Polski Portal Introwertyków

tatarak pisze: ↑21 maja 2011, 15:39 Moja małomówność mi nie przeszkadza. Mówię tyle, ile potrzebuję. Nie lubię nawijania bezsensownego, naciągania specjalnie tematów, zadawania niepotrzebnych pytań. Nie lubię osób, które tak robią. Jest mało ludzi, z którymi bez stresu zamieniam słowa. Ale jakiekolwiek pozytywne odczucia i tak niszczy magiczne zdanie "czemu nic nie mówisz?"
Moja małomówność przeszkadza całemu światu. Na każdym kroku to odczuwam. I każdy wie, że ja to ta która "nic nie mówi" (a ja wtedy myślę "trzeba sobie zasłużyć żeby ze mną pogadać...") Źle się czuję, że ciągle mi to wytykają. Wszędzie, rodzina, nauczyciele, znajomi, nowo poznani ludzie. Zastanawia mnie to, dlaczego ludzi to tak bardzo gryzie, że ktoś mało mówi? Czy nie lepiej mówić mało, a sensownie, niż dużo a o duperelach?? Naprawdę tego nie rozumiem, jaką ja czynię szkodę tym ludziom.
Czasem czuję się fajnie, bo gdzieś z ludźmi zdarzy mi się wyjść i myślę wtedy że oni też uważają, że fajnie że jestem. Ale w 90% przerywa moją radość magiczne zaklęcie "co tak mało mówisz/ona tylko się uśmiecha/powiedz coś/czemu taka jesteś". Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie ludzie i ta presja, którą na mnie kładą. Odbierają mi ochotę do życia.

Łucja pisze: ↑17 wrz 2017, 16:39 Ja często zmuszam się do rozmawiania o pierdołach ponieważ moi najbliżsi przyjaciele ( ekstrawertycy) nie mogą się bez tego obejść co mnie irytuje ale bardzo mi na nich zależy i boje się ze moglabym ich stracić. Nie chce by myśleli o mnie jako nudziarze która ma ich gdzieś.

Ystymer pisze: ↑29 wrz 2017, 17:09 Małomówny odkąd pamiętam jestem, długo się zastanawiam na odpowiedzią jakąkolwiek, przez to nie miałem i nie mam znajomych, muszę żyć w samotności i ciągnąc te swe życie