Polski Portal Introwertyków

Mam siostrę: różnica wieku 6lat, strasznie leniwa, powiedziałbym że raczej charakter ambi strasznie się różnimy. Czasami mam wrażenie że wyrośnie na zwykłą Karyne xd

Ananas pisze: ↑19 wrz 2019, 14:31 Mam siostrę: różnica wieku 6lat, strasznie leniwa, powiedziałbym że raczej charakter ambi strasznie się różnimy. Czasami mam wrażenie że wyrośnie na zwykłą Karyne xd

Po jej opisie, nie widzę dużej różnicy między Wami xD

coooo?!? nie jestem ani ambi, ani leniwy xd

Brat młodszy od mnie o niespełna dwa lata .

Jestem jedynaczką. Chciałabym mieć rodzeństwo, ale niestety rodzicom nie wyszło.

Siostra starsza o 3 lata

Siostra starsza o 7 lat. O dziwo mamy wiele wspólnego, dobrze się dogadujemy i obie jesteśmy introwertyczkami

mam troje rodzeństwa

Jako dziecko bardzo nie chciałam mieć rodzeństwa i bałam się tego, ale teraz to się zmieniło. Chciałabym mieć nawet młodszego brata albo siostrę, może nie miałabym poczucia, że jestem sama na świecie. To się już nie zmieni, bo oboje rodzice nie żyją.

Mam 23 lata, jestem jedynaczką, moja mama urodziła mnie mając 44 lata. Gdy byłam mała, było mi z tym w porządku. Ale teraz zastanawiam się czasami, czy nie byłoby lepiej mieć kogoś bliskiego do pogadania, choć zdaję sobie sprawę, że nie zawsze jest się zżytym z rodzeństwem, ale to zawsze ktoś. Cały czas myślę, że kiedy pewnego dnia rodzice umrą, zostanę całkiem sama. Ale staram się być dobrej myśli.

Ja jestem jedynakiem.
Gdy byłem mały chciałem mieć młodszą siostrę, bo zawsze preferowałem dziewczynki.
Ale mowy o tym nie było, bo rodzina była dysfunkcjonalna.
Z drugie strony byłem osobą bardzo kontaktową i mieszkałem w bloku, gdzie mieszkało ponad 1000 osób, w tym setki dzieci w moim wieku.
Wystarczyło wyjść na korytarz lub zapukać do sąsiada i już było towarzystwo do zabawy. Co myśmy nie wyprawiali.
Poza tym żłobek, przedszkole, wyż demograficzny, pełna socjalizacja.

Współczuje tym jedynakom, którzy teraz się rodzą. Dużo trudniej.

De iure mam dwóch młodszych braci, ale de facto jestem jedynakiem. Rodzeństwo mam ze strony ojca, przez większość czasu dzieliła nas spora odległość, więc napisać, że widywaliśmy się rzadko to jakby nic nie napisać, do tego rodzeństwo jest dużo młodsze, więc te relacje są czysto teoretyczne, a ja sam zawsze czuje się jedynakiem i tak też mówię.

I z jednej strony przez wiele lat cieszyłem się, że jestem jedynakiem, tak będąc już dorosłym, żałuję, że nie mam rodzeństwa, z którym się wychowałem, które byłoby w mniej więcej zbliżonym wieku. Brakuje mi kogoś, z kim mógłbym pogadać po prostu, o wszystkim, spędzać jakoś wspólnie czas, a też kiedyś w przyszłości nie być sam.

Każdy jedynak powie, że bycie jedynakiem to przechlapana sprawa. Bo rodzeństwo to bratnia dusza etc. Szkopuł w tym, że z racji chorowania na zespół Aspergera i to, że mieli go moi przodkowie, dobrze się stało. Bo na mur beton z rodzeństwem darłbym koty. Mniejsze zło, że go nigdy nie miałem.

Jedynak nieraz odchodzi w świat wyobraźni. Świat w którym ma rodzeństwo w tej czy innej liczbie; w tym czy innym wieku; tej czy którejś spośród 64 płci. Jeśli jesteś rodzicem jedynaka z zespołem Aspergera, nie funduj mu rodzeństwa z automatu. Nawet jeśli o to lobbuje jakiś czas, jest wielkie ryzyko że będą te dzieci wrogami dla siebie. Aspergerowcy kiepsko rozumieją innych i siebie nawzajem. Widzą samych siebie inaczej niż inni. A może znacie wypas sposób na to?

Mam pięcioro rodzeństwa, mimo tego i tak wolałem chodzić własnymi drogami bądź być w drugim szeregu, za dzieciaka bawić się samemu.

Nie wiązałbym bycie intro z posiadaniem bądź nie rodzeństwa.