nie pasuję do tego świata

[djaq]

Tak i to bardzo. Jestem niedopasowanym elementem. Nie znalazłem jeszcze odpowiendnich ludzi i odpowiedniego kąta. Chociaż mhm, mój pokój jest dobrym kandydatem do miejsca.

[Mel]

(...)Często mam wrażenie, że nikt mnie nie rozumie. Próbuję opisac swój problem, podzielić się z bliska mi osobą, ale ona nie chyba nie wie o co mi chodzi, bo po rozmowie z nią czuje niedosyt i stracony czas... ale po kilku dniach stan czarnej dziury mija i jestem jak nowo narodzona, aż do następnej depresyjnej fazy itd.

Widzę, że nie jestem sam.

Wspieram Cię na odległość

[matrioshka]

Mel, dziękuję Ci bardzo za wsparcie i zrozumienie. Ja Ciebie także podtrzymuję na duchu, jestem z Tobą w tych chorych chwilach

[Mel]

Polecam się na przyszłość. Szkoda tylko że studiujesz tak daleko ode mnie. Zrobilibyśmy sobie grupę wsparcia i wszystkim żyłoby się lepiej.

[BłędnyOgnik]

Tak, ale też myślę, że wszyscy (nawet niedostosowane jednostki) mają swoją rolę na świecie - choćby wspierać innych.

(...)Często mam wrażenie, że nikt mnie nie rozumie. Próbuję opisac swój problem, podzielić się z bliska mi osobą, ale ona nie chyba nie wie o co mi chodzi, bo po rozmowie z nią czuje niedosyt i stracony czas... ale po kilku dniach stan czarnej dziury mija i jestem jak nowo narodzona, aż do następnej depresyjnej fazy itd.

Widzę, że nie jestem sam.

Nie jesteście sami.

Tak dużo się mówi o tolerancji, pluralizmie moralnym

jak dla mnie to są tylko hasła oderwane od rzeczywistości, ale to już offtop

[mineralka]

Oj tak.

Niczego mi nie brakuje a jednak. I wciąż ta tęsknota nie wiadomo za czym (a nie: za kim).
Ma też tak ktoś z tą tęsknotą?
:>

[Miszka]

I tak i nie. U mnie ta tęsknota ma jakąś postać; postać wszystkich dokonanych wyborów i dróg które one zamknęły, wspomnień których nie da się już zmienić, wydarzeń, uczuć i osób które już nie wrócą, marzeń i planów które nigdy nie zostaną zrealizowane.
Czasem czuję słońce na policzkach jak idę drogą i wiem że powinno mi to coś przypominać; coś co kiedyś było dla mnie ważne, ale kompletnie nie umiem zarysować kształtu, ani nawet dziedziny życia z którą to powiązać. Po prostu się uśmiecham lub smucę choć już nie znam powodu.
Trudno mi powiedzieć czy przez to nie pasuję do świata; czasem mi się zdaje że tak, bo mój świat to te kilka wspomnień zamkniętych gdzieś w głowie, a nie to co jest tu i teraz. Kiedy indziej myślę że inaczej się nie da i każdy ma w sobie coś z tego co było, a może i z tego co będzie; i każdy przez to żyje w innym świecie, w jakiś sposób samotny w swojej galaktyce. Traktuję to wtedy jako prawo któremu trzeba się podporządkować, tak jak grawitacji czy upływowi czasu.

[Lynn]

też mam takie wrażenie ale nie mam zamiaru dostosowywać się do świata

[Tawrosz]

Mam jakoś tak dziwnie. Świat wydaje się dobrze znany, swojski wręcz ale jednocześnie jak by wyświetlony na ścianie, oglądany z pozycji widza w kinie? Niektóre sceny wciągają z pewnymi sprawami się utożsamiam no wiecie, wszystko jak w życiu ale mimo wszystko cały spektakl toczy się za szybą i chyba mam wrażenie że to naturalne.

[Grzesio]

Z jednej strony czasem mam taką szybką myśl - z drugiej zaś jest tyle rzeczy które sprawiają mi niesamowitą radość i po których myślę " życie jest piękne" iż nie mogę tego jednoznacznie stwierdzić. Znam za to sporo osób które czasem coś bąkneły ( chyba przypadkiem ) właśnie w stylu : "nie mogę znaleźć swojego miejsca w Świecie".

Tak więc jest to chyba dość popularny problem - a raczej przebłysk myślowy.

[ainos]

Dość często czuję, że odstaję, że nie pasuję...zwłaszcza gdy jestem wśród ludzi, np. na imprezie, na której znam tylko kilka osób, a rozmawiam tylko z jedną, dwiema. Uczucie na tyle przytłaczające, że na kolejne wyjścia nie mam ochoty :/

[szejk]

Czasem mam wrażenie że " życie jest gdzie indziej" ( jak tytuł jednej z książek M.Kundery ). Nie tu gdzie jestem, gdzie nic się nie dzieje (zwłaszcza teraz zimą, latem to co innego ) tylko np w wielkim mieście.

[nika]

nie ma nic gorszego niż być dziwakiem, outsiderem, patrzeć jak ludzie mną poniewierają i wyśmiewają, tacy kończą z depresją i myślami samobójczymi, kończą w psychiatryku, być może to pesymistyczne wizje, ale wolę znać prawdę niż się oszukiwać... nie cierpię oszustów i kłamców...

[Alexona20]

Ja czuję, że jest gdzieś miejsce dla mnie i są ludzie, którzy pasują do mnie. Ale tak ciężko to wszystko znaleźć, bo świat taki duży i szukać nie wiadomo gdzie...

[Nelia]

Alexona20, doskonale Cię rozumiem. Też mam wrażenie, jakby to nie było moje życie, ale gdy w nocy spojrzę w niebo to po prostu czuję, że gdzieś tam jest moje miejsce. Prawie jak Mały Książę
Szkoda tylko, że nie mogę mieć pewności, że kiedyś będzie mi dane go doświadczyć.