Polski Portal Introwertyków

Cześć,
Czy zdarzają się wam w pracy i jak reagujecie na zaczepki typu: czemu nic nie mówisz, czemu jesteś taka smutna, spokojna, zagadalabys coś itp.
Zapraszam do dzielenia się sytuacjami w pracy, które w ogóle nie pomagają introwertykom.

Zdarzały się. Ostatnio przerodziło się to w

co robisz?

czemu tyle pracujesz?

nie pracuj tyle

nad czym pracujesz?

Chyba mam już wylane na tego typu zaczepki. Najczęściej mówię, że czasem warto też pomilczeć.

Nie określił bym tego mianem zaczepki. Zapewne większość ludzi nie wie że jest coś takiego jak introwertyz, i od razu kojarzą to z negatywnym stanem emocjonalnym. Może chcą dobrze bo patrzą przez pryzmat tego jak by to oni się zachowali w stosunku do siebie, będąc w takim stanie. Ja osobiście nie reagował bym na takie coś, i robił swoje.

Od pierwszego dnia w pracy. Nie żeby mi to dokuczało jakoś. Raczej dziwię się, że po paru latach jeszcze im się nie znudziło ;d

Chyba nigdy w pracy nie usłyszałam tego typu tekstów, bo staram się okazać choć minimum zainteresowania i kilka słów zamienić z innymi. Nie chcę się izolować, ale przede wszystkim traktuje to jako trening umiejętności komunikacyjnych i formułowania wypowiedzi na szybko.

To chyba też zależy jednak od ludzi na jakich się trafi. Ja się nie odcinam, sama dość często zagaduję, żeby nie wyjść na skończonego dziwaka. Jednak nie uczestniczę np. w każdej pogadance przy kawie chociażby z tego względu, że mam sporo pracy i dosyć siedzenia po godzinach

Czasami lubie zagadać do współpracowników, ale mam wrażenie, że niezbyt lubią moje towarzystwo, bo nie jestem osobą która sypie żartami z rękawa i można pogadać ze nią o pierdołach. Lubie w spokoju wykonywać swoje zadania, ale wszyscy to ekstrawertycy właściwie i brakuje mi takiej drugiej osoby z którą w spokój mogłabym milczeć i mnie rozumiała. Bo ignorowanie nie zawsze jest fajne.

Mnie już czasami drażnią niektóre zaczepki i bywam mniej miła.Młoda wiekiem i stażem,pewna siebie,ekstrawertyczna współpracownica,zapytała mnie dlaczego nie reaguję na zaczepki. Odpowiedziałam, że ja generalnie nie reaguję na zaczepki bo jestem zbyt stara i zbyt mądra na to. Zapanowało milczenie.O to chodziło.

Codziennie słyszę takie teksty. Ludzie nie potrafią zrozumieć, że po prostu mam taki wyraz twarzy i nie oznacza to smutku. A jak przychodzę do pracy uśmiechnięta to też się dziwią, co się stało że taka szczęśliwa jestem. Najbardziej nie lubię pytania "co słychać" albo "jak leci". Mam o tyle dobrze, że pracuje na kuchni w hotelu, ale mam oddzielne pomieszczenie cukiernicze, w którym jestem sama, więc nie muszę się z pozostałymi pracownikami przez cały dzień komunikować.

Ja tam mam praktycznie święty spokój, ludzie wiedzą jaki jestem i jaki mam charakter. Ogólnie jest nas niewiele, więc już jestem wyrobiony.

Moje aktualne spostrzeżenia są takie że wydaję się być spoko jako współpracownik - człowiek do pogadania, odczuwam jakąś sympatię z ich strony w stosunku do mnie, ale jako że jest postawiony mur graniczny oddzielający sferę prywatną od pracowniczej, to tak naprawdę nie ma możliwości by ten dystans nie rzutował poniekąd na całokształt tego kim jestem. Jestem zadowolony z tego efetu ale z boku to wygląda rzeczywiście dziwnie, nie ma szans na żadne bliższe przyjaźnie bo nie dość że problemy są inne to i jednak ta gruba kreska jasno mówi że typek taki jak ja jest dziwakiem do którego nie ma sensu się zbliżać pomimo ciekawości. Za fasadą tajemniczości nie kryją się bogactwa, a koszmary.

Widzę, że już tu pisałem, ale w sumie nie dodałem nic więcej, jak to jest u mnie. Jestem ambiwertykiem, więc ogólnie lubię rozmawiać, czasem dużo i czasem nawet o niczym. Nie lubię jednak ciągnąć small-talku non-stop, bo po prostu mnie to męczy, poza tym nie cierpię, gdy ktoś mi się narzuca. Pracuję z podstarzałym ekstrawertykiem będącym uosobieniem pewnej małpy z memów. Bardzo często jestem zarzucany tekstami typu "Ale mi poty wyszli po bigosie" albo "Ale mnie coś pogoniło po tej kiełbasce", poza tym historiami o blachodachówce, akumulatorach do ciągników rolniczych i innymi pokazującymi tylko w jak odmiennych od moich ramach myślowych się porusza. Najgorsze jest to, że jest bardzo napastliwy i nie rozumie, że ktoś może myśleć inaczej niż on. Ja jestem z natury niekonfliktowy, więc nie bawiłem się w konfrontacje z nim. Po prostu zacząłem go ignorować. Gdy zaczyna swoje opowieści, zakładam słuchawki i puszczam sobie muzykę. I taką radę daję wszystkim, którzy mają podobne problemy - olać takich ludzi, bo nie zasługują na choćby jedną waszą myśl.

Jednym z problemów w mojej pracy jest to, że jestem słaby w negocjowaniu umowy. W sumie to jest brak negocjowania
Wkurzyło mnie ostatnio jak nowy dostał kwotę nieco mniejszą ode mnie. To ja to po roku dopiero miałem.

Coldman pisze: ↑15 sty 2021, 23:11 Jednym z problemów w mojej pracy jest to, że jestem słaby w negocjowaniu umowy. W sumie to jest brak negocjowania
Wkurzyło mnie ostatnio jak nowy dostał kwotę nieco mniejszą ode mnie. To ja to po roku dopiero miałem.

Trzeba trochę poćwiczyć umiejętność negocjacji. Zwrócić uwagę mogę na to, że w każdej firmie jest wiele zmiennych, introwertykom rozgryzienie całej organizacji powinno pójść zdecydowanie łatwiej, a to później przekuwa się na konkretne argumenty

Poza tym nie ma co się dziwić, że stawki poszły w górę. Nie tak dawno żeby dostać 5 zł netto na godzinę trzeba było znać 2 języki obce, mieć perfect look, najlepiej być abstynentem, a teraz i 15 zł/h netto dostaje menel na dzień dobry (na te samo stanowisko pracy, w tej samej firmie).

Ogólnie jest taka zasada, że za psie pieniądze nikt nie przyjdzie, bo takie można dostać wszędzie, więc trzeba dać więcej, nawet dużo więcej niż starym pracownikom. Stary już się sprzedał, a nowego trzeba kupić