Polski Portal Introwertyków

lajlen_ pisze:Wiem, tytuł wątku jest durnowaty, ale nie wiem, jak to inaczej nazwać...

No juz po wstepie do tego posta zaczynam rozumiec co masz na mysli

Ja od dziecinstwa mialem programowanie na niskie poczucie wlasnej wartosci, a moje poczucie innosci od swiata nadal jest na wysokim poziomie. To sie ciaglo za mna jak kula u nogi, beznadzieja. Trzy, moze cztery lata temu zaczelo sie cos zmieniac, wpadla mi w rece przypadkowo ksiazka ''Potega podswiadomosci'', potem inne, znalazlem swoich mentorow, ktorzy pomogli mi zrozumiec, ze jestem oryginalem, tak jak kazdy z nas. Wszystko lezy w perspektywie z ktorej patzrymy i w ludzich, ktorych sluchamy.
''Urodziles sie jako oryginal, nie umieraj jako kopia''

Hmm nie jestem pewien czy autorce chodziło o to, że mamy w tym wątku się nad sobą użalać.
Poczucie dziwności pewnie częściej towarzyszy intro niż ekstra, chociażby z tego powodu że mają więcej czasu na rozmyślanie. Ja uważam za dziwne robienie czegoś, tylko dlatego że wszyscy tak robią, np bo jest moda na coś. Również uważam za dziwną chęć wyróżnienia się na siłę z tłumu, np. idiotycznym dzwonkiem w telefonie...Najdziwniejsze było to, że kiedyś wielu ludzi uważałem za idiotów, bo tak się zachowywali przy znajomych, ale w jakiejś poważnej dyskusji mówili całkiem sensownie. Ja jakoś tak nie mam, nigdy nie miałem potrzeby zaimponowania znajomym - kobiecie owszem.
Dziwnie się też czuję też za każdym razem jak piszę na tym forum, bo 4 zdania układam w pół godziny....

takie rozkminy to ja miałam w wieku 3/4 lat i mój ojciec przede mną uciekał bo myślał, że chcę się dowiedzieć jak zostałam poczęta.

Takie rozkminy chyba każdy ma choć raz w życiu . Ja jeszcze często mam poczucie właśnie takiej "dziwności", ale nie w stosunku do siebie, tylko do chwili. Np. Wiedzę sobie w autobusie, gapię w okno i nagle zaczynają mi przychodzić do głowy różne myśli: "Jakie to dziwne, że teraz jest teraz, które teraz już jest w przeszłości(...)" i "Jakie to dziwne, że za dziesięć lat nie będę pamiętać tej dziewczyny siedzącej dwa miejsca dalej".

Eileen pisze:gapię w okno i nagle zaczynają mi przychodzić do głowy różne myśli: "Jakie to dziwne, że teraz jest teraz, które teraz już jest w przeszłości(...)" i "Jakie to dziwne, że za dziesięć lat nie będę pamiętać tej dziewczyny siedzącej dwa miejsca dalej".

Piątka. Ja się zawsze zastanawiam gdzie dana osoba będzie za 10 lat albo gdzie była 10 lat temu. Zastanawiam się o czym ludzie myślą i czy też na mnie patrzą i zastanawiają się gdzie będę. A potem na kolejnym przystanku wchodzi pijany koleś albo Cyganie. Wtedy już mi się nie chce myśleć o ludziach i myślę o sobie.

Najdziwniejsze jest to, że pamiętam kilka takich "kadrów z życia", tzn. Nie tak do końca, bo zapomniałam twarzy ludzi i innych szczegółów, ale uczucie wyżej wspomnianej dziwności, takiego odrealnienia mi pozostało.
A co do pijaków i w ogóle niepokojąco wyglądajacych/zachowujących się ludzi- jeśli takowy wsiadzie do autobusu to ja myślę juz tylko o tym, żeby najszybciej stamtąd wyszedł

A poza tym, jej, to jest aż trochę straszne myśleć o tych wszystkich przechodniach, których kiedystam się widziało...

To w autobusach, pociągach jak i podczas mijania ludzi gdzieś na mieście zastanawiam się czasem, czy są szczęśliwi, czym się zajmują, czego w życiu nie zrobią i kim może będą xd ale nie sądzę, by inni też tyle rozmyślali. Co do bezdomnych, rozmyślam też nad tym, ale to rzadziej, kim byli w przeszłości i dlaczego się stoczyli xP

No raczej większość ludzi nie myśli o takich rzeczach, ale można spokojnie założyć, że jeśli np. Mi się to zdarza, to raczej na pewno minelam kiedyś kogoś, kto pomyślał tak o mnie... Świat jest dziwny . Ciekawe co też ten człowiek teraz porabia...?

Też mam czasem podobne rozkminy. Bardziej na nudnym wykładzie, czy siedząc w pokoju wieczorem. To jest takie zastanawiające, że każdy sobie coś myśli, a innym nie będzie często dane poznać tych rozmyślań czy pragnień. I zastanawia mnie też czy ktokolwiek z nich ma podobne rozmyślania. Wtedy mam trochę takie poczucie, że rozmiar świata i to, że jestem jedną z miliardów ludzi, taką malutką w wielkim kosmosie, jest przerażające.

Też tak mam....I też nie umiem tego wytłumaczyć...

Wszyscy ludzie są wyjątkowi. Rodzimy się w tej, a nie innej rodzinie, o takim a nie innym wyglądzie, z takim, a nie innym zestawem genów. Natura sprawila, że każdy jest inny, niepowtarzalny. Szkoda tylko, że tak spory odsetek społeczeństwa woli upodabniać się do pozostałych, żeby nie zostać w tyle. Konczy się to tak, że ludzie chcą warzyć ile Calvin Klein przykazał, nosić fryzury takie, jakie Calvin Klein przykazał, ubierać się jak Calvin Klein przykazał, lubić co Calvin Klein przykazał i najlepiej, jeżeli się myśli jak Calvin Klein przykazał

Nie znam człowieka.

inhale pisze:takie rozkminy to ja miałam w wieku 3/4 lat i mój ojciec przede mną uciekał bo myślał, że chcę się dowiedzieć jak zostałam poczęta.

To jak wiesz już? Podzielisz się swoją wiedzą? )