O mnie

[temp]

Cześć,
Mam 17 lat i wydaje mi się, że jestem introwertykiem. Żyje raczej w swoim świecie, lubię albo raczej lubiłem rozmyślać w samotności. ALE... Ostatnio czuję się bardzo dziwnie, jakby moja osobowość została rozbita. Nie wiem już kim jestem. I te ciągłe wahania nastroju, od śmiechu momentalnie do zamuły. Wydaje mi się, że jeszcze rok, może trochę ponad, byłem całkiem ułożony. Co prawda jakoś od tego czasu zaczęło się moje odcinanie się od ludzi, ale byłem wtedy kompletną osobą.

Właściwie nigdy nie miałem przyjaciół, tylko ludzi, których znałem. Jakoś wszyscy mnie odrzucali, swoim konformizmem, brakiem własnych marzeń, celu, pasji , pochłonięciem masówkami albo typowymi ludzkimi przywarami. Odcinałem się od tego, z czasem znalazłem się na uboczu, ale nawet mi to pasowało. Nie zawsze do końca, ale jakoś nie przejmowałem się. Z zewnątrz może to tak nie wyglądało, bo przebywałem z ludźmi, ale raczej mało się udzielałem, patrzyłem na innych z góry, z pogardą. Miałem wyjebane na zdanie innych o mnie, bo choć nielubiany nie byłem, to wiele osób mnie nie rozumiało. To mi właściwie zostało do dzisiaj i wydaje mi się, że często pomaga.

Paradoksalnie, obiektywnie analizując swoje postępowanie, zauważyłem, że jestem hipokrytą, ale mam nadzieję, że dalsza praca nad sobą pozwoli mi to zmienić. Nigdy nie potrafiłem zaufać ludziom, otworzyć się, być takim, jakim naprawdę jestem. Może to przez to, w jakim otoczeniu się znajdowałem. Teraz dodatkowo z własnej woli wybrałem podobne - typowa klasa technikalna jako szkoła średnia, chociaż mogłem dostać się do każdego liceum, jakiego bym zechciał. Nie żebym tego żałował, innej przyszłości dla siebie nie widzę, ale osoby z klasy zbyt wiele sobą nie prezentują.

Teraz chciałbym zmienić swoje nastawienie. Poznać ciekawych ludzi. Bawić się, wykorzystać dany mi czas maksymalnie, bo młodość mam tylko jedną, a czuję, że mi ucieka. Już żałuję, że nie spożytkowałem odpowiednio czasu, który miałem dotychczas. Nie chcę za kilkanaście lat pozostać całkowicie bez przeżyć i wspomnień z tego okresu, żałować, że czegoś nie zrobiłem. Bo z tego, co obserwuję, bardziej żałuję rzeczy, których nie zrobiłem, niż tych, które zrobiłem. Ciężko będzie mi się zakręcić w odpowiednim towarzystwie, bo najpierw trzeba takie znaleźć, a później się w nie jakoś wkręcić. Będzie ciężko, bo trudno mi poznawać nowych ludzi. Poza tym muszę zmienić nastawienie, nie oceniać po pozorach, nie patrzeć z góry.

Mam do Was takie pytanie. Bo raczej wychodzę z założenia, że skoro dużo wymagam od siebie, to wymagam dużo również od innych. Czy aby nie za dużo?

[pustka]

lubię albo raczej lubiłem rozmyślać w samotności. ALE... Ostatnio czuję się bardzo dziwnie, jakby moja osobowość została rozbita. Nie wiem już kim jestem. I te ciągłe wahania nastroju, od śmiechu momentalnie do zamuły. Wydaje mi się, że jeszcze rok, może trochę ponad, byłem całkiem ułożony. Co prawda jakoś od tego czasu zaczęło się moje odcinanie się od ludzi, ale byłem wtedy kompletną osobą.

Ostatnio czujesz się dziwnie, czyli jak? Czy coś się wydarzyło w Twoim życiu, co mogło Cię zmienić? Co oznacza, że byłeś kompletną osobą? Rozwiń proszę te myśli.

Zapytałeś, czy nie wymagasz za dużo od innych. Czego dokładnie wymagasz?

A jeśli chodzi o młodość i korzystanie z życia - nie przejmuj się tym, nic straconego! Moje życie towarzyskie zaczęło się dopiero na studiach, masz jeszcze conajmniej 10 lat na imprezy! W towarzystwo trudno jest się wkręcić, ale lepiej nie robić tego na siłę. Myślę, że przyjdzie taki czas, kiedy spotkasz ludzi z Twojego świata. I ważne jest to żeby właśnie nie patrzeć z pogardą i nie patrzeć z góry na nikogo. Ale nad tym pewnie będziesz pracować, skoro piszesz, że masz taki zwyczaj.

[qrs]

Analiza nas samych nigdy nie jest obiektywna. Chaotyczna wypowiedź bardziej świadczy o neurotyczności niż intro.

Myślę, że ten post jest oznaką niepokojów spowodowanych okresem dorastania. Po przeczytaniu stwierdzam, że jesteś zdrowy Nie jestem lekarzem, to też nie jest to diagnoza ściśle medyczna tylko moja własna opinia. Opinia osoby, która przechodziła przez to samo.

Najgorsze czego można się bać to sam strach. Nie masz się czego bać. Dostrzeżesz to przebywając z ludźmi. To, że są inni to nie znaczy, że nie mogą mieć takich samych dylematów/problemów.

[temp]

lubię albo raczej lubiłem rozmyślać w samotności. ALE... Ostatnio czuję się bardzo dziwnie, jakby moja osobowość została rozbita. Nie wiem już kim jestem. I te ciągłe wahania nastroju, od śmiechu momentalnie do zamuły. Wydaje mi się, że jeszcze rok, może trochę ponad, byłem całkiem ułożony. Co prawda jakoś od tego czasu zaczęło się moje odcinanie się od ludzi, ale byłem wtedy kompletną osobą.

Ostatnio czujesz się dziwnie, czyli jak? Czy coś się wydarzyło w Twoim życiu, co mogło Cię zmienić? Co oznacza, że byłeś kompletną osobą? Rozwiń proszę te myśli.

Nawet nie potrafię tego opisać. Byłem "kompletną" osobą, czyli osobą ułożoną, pewną siebie, z własnym poglądem na świat, śmiało kroczącą przez życie. Teraz już niczego nie jestem pewien, jakby to wszystko się rozpadło.

Zapytałeś, czy nie wymagasz za dużo od innych. Czego dokładnie wymagasz?

Jakiejś głębi, zacięcia, pasji, marzeń, celu... Reprezentowania sobą czegoś.

A jeśli chodzi o młodość i korzystanie z życia - nie przejmuj się tym, nic straconego! Moje życie towarzyskie zaczęło się dopiero na studiach, masz jeszcze conajmniej 10 lat na imprezy! W towarzystwo trudno jest się wkręcić, ale lepiej nie robić tego na siłę. Myślę, że przyjdzie taki czas, kiedy spotkasz ludzi z Twojego świata. I ważne jest to żeby właśnie nie patrzeć z pogardą i nie patrzeć z góry na nikogo. Ale nad tym pewnie będziesz pracować, skoro piszesz, że masz taki zwyczaj.

Mam co najmniej 10 lat... Ale ten czas ucieka, zmarnowałem już kilka poprzednich lat. A co do tej pogardy, to jak pisałem wyżej o wymaganiach. Nie patrzę z góry na wszystkich, ale akurat jestem w takim otoczeniu, że nie będę nawet tracić czasu na myślenie o kimś, kto nie jest tego warty. Zaobserwowałem też, że nie tylko w moim środowisku większość ludzi nie jest warta uwagi.

Analiza nas samych nigdy nie jest obiektywna. Chaotyczna wypowiedź bardziej świadczy o neurotyczności niż intro.

Zdecydowanie nigdy nie pomyślałbym o sobie jako o neurotyku.

Myślę, że ten post jest oznaką niepokojów spowodowanych okresem dorastania. Po przeczytaniu stwierdzam, że jesteś zdrowy Nie jestem lekarzem, to też nie jest to diagnoza ściśle medyczna tylko moja własna opinia. Opinia osoby, która przechodziła przez to samo.

Myślałem, że mam już to za sobą...

Najgorsze czego można się bać to sam strach. Nie masz się czego bać. Dostrzeżesz to przebywając z ludźmi. To, że są inni to nie znaczy, że nie mogą mieć takich samych dylematów/problemów.

Strach? Jaki strach, przed czym? Bo nie rozumiem.

[pustka]

Przypominasz mi mojego bliskiego kolegę, idealistę, romantyka itp. Mało osób jest w stanie go zainteresować, a w relacjach nie lubi nudy, ciągle musi być jakaś magia.
Z jednej strony to o czym piszesz wydaje się być normalne. Po prostu chcesz poznać kogoś, kto Cie zainteresuje. A że mało osób z otoczenia spełnia te wymagania to już inna sprawa. Z drugiej strony jest to dla Ciebie problem, inaczej nie zakładałbyś wątku. Pytanie, jak go rozwiązać....

Paradoksalnie, obiektywnie analizując swoje postępowanie, zauważyłem, że jestem hipokrytą, ale mam nadzieję, że dalsza praca nad sobą pozwoli mi to zmienić.

Myślę, że każdy człowiek jest hipokrytą, nie przejmuj się tym za bardzo. To tak na marginesie.

Teraz chciałbym zmienić swoje nastawienie. Poznać ciekawych ludzi. Bawić się, wykorzystać dany mi czas maksymalnie, bo młodość mam tylko jedną, a czuję, że mi ucieka.

Co mógłbyś zrobić aby tak się stało? Zmienić nastawienie? Jak mogłoby się to stać?

[temp]

Przypominasz mi mojego bliskiego kolegę, idealistę, romantyka itp. Mało osób jest w stanie go zainteresować, a w relacjach nie lubi nudy, ciągle musi być jakaś magia.
Z jednej strony to o czym piszesz wydaje się być normalne. Po prostu chcesz poznać kogoś, kto Cie zainteresuje. A że mało osób z otoczenia spełnia te wymagania to już inna sprawa. Z drugiej strony jest to dla Ciebie problem, inaczej nie zakładałbyś wątku. Pytanie, jak go rozwiązać....

Pewnie mamy bardzo dużo wspólnego z Twoim kolegą. No i założyłem wątek, bo... sam nie wiem. Mam z tym problem, ale chciałem też po prostu porozmawiać.

Paradoksalnie, obiektywnie analizując swoje postępowanie, zauważyłem, że jestem hipokrytą, ale mam nadzieję, że dalsza praca nad sobą pozwoli mi to zmienić.

Myślę, że każdy człowiek jest hipokrytą, nie przejmuj się tym za bardzo. To tak na marginesie.

Jak mam się nie przejmować, kiedy mi z tym źle?

Teraz chciałbym zmienić swoje nastawienie. Poznać ciekawych ludzi. Bawić się, wykorzystać dany mi czas maksymalnie, bo młodość mam tylko jedną, a czuję, że mi ucieka.

Co mógłbyś zrobić aby tak się stało? Zmienić nastawienie? Jak mogłoby się to stać?

Obserwując przeciętność otaczających mnie ludzi, odciąłem się, nie poznaję nowych ludzi, zamknąłem się w swoim świecie, z którego nawet eliminuję kolejne osoby. Sam raczej nie zostanę, ale znajomych mam coraz mniej. Mógłbym zmienić nastawienie i wyjść do ludzi, ale pewnie szybko znów bym się zraził.

Brakuje mi kontaktu z ludźmi, bliskości. Przydałoby się znaleźć dziewczynę, lubię patrzeć w oczy każdej napotkanej na drodze Tylko tu dochodzi kolejny "problem". Nie żebym miał kompleksy, ale wiele osób ocenia mnie po wyglądzie.

[pustka]

Obserwując przeciętność otaczających mnie ludzi, odciąłem się, nie poznaję nowych ludzi, zamknąłem się w swoim świecie, z którego nawet eliminuję kolejne osoby. Sam raczej nie zostanę, ale znajomych mam coraz mniej. Mógłbym zmienić nastawienie i wyjść do ludzi, ale pewnie szybko znów bym się zraził.

A może nie zraziłbyś się? Skoro masz poczucie, że należy mniej wymagać od innych to może teraz będzie inaczej. Daj sobie szansę. I innym. Częściej się uśmiechaj, daj innym i sobie prawo do błędów czy pospolitości.
Trudno jest mi sobie wyobrazić Twoje życie. Rozumiem, że mieszkasz cały czas w swoim mieście i jakoś trudno pewnie nawet poznać kogoś spoza szkoły.
Nie wiem co mam więcej napisać. Może jeszcze to, że wydaje mi się, że masz niskie poczucie własnej wartości. Myślisz, że mogę mieć rację?

Brakuje mi kontaktu z ludźmi, bliskości. Przydałoby się znaleźć dziewczynę, lubię patrzeć w oczy każdej napotkanej na drodze Tylko tu dochodzi kolejny "problem". Nie żebym miał kompleksy, ale wiele osób ocenia mnie po wyglądzie.

To rozumiem ! Też przydałby mi się chłopak
O jakim "problemie" mówisz?

[temp]

Obserwując przeciętność otaczających mnie ludzi, odciąłem się, nie poznaję nowych ludzi, zamknąłem się w swoim świecie, z którego nawet eliminuję kolejne osoby. Sam raczej nie zostanę, ale znajomych mam coraz mniej. Mógłbym zmienić nastawienie i wyjść do ludzi, ale pewnie szybko znów bym się zraził.

A może nie zraziłbyś się? Skoro masz poczucie, że należy mniej wymagać od innych to może teraz będzie inaczej. Daj sobie szansę. I innym. Częściej się uśmiechaj, daj innym i sobie prawo do błędów czy pospolitości.
Trudno jest mi sobie wyobrazić Twoje życie. Rozumiem, że mieszkasz cały czas w swoim mieście i jakoś trudno pewnie nawet poznać kogoś spoza szkoły.

Sam nie wiem, czy chcę mniej wymagać. Bardziej chciałbym w końcu spotkać kogoś wartościowego.
Moje życie... Mieszkam na zadupiu, koniec świata - tam gdzie się spada. Do szkoły dojeżdżam już do mniejszego zadupia. Ciężko opisać jak wygląda moje życie, zależy od perspektywy. W szkole pewnie wszyscy mają mnie za kujona, natomiast jak ktoś mnie lepiej "zna", to często śmieje się z tego wizerunku. A tak naprawdę to zazwyczaj na tygodniu siedzę w domu, oglądam mnóstwo filmów, zamulam przy muzyce i dużo biegam (jedyny urok okolicy to krajobrazy). No i przykładam się do nauki, ale nie no lifeuje przed książkami. Właściwie to z zewnątrz może nawet nie wygląda to tak jak tu opisuję, nie jestem outsiderem, w weekendy spotykam się ze znajomymi, w szkole też raczej nie stoję z boku, ale jednak trzymam spory dystans. W klasie to widzą, ale na zewnątrz nie sądzę.

Nie wiem co mam więcej napisać. Może jeszcze to, że wydaje mi się, że masz niskie poczucie własnej wartości. Myślisz, że mogę mieć rację?

Nie, nie sądzę. Bardziej mam niskie mniemanie o ludziach, niż o sobie. Na niektórych polach może i poczucie wartości niedomaga, ale na innych nadrabia, więc mam je raczej na wysokim poziomie.

Brakuje mi kontaktu z ludźmi, bliskości. Przydałoby się znaleźć dziewczynę, lubię patrzeć w oczy każdej napotkanej na drodze Tylko tu dochodzi kolejny "problem". Nie żebym miał kompleksy, ale wiele osób ocenia mnie po wyglądzie.

To rozumiem ! Też przydałby mi się chłopak
O jakim "problemie" mówisz?

Mam krzywy zgryz Ja problemu z tym nie mam, może kiedyś miałem, ale nauczyłem się z tym żyć, trzymać dystans do samego siebie. Te królicze ząbki może i dałoby się to skorygować, ale byłby to spory koszt, na razie mnie nie stać, a nawet jakby było, to nie wiem, czy bym się zdecydował.

[pustka]

Ten mój kolega też jest "kujonem" Ale chyba ma mniej znajomych. Pogadam z nim jak będzie na gadu o jego refleksjach na temat innych ludzi

Może znajdziesz kogoś jak pójdziesz na studia. Wtedy życie bardzo się zmienia. Pamiętam jak ja w szkole średniej czekałam, aż wyrwę się z domu.
Bo już wymiękam. Zacznij lubić innych i koniec ;P

[temp]

Ten mój kolega też jest "kujonem" Ale chyba ma mniej znajomych. Pogadam z nim jak będzie na gadu o jego refleksjach na temat innych ludzi

Może znajdziesz kogoś jak pójdziesz na studia. Wtedy życie bardzo się zmienia. Pamiętam jak ja w szkole średniej czekałam, aż wyrwę się z domu.
Bo już wymiękam. Zacznij lubić innych i koniec ;P

Jestem w technikum, co mam robić przez ponad trzy lata?

[pustka]

hehehe. nie no, wiadomo.

gadałam z nim, ale efekty marne. Powiedzial, że nic sie nie zmieniło i że zacznie psychoterapię.

[MetalMan]

Czytam to i czuję się, jakbym czytał o sobie w wieku 17 lat...

Z boku wygląda to tak, jakbyś nagle dał sobie narzucić wartości swoich kolegów. Przyjrzyj się im bliżej: czy na pewno chcesz wykorzystać 10 "najlepszych" lat swojego życia na ślepym podążaniu za tym co robią wszyscy?

Też trochę żałuję okresu dorastania, po prostu go zmarnowałem. Ale nie dlatego, że nie chodziłem na imprezy, nie miałem setek znajomych na nk i przyjaciół na fejsbókó['ó' lepiej tutaj pasuje, jak dla mnie jest bardziej krzykliwe :lol: ]
Zmarnowałem, bo dopiero teraz, na studiach, widzę jak wiele ciekawych rzeczy mogłem poznać w LO, kiedy miałem dużo wolnego czasu. Dla tego dobrze Ci radzę, zainteresuj się programowaniem, fizyką, matematyką, może jakąś grafiką inżynierską. Jeśli jesteś typem człowieka, który lubi poznawać, to poczujesz się jak nowo narodzony. Jeśli tylko nie będziesz tego traktował jak obowiązku, zobaczysz jak nauka może być interesująca. Ja bardzo żałuję, że teraz mam na to tak mało czasu.

No i przy okazji wzrośnie Twoja pewność siebie, będziesz czuł się po prostu mądry

Poza tym, masz trochę racji z tymi wartościowymi ludźmi. Nie musi to być dziewczyna, może to być ktokolwiek, w moim przypadku było to dwoje nauczycieli z LO, dzięki którym mocno "rozwinąłem" swoje spojrzenie na świat. Rozejrzyj się, może znasz kogoś wybitnego, kto będzie potrafił Cię zmienić

Podsumowując: nie myśl za dużo, szukaj pasji, staraj się być sobą, a wtedy kto wie... może znajdzie się dziewczyna, która będzie widziała coś poza zgryzem [wbrew pozorom takie przypadki się zdarzają [wujek MM potwierdza ]]

[temp]

Czytam to i czuję się, jakbym czytał o sobie w wieku 17 lat...

Z boku wygląda to tak, jakbyś nagle dał sobie narzucić wartości swoich kolegów. Przyjrzyj się im bliżej: czy na pewno chcesz wykorzystać 10 "najlepszych" lat swojego życia na ślepym podążaniu za tym co robią wszyscy?

Na pewno nie

Też trochę żałuję okresu dorastania, po prostu go zmarnowałem. Ale nie dlatego, że nie chodziłem na imprezy, nie miałem setek znajomych na nk i przyjaciół na fejsbókó['ó' lepiej tutaj pasuje, jak dla mnie jest bardziej krzykliwe :lol: ]

Nie mam nk ani fb

Zmarnowałem, bo dopiero teraz, na studiach, widzę jak wiele ciekawych rzeczy mogłem poznać w LO, kiedy miałem dużo wolnego czasu. Dla tego dobrze Ci radzę, zainteresuj się programowaniem, fizyką, matematyką, może jakąś grafiką inżynierską. Jeśli jesteś typem człowieka, który lubi poznawać, to poczujesz się jak nowo narodzony. Jeśli tylko nie będziesz tego traktował jak obowiązku, zobaczysz jak nauka może być interesująca. Ja bardzo żałuję, że teraz mam na to tak mało czasu.

Do tej pory to robiłem (programowanie, matma, fizyka i kilkanaście innych zainteresowań), ale nie wiem, czy chcę dalej to ciągnąć

No i przy okazji wzrośnie Twoja pewność siebie, będziesz czuł się po prostu mądry

Mądry to może nie, ale wiedzę mam dużą. W tym roku przykładam się już niemal na 100%, ale jak piszę, nie wiem, czy chcę tak dalej.

Poza tym, masz trochę racji z tymi wartościowymi ludźmi. Nie musi to być dziewczyna, może to być ktokolwiek, w moim przypadku było to dwoje nauczycieli z LO, dzięki którym mocno "rozwinąłem" swoje spojrzenie na świat. Rozejrzyj się, może znasz kogoś wybitnego, kto będzie potrafił Cię zmienić

Podsumowując: nie myśl za dużo, szukaj pasji, staraj się być sobą, a wtedy kto wie... może znajdzie się dziewczyna, która będzie widziała coś poza zgryzem [wbrew pozorom takie przypadki się zdarzają [wujek MM potwierdza ]]

Dzięki za rady, zobaczymy jak to będzie...

Zmieniłam tytuł i przeniosłam wątek do bardziej odpowiedniego działu. - Inno

[pustka]

Dzięki za rady, zobaczymy jak to będzie...

Czekamy na refleksje, przemyślenia, ciąg dalszy !

Przypominam, że mieszkam niedaleko i jestem super wolny :wink:

No nie wiem czy Cię narażać na takie niebezpieczenstwo... Gryzę.