Jak sobie radzicie ze stresem?

[megi2001]

Jak w temacie,jak sobie radzicie ze stresem??podchodzicie do problemow ze spokojem i dystansem czy wrecz odwrotnie.ja na stres nie jestem odporna,jak zaczynam sie denerwowac to nie potrafie racjonalnie myslec,trace kontrole i jestem zagubiona.

[Majka]

Ja rzadko się stresuję.

[Rilla]

Kiedyś byłam najspokojniejszą osobą pod Słoncem. Wzbudzałam podziw wśród towarzystwa. Każdą krytykę, sprawdziany, każdą stresującą sytuacje miałam za nic. Wzystko spływało po mnie jak woda po kamieniu.
Cos jednak się zmieniło. Ja się zmieniłam. Pod wpływem nałożenia się ogromnej ilości złych zdarzeń w krótkim okresie mojego życia stałam się strzępkiem nerwów. Stałam się typem neurotyka, a stres ciężko mi opanować. Nie potrafię już z nim walczyć. Jestem strzępkiem nerwów. Wszystko, co kiedyś mnie nie ruszało, teraz mnie przyprawia o napięcie i drżenie mięśni, płytki oddech, itd. Staram się jednak nie okazywać swego zdenerwowania. Chowam wszystko w duszy, przez co nabawiłam się choroby na tle nerwowym.

[długa_broda]

Stres towarzyszy mi codziennie gdyż najbardziej stresują mnie kontakty z innymi ludźmi a takowych nie da się uniknąć.
Jak więc radzić sobie z nadmiarem stresu aby pozostać przy zdrowych zmysłach?
Dobrym sposobem jest wyżycie się w sensie fizycznym. Bicie poduszki do utraty tchu, rąbanie drzewa (tylko dla mieszkających na wsi i mających kaflowe piece :-) ) lub cokolwiek. Pomaga też puszczenie wiąchy, należy znaleźć miejsce gdzie nikt nas nie zaskoczy i przeklinać, bluzgać, wrzeszczeć i rzucać się aż nam zabraknie tchu.
Jeśli nie mogą zrobić tych rzeczy to odstresowuję się słuchając ulubionej muzyki.
Jeśli macie własne sposoby na walkę ze stresem to się podzielcie.
Pozdrawiam

[S]

Mnie też niestety stresuje prawie wszystko, od wejścia do autobusu i tłumu ludzi do prozaicznego kontaktu z listonoszem! Dosłownie wszystko albo prawie wszystko! Dlatego lekarstwem na ten stres jest UNIKANIE, a już na pewno ograniczenie tych stresujących sytuacji do minimum. Dlatego siedzę w domu, najchętniej sama, praktycznie do zera ograniczyłam kontakty z rodzicami ( nawet nie wiedzą gdzie mieszkam, gdzie pracuję, co robię, zresztą nie interesuje ich to, więc mam uproszczone zadanie ) i najważniejsze żeby nikt nic nie chciał ode mnie, więc nawet dzwonek do drzwi podnosi mi ciśnienie!
A z drugiej strony to bardzo smutne życie.

[sagitar]

[S]

Przedstawiona przez Sagitar metoda brzmi bardzo wiarygodnie i jeśli jest sprawdzona to pewnie warto się potrudzić, by oderwać się od stresu. Dla mnie to bardzo trudne zadanie, być może nie jestem wystarczająco "skupiona" ale sytuacja stresowa często nagła i nieprzewidywalna zupełnie mnie paraliżuje i w danym momencie nawet nie jestem zdolna normalnie funkcjonować, a już na pewno dokonywać analizy czy jakiegokolwiek oddzielenia
Ale dziękuję, bo rada bardzo mi się podoba. również ta dotyczącą dzwonka :wink:

[sagitar]

[S]

Tak, do wszystkiego trzeba czasu, chęci no i wiedzy, bez niej ani rusz... Łatwiej jest chyba zamknąć się u siebie, wywiesić tabliczkę i stwarzać pozory życia. Taki marazm może trwać latami, a czasem i całe życie.
Do Sagitar: czytając Ciebie wszystko wydaje się takie prostsze i brzmi jak pocieszanie,ale i tak dzięki :wink:

[dirty_mind]

Ja też stresuje się prawie zawsze, a że chodze jeszcze do szkoły to, o rany, bycie zaczepioną na korytarzu to koszmar.
Dlatego unikam ruszania się gdziekolwiek, albo trzymam się 2 koleżanek Jesli jednak stresuje się przed jakimś wydarzeniem, spotkaniem, itp, to, niczym detektyw Monk, dostaję obsesji harmonii i ładu. Sprzątanie, układanie, itp. Czasami nawet nieświadomie

[rejkz]

Dla mnie wszelkie wystapienia publiczne to masakra, nie znosze roznego rodzaju okazyjnych imprez (integracyjne, swiateczne) gdzie przychodzi chmara ludzi. Gadaja same bzdury, jakies przemowy a mnie szlag trafia. Nie daj Boze zebym ja mial cos powiedziec.

[underdog]

Gdy dopada mnie stres, staram się jakoś dojść z nim do porządku:
głębokie oddechy, zwrot uwagi na inny kierunek, odejście na chwilę i pobycie przez moment samemu, żeby uporządkować własne myśli (najlepiej wyjść od razu na zewnątrz, zaczerpnąć świeżego powietrza).
Najgorszy jest tylko ten pierwszy moment stresu.

A gdy jest taka możliwość, to nic tak nie rozładowuje napięcia jak wysiłek fizyczny. To jest dobre np. w czasie sesji.

[makarena]

Dla mnie szczytem stresu jest pójście na wesele. Denerwuje mnie wszystko: tłum ludzi i ich pytające spojrzenia, muzyka, orkiestra, przyśpiewki, obrządki itd. Tragedia, uciekam z wesel zaraz po obiedzie. Nie wyobrażam sobie mieć hucznego wesela, dlatego jeśli kiedyś stanę przed takim faktem, to zdecydowanie będzie to tylko skroma uroczystość z najbliższymi osobami z rodziny.
Ciekawa jestem jak Wy do tego podchodzicie, czy śluby, wesela są dla was przyjemne czy stresujące?

[rosemary]

Ja też marzę o skromnym weselu, w gronie najbliższej rodziny. Z dalszą rodziną nigdy szczególnie nie starałam się utrzymywać kontaktów. Nawet nie wiem o czym miałabym rozmawiać z tymi wszystkimi ciotkami i wujkami i kuzynami, których ledwie znam. Bycie w samym centrum ich zainteresowania byłoby z pewnością strasznie stresujące.

Wyobraźcie sobie, że nieswojo czuję się nawet w dzień moich urodzin. Krępuje mnie to, że wszyscy są tacy mili. Oczekują też chyba, że będę tego dnia jakoś szczególnie błyszczeć. No i pewnie należałoby wyprawić jakąś imprezę. Wrrr.... Porażka!!! To jest dopiero stres.

[sagitar]

Mógłbym się pod postem rosemary podpisać, przy czym nawet z "bliską" rodziną nie utrzymuję jakichś szczególnych więzi. Co do urodzin i innych tego typu - wyobrażam sobie doskonale, nie znoszę tego, tych wszystkich okazji, dni tego czy owego, nie pamiętam nawet kto kiedy się urodził itp. Niestety później są o to wobec mnie pretensje, których chciałbym mimo wszystko uniknąć - po prostu nie lubię tego całego hałasu o nic.