Polski Portal Introwertyków

Zastanawiam się jak przeżyli ten czas ci introwertycy, którzy prawie zupełnie przestali mieć potrzebę obcowania z ludźmi (wliczając w to brak potrzeb seksualnych, partnerskich), skupili się na pracy, swoim rozwoju, itd.. Jak radziliście sobie z rozmyślaniem egzystencjalnym, etc.? Odpędzaliście je? Spędzało wam sen z powiek? Carpe diem i jakoś to szło? Jak wypełniliście swój czas? Czy żałujecie sposobu, w jaki go przeżyliście? Chętnie też poczytam historie osób w kole 40-stki.

W moim przypadku było po trochę wszystkiego. Tyle że ja miałem potrzebę przebywania z ludźmi po części trochę na siłę by się dostosować do innych, a po części była to autentyczna potrzeba.
Był czas gdzie miałem wrażenie, że nie żyje tylko podtrzymuje funkcje życiowe. Czyli praca dom, praca dom , czytanie jakiś książek.
Był czas gdzie żyłem carpie diem, tak trochę bez trzymanki czyli dużo alkoholu i doświadczania różnych rzeczy mniej lub bardziej szkodliwych.
Co do planów to jakoś nie przywiązywałem uwagi do pracy zawodowej, robienia kariery czy planowania przyszłości.
Obecnie mam jeszcze większe skłonności do ryzyka , dużo bardziej jestem otwarty na świat tyle, że teraz dbam bardzo o zdrowie fizyczne i higienę psychiczną.
Część rzeczy żałuję bo skutki mam do dzisiaj, ale jestem zdania, że codziennie mogę pisać swój własny rozdział i nie mam żadnego obowiązku być tym kim byłem wczoraj.

Dzięki za podzielenie się tym. Ciekawa podsumka.