co bywa skomplikowaną sprawą i daje mi do myślenia. Sama cieszę się z każdego podarunku, taka jestem.Doceniam sam fakt,że ktoś poświęci dla mnie swój czas i kasę.

Nie lubię dostawać prezentów, bo nawet jeśli czegoś chcę, to prawdopodobnie sam pod siebie dokonałbym lepszego zakupu/wyboru. W efekcie zwykle jestem niezadowolony z otrzymanego fantu, mam poczucie zaprzepaszczonej okazji, a w dodatku pośrednio sprawiam przykrość osobie wręczającej podarunek. Z drugiej strony stać nie cierpię jeszcze bardziej - zastanawiać się nad tym, co kupić innej osobie. Jest to jakaś głęboko we mnie zakorzeniona niechęć przed domyślaniem się i analizowaniem tego, co ktoś może mieć na myśli. Wolę spytać i dowiedzieć się wprost, z tymże to eliminuje niespodziankę. Jestem naprawdę wdzięczny za podejście mojej najbliższej rodziny, bo od lat mamy taką umowę, że nie robimy sobie prezentów w ogóle, chyba że na jakieś naprawdę okrągłe rocznice. Lubię za to dawać prezenty dzieciom, bo z tym nie ma problemów - kasa, klocki albo planszówka i elo. Klockami czy grą jeszcze sam przy okazji się pobawię.

Bardzo lubię dawać prezenty. Zawsze lubiłam dawać prezenty.

Lubię dawać prezenty, zwłaszcza osobom, które dobrze znam. Czasami potrafię myśleć i planować prezent przez długi czas. Uwielbiam dawać przemyślane prezenty, które wiem, że trafią w gust danej osoby, będą spełnieniem jakiegoś marzenia albo będą związane z ich zainteresowaniami. Gdy już wpadnę na jakiś dobry pomysł, to wręcz nie mogę się doczekać, żeby wreszcie dać ten prezent i zobaczyć czyjąś reakcję W sumie najbardziej uwielbiam właśnie to - reakcję, radość na czyjejś twarzy.
A dostawać prezenty też lubię, no bo fajnie coś dostać czasem. Ale lubię to trochę mniej, bo sama dając totalnie przemyślane prezenty mam duże oczekiwania wobec tego, co powinnam otrzymać, a najczęściej otrzymuję coś "słabszego" niż się spodziewałam, niestety.

Dla mnie kupowanie prezentów jest jednym z największych koszmarów jeśli chodzi o relacje społeczne. Może to jest wręcz jakaś fobia, bo myślenie o prezentach i blokada przed kupowaniem paraliżuje mnie do tego stopnia, że unikam chodzenia na imprezy urodzinowe i wolę popsuć moje relacje z ludźmi. Chłopaka pytam wprost o jakieś podpowiedzi co mu kupić, tak żeby był zadowolony (chociaż to też jest trudne, bo wszystko ma), ale gorzej z ludźmi, z którymi nie jestem aż tak blisko, a jednak mnie zaprosili i kupić coś by wypadało. Nie chcę dawać czegoś oklepanego, a jednocześnie boję się, że coś co kupię będzie nietrafionym prezentem, albo że ktoś już ma taką rzecz. Niby sama cieszyłam się zawsze po prostu z gestu i pamięci, ale jakoś w stosunku innych ludzi mam blokadę, chyba przed oceną i rozczarowaniem innych, chociaż olanie imprezy jest jeszcze gorsze. Pokrętna logika. A moje urodziny ukrywam przed światem, Facebook nikomu nie przypomina daty, a więc w efekcie mało kto pamięta. Tak wolę. Nie chcę właśnie takiego zobowiązania, rewanżowania itd. Rok temu data wyszła przypadkiem i dostałam prezenty - niby z jednej strony to bardzo miłe i poruszyło mnie wewnętrznie, ale z drugiej - wcale nie robiłam żadnej imprezy, a wręcz chciałam wtedy zostać w domu i czułam się niezręcznie z tymi podarunkami. Kiedyś miałam przyjaciółkę z którą nigdy nic sobie nie kupowałyśmy - po prostu pamięć bez Facebooka, życzenia od serca i to było super.

Prezentów rzeczowych nie lubię dostawać, bo niczego nie potrzebuję, a zbędne przedmioty jednak zagracają przestrzeń. Poza tym szkoda kasy na coś, co i tak po jakimś czasie wyrzucę. Z tego powodu też mam problem z wymyślaniem czegoś dla innych. W mojej rodzinie nie ma zwyczaju kupowania sobie prezentów świątecznych, jedynie dzieci dostają, więc tutaj dylematów na szczęście nie ma. Przy innych okazjach wręczam coś bardziej praktycznego, alkohole domowe albo sklepowe, słodycze, w ostateczności kasę.

Lubię dawać prezenty bliskim osobom, choć często mam problemy z upatrzeniem, wybraniem i kupieniem. Lubię kupować prezenty zwłaszcza dzieciom znajomych czy krewnych, więc mam zadatki na "dobrego wujka" póki nie mam swoich

Ogólnie to chyba jest mi to obojętne. Nie lubię robić prezentów na siłę, muszę być przede wszystkim w 100% pewien, co mogę dać drugiej osobie. Sam też nie mam jakiegoś parcia, żeby otrzymywać od kogoś prezenty. Chyba wolę otrzymać od kogoś zwyczajne ciepło i wsparcie emocjonalne niż rzeczy materialne.