Polski Portal Introwertyków

Hej,

Posiadam osobowość anankastyczną. Mój przypadek dobrze odzwierciedla ten artykuł: http://portal.abczdrowie.pl/osobowosc-anankastyczna.

Czy ktoś z Was ma podobny problem? Jak sobie z tym radzicie?

Kto zdiagnozował Ci "osobowość anankastyczną"?

"Diagnoza"? Sama się zdiagnozowałam. Mam WSZYSTKIE cechy opisywane zarówno w literaturze, jak i w źródłach internetowych. Proszę mi tu nie pisać, że nie można się samemu diagnozować, że to pewnie błędne, ble, ble, etc. Psycholodzy i psychiatrzy do niczego się nie nadają (wybaczcie). Już byłam "leczona" i "diagnozowana". Stwierdzenie, że jestem "niezwykle ambitna" to marna diagnaza. Udało mi się nazwać to co się ze mną dzieje i jestem ciekawa jak radzą sobie z tym inni. Równie dobrze mogłam po prostu opisać to co w artykule nie używając nazwy.

Bardzo mi daleko do posiadania takiej osobowości.
A co do diagnozowania, 'ktoś inny' nie musi u nas tego stwierdzić.

Sundari pisze:"Diagnoza"? Sama się zdiagnozowałam. Mam WSZYSTKIE cechy opisywane zarówno w literaturze, jak i w źródłach internetowych. Proszę mi tu nie pisać, że nie można się samemu diagnozować, że to pewnie błędne, ble, ble, etc. Psycholodzy i psychiatrzy do niczego się nie nadają (wybaczcie). Już byłam "leczona" i "diagnozowana". Stwierdzenie, że jestem "niezwykle ambitna" to marna diagnaza. Udało mi się nazwać to co się ze mną dzieje i jestem ciekawa jak radzą sobie z tym inni. Równie dobrze mogłam po prostu opisać to co w artykule nie używając nazwy.

Niestety w naszym kraju trzeba mieć duże szczęście i trafić do właściwego specjalisty... Kiedyś czytałem przypadek kobiety, która się zdiagnozowała na podstawie serialu "Dr House" (i chyba też to potem sprawdziła). Poszła do specjalisty od tej choroby i mu to powiedziała - efekt: "pani na pewno na to nie choruje". Tak łatwo głupkowi było nadepnąć na dumę... Poszła do innego - nim jeszcze zdążyła usiąść usłyszała diagnozę zgodną z jej (tym razem nic nie mówiła, a gość był chyba polecany ale już dobrze nie pamiętam). Sam słyszałem o przypadku, że lekarz źle zdiagnozował i potem były problemy..
Proponuje poszukać kogoś kto się w tym specjalizuje, ale to też nic nie gwarantuje...

Sam nie mam tego typu osobowości, choć mam niektóre cechy. Mam też wrażenie że część utraciłem z czasem...

hm... zastanawiałem się i może mam coś więcej z tego typu osobowości... niestety mój pomiar jest obarczony dużym błędem :/ (takie wymienienie cech to dla mnie zbyt mało i przydałyby mi się precyzyjniejsze informację) ... W sumie większość cech do mnie pasuje, chociaż ciężko mi ocenić próg od którego należy je zaliczać. Muszę jeszcze nad tym pomyśleć. Najbardziej co to do wydawania na innych nie mam zahamowań (o ile widzę sens), chociaż na siebie niewiele wydaje i w sumie ktoś mógłby powiedzieć że jestem skąpy (a ja jestem tylko oszczędny).

A jeśli chodzi o radzenie sobie z tym to sobie nie za bardzo sobie radzę. Jedynie co to w raz z brakiem brakiem czasu i wiekiem przyszła mi lekka olewka wszystkiego, ale to też zależy od sytuacji...

BłędnyOgnik pisze: Niestety w naszym kraju trzeba mieć duże szczęście i trafić do właściwego specjalisty... Kiedyś czytałem przypadek kobiety, która się zdiagnozowała na podstawie serialu "Dr House" (i chyba też to potem sprawdziła). Poszła do specjalisty od tej choroby i mu to powiedziała - efekt: "pani na pewno na to nie choruje".
Sam nie mam tego typu osobowości, choć mam niektóre cechy. Mam też wrażenie że część utraciłem z czasem...

Dziękuję za tą odpowiedź. Właśnie o to chodzi. Specjalistów od "głowy" u nas dużo, tylko jakość tych specjalistów marna. Z doświadczenia wiem, że bardzo pomaga wymiana poglądów na dany temat i taka pomoc międzyludzka (przyjaciół poznaje się w biedzie:)). Tylko właśnie niewiele osób wykazuje tę przypadłość. Ja też miałam takie fluktuacje - nasilenie i osłabienie objawów, ale miałam je od zawsze. Mam ogromny problem gdy mam niewiele czasu na przygotowanie np. przemowy - denerwuję się bo podświadomie wiem, że jest nie dopracowana. To mnie wykańcza psychicznie. Dzisiaj miałam obronę pracy magisterskiej. Obroniłam olbrzymią, bogatą, wartościową pracę, którą stworzyłam właściwie sama, przy niewielkiej pomocy promotora. Ocena pracy: 5, ocena średniej: 5 (mam najwyższą średnią na roku), odpowiedź: 5, a ja opłakuję słabe (wg mnie) przedstawienie tej pracy (zdenerwowanie z którym sobie nie radzę, pominięcie ważnych informacji, jąkanie się, plątanie zdań - dopowiadanie itp.).
Kochani naprawdę moja przypadłość mnie niszczy. Czekam niecierpliwie na osoby, które borykają się z podobnym problemem:)

Sundari pisze:Mam ogromny problem gdy mam niewiele czasu na przygotowanie np. przemowy - denerwuję się bo podświadomie wiem, że jest nie dopracowana. To mnie wykańcza psychicznie. Dzisiaj miałam obronę pracy magisterskiej. Obroniłam olbrzymią, bogatą, wartościową pracę, którą stworzyłam właściwie sama, przy niewielkiej pomocy promotora. Ocena pracy: 5, ocena średniej: 5 (mam najwyższą średnią na roku), odpowiedź: 5

Gratulacje Jeśli mogę się spytać to czy możesz powiedzieć jaki kierunek (i ew. temat pracy, chociaż jeśli chcesz pozostać anonimowa dla znajomych to lepiej nie mów) ?

Sundari pisze: a ja opłakuję słabe (wg mnie) przedstawienie tej pracy (zdenerwowanie z którym sobie nie radzę, pominięcie ważnych informacji, jąkanie się, plątanie zdań - dopowiadanie itp.).

Miałem podobnie, przy czym ja dodatkowo mówię trochę niewyraźnie i nie potrafię ciekawie opowiadać. Na końcu coś pamiętam, że dawaliśmy kwiatka albo coś w podziękowaniu - można było indywidualnie zamienić 2 zdania z wybraną przez siebie osobą z komisji. Że była okazja to przeprosiłem za nudny i męczący występ (było widać, że ledwo wytrzymali )

Mi chyba trochę pomogło środowisko w szkole średniej i na uczelni, chociaż mogę się mylić - prawie wszyscy wszystko olewali. Może też gry i internet na tyle odmóżdżają, że jakoś w końcu ustaje marzyć o odcięciu sobie głowy . Rozmowa przy piwie o innych rzeczach chyba też pomaga (choć piwo nie jest obowiązkowe) ... Ale i tak dalej jakiś drobnych, ale głupich błędów nie mogę przeżyć pomimo że upłynęło sporo czasu. A najbardziej bolą mnie najdrobniejsze błędy w sferze, która jest dla mnie najważniejsza.... Chociaż pewnie nie należę do skrajnych przypadków (jeśli w ogóle jestem takim)

BłędnyOgnik pisze: Gratulacje Jeśli mogę się spytać to czy możesz powiedzieć jaki kierunek (i ew. temat pracy, chociaż jeśli chcesz pozostać anonimowa dla znajomych to lepiej nie mów) ?

Gdy napiszę jaki kierunek ukończyłam (temat pracy również) od razu będzie wiadomo jaką uczelnię ukończyłam i z którego roku jestem. Piszę tutaj bardzo osobiste rzeczy i wolę pozostać anonimowa

BłędnyOgnik pisze: Mi chyba trochę pomogło środowisko w szkole średniej i na uczelni, chociaż mogę się mylić - prawie wszyscy wszystko olewali.

Mi to nie pomagało. Wręcz czułam jeszcze większe napięcie (na uczelni chcieli nas nauczyć "współpracy grupowej" - idiotyczny pomysł :evil: ).

Szukam dalej informacji odnośnie tematu i postaram się coś tu wrzucić .

Sundari pisze:

BłędnyOgnik pisze: Mi chyba trochę pomogło środowisko w szkole średniej i na uczelni, chociaż mogę się mylić - prawie wszyscy wszystko olewali.

Mi to nie pomagało. Wręcz czułam jeszcze większe napięcie (na uczelni chcieli nas nauczyć "współpracy grupowej" - idiotyczny pomysł :evil: ).

Na mojej uczelni jak próbowali nas czegoś nauczyć, to nie wiadomo było czy się należy śmiać, czy płakać... Ale to chyba standard na większości uczelni którym coraz gorzej się wiedzie...