Padre - jesteś mistrzem.Padre pisze: Niestety często życie rzuca przed nami propozycje ciężkie do odrzucenia gdzie trzeba zaciśnąć zęby i myśleć o Anglii ;-) Idzie się przyzwyczaić, ale niech mi nikt nie każe tego lubić.
[Voice mode=Skunks Pepe] Merci, madame [/voice] ;-)Ausencia pisze: Padre - jesteś mistrzem.
To nie tak, że nie miałam ochoty pójść. Gdyby tak było po prostu bym odmówiła, rodzice raczej by mnie nie zmuszali, zresztą już wiele razy rezygnowałam z różnych osiemnastek i innych dupereli - wtedy na prawdę nie chciałam pójść i nie było ze mną dyskusji. Wiesz czemu to zrobiłam? Ostatnio doszłam do wniosku, że moje życie to jedno wielkie tchórzostwo. Takie refleksje naszły mnie po lekturze Mistrza i Małgorzaty. Moje życie to tchórzostwo ponieważ ciągle przed czymś uciekam, czy to przed ludźmi czy trudniejszymi sytuacjami, chowając się w moim pokoiku. Lubię ciszę i spokój, ale błagam, ile można ciągle wycofywac się z życia? Jak mam zdobyć przyjaciół, pewnośc siebie, przebywając ciągle w tym samym miejscu? Boję się po prostu, że kiedyś stanę się tak przyzwyczajoną do rezygnacji osoby, że ozrezygnuję z podjęcia pracy, z rodziny, a ostatecznie zrezygnuję z życia. Tak, studniówka była wyzwaniem - pokonałam ten strach niszczący moje życie. I choć nie bawiłam się setnie, czuję satysfakcję, że się odważyłam i teraz wiem, że ten strach da się pokonać. Próbuję sobie wmówić że żyje się raz i z tego powodu trzeba korzystac z życia, trochę pomaga ale jeszcze długa droga przede mną.Tylko okazji do czego? Do zabawy, na którą nie masz ochoty a czujesz presję, że powinnaś pójść bo przecież nie wypada się pokazać. A wyzwanie? Ja dziękuję za takie wyzwania, które polegają na dostosowywaniu się na siłę do większości. Ostatecznie podejmuję wyzwania, które dają mi jakąś satysfakcję, a w takim przypadku chyba nie ma o niej mowy, chyba, że ktoś czuje satysfakcję po tym jak wytrzymał 10 godzin w tłumie wystrojonych osób na imprezie , na którą nie miał w ogóle ochoty pójść.
Przekrzykiwanie muzyki, też tego nienawidzę, najgorzej jak zamilknie w połowie zdania :lol:Aikila pisze:Wiecie co było dla mnie największą katorgą? Przekrzykiwanie dudniącej muzyki po to, aby coś powiedzieć. Z natury mówię cicho, więc chyba wyobrażacie sobie jakie musiałam się męczyć. Ograniczyłam rozmowy do minimum. Ale za to obiecałam sobie że popracuję nad tonem mego głosu aby był on słyszalny dla otoczenia. Ot, nowe wyzwanie.
Fobia społeczna? Jeśli tak, to dobrze zrobiłaś, z każdym następnym wyjściem powinnaś czuć się swobodniej i pewniej. Niechęć do wyjścia jest w porządku, ze strachem jednak warto walczyć, choćby po to, żeby w przyszłości nie żałować.Czy żałuję? Mimo wszystko was zaskoczę i powiem że nie. Może najpierw zacytuję:
To nie tak, że nie miałam ochoty pójść. Gdyby tak było po prostu bym odmówiła, rodzice raczej by mnie nie zmuszali, zresztą już wiele razy rezygnowałam z różnych osiemnastek i innych dupereli - wtedy na prawdę nie chciałam pójść i nie było ze mną dyskusji. Wiesz czemu to zrobiłam? Ostatnio doszłam do wniosku, że moje życie to jedno wielkie tchórzostwo. Takie refleksje naszły mnie po lekturze Mistrza i Małgorzaty. Moje życie to tchórzostwo ponieważ ciągle przed czymś uciekam, czy to przed ludźmi czy trudniejszymi sytuacjami, chowając się w moim pokoiku. Lubię ciszę i spokój, ale błagam, ile można ciągle wycofywac się z życia?
Nie martw się, każdy strach można pokonać. Ja od jakiegoś czasu staram się sobie uświadamiać, że strach siedzi tylko w mojej głowie, a co za tym idzie mam nad nim władzę. PomagaTak, studniówka była wyzwaniem - pokonałam ten strach niszczący moje życie. I choć nie bawiłam się setnie, czuję satysfakcję, że się odważyłam i teraz wiem, że ten strach da się pokonać. Próbuję sobie wmówić że żyje się raz i z tego powodu trzeba korzystac z życia, trochę pomaga ale jeszcze długa droga przede mną.
Ot typowy introwertyk, przeprasza za nic.Przepraszam za takie długie wywody, ale musiałam dać upust emocjom
Gdybyż to było takie proste... niestety na fobię społeczną często szybkie, silne zmęczenie kontaktami i niezdolność do odpoczywania w towarzystwie... I wtedy jest dużo trudniejFobia społeczna? Jeśli tak, to dobrze zrobiłaś, z każdym następnym wyjściem powinnaś czuć się swobodniej i pewniej. Niechęć do wyjścia jest w porządku, ze strachem jednak warto walczyć, choćby po to, żeby w przyszłości nie żałować.
"Nie wolno się bać.Nie martw się, każdy strach można pokonać. Ja od jakiegoś czasu staram się sobie uświadamiać, że strach siedzi tylko w mojej głowie, a co za tym idzie mam nad nim władzę
Been there done that got the T-shirt. Niestety za kontakty z ludzmi place poteznym, fizycznym zmeczeniem. Z doswiadczenia wiem, ze najwazniejszym jest posiadanie miejsca gdzie mozna wrocic i odpoczac. Juz sama swiadomosc tego pomaga wygladzic sporo nierownosci zycia.Piorun23 pisze: Gdybyż to było takie proste... niestety na fobię społeczną często szybkie, silne zmęczenie kontaktami i niezdolność do odpoczywania w towarzystwie... I wtedy jest dużo trudniej
Long live fedaykin! Long live the fighters of Muad'Dib! ;-) Chociaz sadze, ze kolega raczej po stronie Bene Gesserit z ich wrecz chorobliwym indywidualizmem :-PPiorun23 pisze: Nie wolno się bać.
Strach zabija duszę.
Strach to mała śmierć, ale wielkie unicestwienie.
Stawię mu czoło.
Niechaj przejdzie po mnie i przeze mnie.
A kiedy przejdzie, obrócę oko swej jaźni na jego drogę.
Którędy przeszedł strach, tam nie ma nic.
Jestem tylko ja.
To akurat biorę na siebie. Ja wsadziłam kij w mrowisko. Z niekłamaną zresztą satysfakcją.Aikila pisze:Kurczę, nie sądziłam, że moje parę słów może wywołać taką dyskusję z dodatkiem krzeseł elektrycznych i innych
Nie nazwałabym tego tchórzostwem. Zwłaszcza, że przełamując swój lęk, zbliżyłaś się raczej do odważnej postawy. Świetnie rozumiem Twoje rozterki, bo sama wiele razy się na siebie złościłam z podobnego powodu. Ciągła potrzeba izolazcji, ciszy, spokoju, zbierania na nic nikomu niepotrzebnych myśli. I tak w kółko. Trzeba korzystać z życia, owszem, ale na tyle, na ile można sobie na to pozwolić. Nie ma co przesadzać i silić się na bycie tym, kim się nie jest. To się zwykle kończy frustracją.Aikila pisze: Moje życie to tchórzostwo ponieważ ciągle przed czymś uciekam, czy to przed ludźmi czy trudniejszymi sytuacjami, chowając się w moim pokoiku. Lubię ciszę i spokój, ale błagam, ile można ciągle wycofywac się z życia? Jak mam zdobyć przyjaciół, pewnośc siebie, przebywając ciągle w tym samym miejscu? Boję się po prostu, że kiedyś stanę się tak przyzwyczajoną do rezygnacji osoby, że ozrezygnuję z podjęcia pracy, z rodziny, a ostatecznie zrezygnuję z życia. Tak, studniówka była wyzwaniem - pokonałam ten strach niszczący moje życie. I choć nie bawiłam się setnie, czuję satysfakcję, że się odważyłam i teraz wiem, że ten strach da się pokonać. Próbuję sobie wmówić że żyje się raz i z tego powodu trzeba korzystac z życia, trochę pomaga ale jeszcze długa droga przede mną.
Przepraszam za takie długie wywody, ale musiałam dać upust emocjom
Skąd ja to znam...Niestety za kontakty z ludzmi place poteznym, fizycznym zmęczeniem
A tego to ja nie rozumiem?Trzeba korzystać z życia, owszem, ale na tyle, na ile można sobie na to pozwolić
Ładne, powinnam to zapamiętać i powtarzać jak mantrę.Nie wolno się bać.
Strach zabija duszę.
Strach to mała śmierć, ale wielkie unicestwienie.
Stawię mu czoło.
Niechaj przejdzie po mnie i przeze mnie.
A kiedy przejdzie, obrócę oko swej jaźni na jego drogę.
Którędy przeszedł strach, tam nie ma nic.
Jestem tylko ja.
Nie nie, to jest tchorzostwo bo przez strach rezygnuję z wielu mozliwości które napotykam. To z tą studniówką to było akurat przełamanie strachu, ale nie zawsze mi się to udaje. Zrezygnowałam na przykład z pracy wakacyjnej, bo sie bałam, boję się rozmawiać z osobami, które mnie zainteresują itd, przykładów jest wiele.Nie nazwałabym tego tchórzostwem. Zwłaszcza, że przełamując swój lęk, zbliżyłaś się raczej do odważnej postawy
Trzeba korzystać z życia, owszem, ale na tyle, na ile można sobie na to pozwolić. Nie ma co przesadzać i silić się na bycie tym, kim się nie jest. To się zwykle kończy frustracją.
Święte słowa - dla kogoś sukcesem jest zwykła swobodna rozmowa z napotkaną osobą, dla innego wejście na Kilimandżaro. Każdy ma swoją definicje sukcesu, swoje wewnętrzne bariery które przekracza.Myślę że warto żyć tak by co chwila siebie przekraczać - ale zaznaczam SIEBIE - więc nie chodzi o dostosowywanie się do grupy, czy gonienie za czyimiś mrzonkami - tylko o bycie sobą codziennie coraz bardziej
I o to by codziennie brać z życia więcej radości
Nie powiedziałem czegoś takiego, zauważyłem tylko, że koleżanka ogranicza kontakty z ludźmi ze strachu przed nimi.Ausencia pisze: Ktoś tam dalej wspomniał o fobii społecznej. Chyba nieco nieprzemyślana to diagnoza ;> Fakt, że ktoś woli spędzać czas w samotności nie musi świadczyc i najczęściej nie świadczy o żadnej fobii.
Chyba jednak trafiłemAikila pisze:Nie nie, to jest tchorzostwo bo przez strach rezygnuję z wielu mozliwości które napotykam. To z tą studniówką to było akurat przełamanie strachu, ale nie zawsze mi się to udaje. Zrezygnowałam na przykład z pracy wakacyjnej, bo sie bałam, boję się rozmawiać z osobami, które mnie zainteresują itd, przykładów jest wiele.
Fakt, introwertyzm i fobia społeczna są dość często ze sobą mylone[chociażby na tym forum]. Często zdarza się, że strach przed ludźmi podciągamy pod introwertyzm, szukamy sobie łatwego wytłumaczenia i nie próbujemy się z tym zmierzyć, wmawiając sobie, że wszystko jest ok.Piorun23 pisze:A potem ludziska gadają o 'fobiach społecznych", nie rozumiejąc że dla niektórych przebywanie w grupie to męka
tru, tru... powiedziałbym nawet, że od pewnego wieku, kiedy stajemy się ukształtowani, życie to ciągła obrona siebie w sobie [nie wiem, czy zrozumiecie o co chodzi, ale nie potrawie tego lepiej wyrazićPiorun23 pisze:Myślę że warto żyć tak by co chwila siebie przekraczać - ale zaznaczam SIEBIE - więc nie chodzi o dostosowywanie się do grupy, czy gonienie za czyimiś mrzonkami - tylko o bycie sobą codziennie coraz bardziej
I o to by codziennie brać z życia więcej radośc
] Czemu nie? Ile wynosi wpisowe i jaka jest konsumpcja obowiazkowa? :-)Piorun23 pisze:Skąd ja to znam...Niestety za kontakty z ludzmi place poteznym, fizycznym zmęczeniem
Może jakiś klub założymy? :wink:
Czekaj czekaj, bo oidp fobia spoleczna to zupelnie cos innego. Zmeczenie introwertyka to efekt wrednego spisku i nadpobudliwosci szarych komorek ;-) a fobia spoleczna moze miec cos wspolnego z przylaczaniem dopaminy.Piorun23 pisze: A potem ludziska gadają o 'fobiach społecznych", nie rozumiejąc że dla niektórych przebywanie w grupie to męka
Litania Przeciw Strachowi Bene Gesserit. Frank Herbert, "Diuna". Polecam caly cykl.Aikila pisze:Ładne, powinnam to zapamiętać i powtarzać jak mantrę.Nie wolno się bać.
Strach zabija duszę.
Strach to mała śmierć, ale wielkie unicestwienie.
Stawię mu czoło.
Niechaj przejdzie po mnie i przeze mnie.
A kiedy przejdzie, obrócę oko swej jaźni na jego drogę.
Którędy przeszedł strach, tam nie ma nic.
Jestem tylko ja.
Wazne, by udawalo sie wystarczajaco czesto. Zacznij od malych krokow, skoki przyjda pozniej.Aikila pisze: Nie nie, to jest tchorzostwo bo przez strach rezygnuję z wielu mozliwości które napotykam. To z tą studniówką to było akurat przełamanie strachu, ale nie zawsze mi się to udaje.
Dokładnie w taki sposób staram się myśleć, ale na razie widzę znikome efekty, zapominam o tym po prostu i wtedy strach wygrywa.Warto uświadomić sobie kilka rzeczy: np. to, że tak naprawdę nie jesteśmy w centrum uwagi, nikt się nam nie przygląda, że w towarzystwie jesteśmy racy jak inni. No i jeszcze jedno: życie jest jedno i bez sensu jest marnować go na strach, nawet jeśli czasem się potkniemy, to nikt nie zapamięta tego na dłużej niż pare minut
Ratunkiem w takich sytuacjach jest alkohol albo wyjście na papierosa - zdecydowanie to zdrowsze niż siedzenie wśród irytujących, hałaśliwych ludzi :evil: Nie chodzę już na imprezy na których mogę zostać "uwięziona", to znaczy bez możliwości wymknięcia się gdy mam dość. Ratunkiem w takich sytuacjach jest alkohol albo wyjście na papierosa - zdecydowanie to zdrowsze niż siedzenie wśród irytujących, hałaśliwych ludzi
