paranoik pisze:W każdym razie ostatnimi czasy, dobrych kilka lat w sumie czuję, że nie mam żadnego celu w życiu. Wiem, że brzmi to trochę nihilowsko, albo mówiąc współcześnie - emowsko, ale taka prawda. Żyję tak sobie. Byle żyć.
Kurcze, a ja myślałem że to normalne. Mam chyba podobnie, jak się nad tym chwilę zastanowię. Działam na razie bez chęci i przekonania, właśnie "byleby żyć". Mam jakieś tam cele, ale powoli odechciewa mi się walczyć o ich realizację i tak sobie płynę strumykiem zdarzeń i czekam na jakiś bodziec, który pobudzi mnie do działania. Puki co, wszystko co robię, praca, obowiązki, znajomi - wszystko to jest właśnie takie "nijakie" i od niechcenia. W moim przypadku jednak znam powód, który wprowadził mnie w ten stan. Niestety praktycznie nie mam możliwości odkręcenia tego, toteż zostaje chyba przeczekać aż minie.
To, co mnie kiedyś cieszyło, czyli dobra piosenka czy film, dzisiaj już po kilku chwilach zlewa się z normalnością.
I nie ma rzeczy, która dawałaby ci radość? Bo jak jest, no to:
http://www.youtube.com/watch?v=8EpYlrg9UXQ
Na każdym kroku stresuję się, nawet przy głupim kupnie biletu czy nie mówiąc o zagadaniu do kogoś, o dziewczynach nie ma mowy. Pikawa bije mi nawet przy czytaniu odpowiedzi na swoje posty w necie. I to wydaje mi się chore. Bo kiedyś tak nie było. Teraz wszystko podważam, każdą swoją decyzję, wszystko analizuję, każdy swój ruch, nawet tak głupi jak siądnięcie przy kimś w pociągu.
Też tak kiedyś miałem. Pojawiały się jednak sytuacje życiowe, które wymagały odważnych kroków i były niczym ostra terapia szokowa na tego typu rozterki, które opisujesz. No i po paru skokach na naprawdę głęboką wodę przestałem przejmować się pierdołami. Słyszałem kiedyś o technikach jogistycznych, wykorzystywanych do walki z fobiami. "Pacjenta" wprowadza się w położenie, z którego sam nie może się wydostać i na domiar złego zaczyna powoli się dusić. Wprowadza się go tym sposobem w stan zbliżony do agonalnego, gdzie realne jest zagrożenie śmiercią i strach tym spowodowany. Następnie "terapeuta" wyciąga pacjenta z pozycji i ponoć delikwent, po doświadczeniu takiego strachu spowodowanego realnym zagrożeniem, zaczyna natychmiast zdawać sobie sprawę, że strach który dotychczas odczuwał z powodu fobii jest tylko błahostką. Biję tu do tego, że prawdopodobnie ci przejdzie, bo samo życie nie raz zasadzi ci takiego kopa, że zobaczysz co to znaczy prawdziwy stres w sytuacji kryzysowej
Oczywiście, życzę ci jak najmniej takich sytuacji.
Nic mnie nie cieszy, wszystko raczej kręci się wokół tego, co już było, nic nowego, cały czas to samo. Jestem paranoikiem, sceptykiem, racjonalistą
Mógłbym rzec "bracie, czy to ty?". Co do samego opisywanego stanu umysłu - jak już wcześniej pisałem - czekam na jakiś bodziec, który mnie z niego wyrwie. A skąd wiem że się pojawi? No bo już parę razy się pojawiał, to dlaczego nie miałby znowu?
