Polski Portal Introwertyków

Xayan pisze:Jestem jedynakiem. Założę się, że gdybym miał rodzeństwo byłbym teraz ekstrawertykiem, albo przynajmniej nie byłbym aż tak bardzo introwertykiem, albowiem według mnie mój charakter został ukształtowany przez to, że mieszkam w małej wsi, w szczerym polu i nie miałem rówieśników do zabawy, czasem tylko przyjeżdżał do mnie kuzyn, więc już w dzieciństwie miałem bardzo ograniczony kontakt ze światem zewnętrznym.

Wiele osób ma rodzeństwo, nawet się wychowało w grupach rówieśniczych a i tak jest introwertykami.

Mam o rok starsza siostre, ale nasz kontakt jest minimalny, gadamy tylko jak sie widzimy (rzadko bo mieszkamy daleko od siebie). Nigdy nie umialam sprecyzowac czy ona jest intro- czy ekstrawertykiem. Z jednej strony, zawsze miala duzo energii (ktora wylewala na mnie, traktujac mnie jak worek treningowy), teraz jest nauczycielem z zawodu i nie ma raczej zadnych spolecznych fobii, ktore by przeszkodzaly jej w zyciu codziennym. Ale z drugiej strony, jest bardzo tajemnicza, ceni swoja prywatnosc, nie socjalizuje sie az tak duzo, nie ma wielu znajomych. Chyba jest gdzies pomiedzy...

Mam brata, który ma 3 lata. A między nami jest 12 lat różnicy. Nie wiem, czy to może wpływać na to, że jestem introwertykiem. Mimo wszystko wychowywałam się w niepełnej rodzinie i również nie byłam bardzo rozpieszczana. Ale nigdy nie brakowało mi przyjaciół wśród rówieśników. Coś popsuło się podczas okresu dojrzewania. Tak przynajmniej jest w moim przypadku. :wink:

Ja mam troje starszego rodzeństwa, 6 i 4 lata starsze siostry, 3 lata starszy brat. Kontakt raczej słaby, mimo ze zawsze mogę na nich liczyć. Chyba po tylu latach po prostu nie mamy o czy gadać

Jestem jedynakiem. W sumie to nawet się cieszę, nie wyobrażam sobie dzielenia wszystkiego z drugą osobą. Jak sobie wyobrażę, że miałbym w domu jeszcze jednego( albo i więcej) człowieka w podobnym wieku, to... w zasadzie ciężko mi to sobie w ogóle wyobrazić, całkowita abstrakcja.

Aczkolwiek, w głębi serca, zawsze marzyłem o młodszej siostrze

Spatsi pisze:Aczkolwiek, w głębi serca, zawsze marzyłem o młodszej siostrze

A ja zawsze marzylam o starszym bracie! Jak byłam młodsza to sobie wyobrazalam jak fajnie byłoby mieć starszego brata, który by mi swoich kolegów do domu przyprowadzal.

Alex pisze:Jak byłam młodsza to sobie wyobrazalam jak fajnie byłoby mieć starszego brata, który by mi swoich kolegów do domu przyprowadzal.

O tak I ta opiekuńczość. Dobrze jakby się jeszcze miało z tym bratem dobre stosunki

Suicide Solution pisze:

Alex pisze:Jak byłam młodsza to sobie wyobrazalam jak fajnie byłoby mieć starszego brata, który by mi swoich kolegów do domu przyprowadzal.

O tak I ta opiekuńczość. Dobrze jakby się jeszcze miało z tym bratem dobre stosunki

Jakiś fetysz czy co? Ja mam młodszą siostrę i trzymam się od niej jak najdalej Jest irytująca. A jeszcze żeby jej kumpli sprowadzać? No fuckin' way

Jestem jedynaczką. Kiedyś chciałam mieć starszą siostrę lub brata, ale już mi przeszło Ostatecznie pasuje mi to, że w domu nie muszę się z nikim dzielić

A ja mam brata 18 lat starszego i 16 lat starszą siostrę. Nie narzekam, nawet bardzo nie narzekam. Byli dla mnie jakby drugimi rodzicami, rozpieszczali . I teraz jestem podwójną jedynaczką: rozpieszczona podwójnie, ale sama w domu, bo oni już dawno na swoim. Zawsze bardzo dobrze się dogadywaliśmy, oni mnie 'kształtowali', głownie siostra. Natomiast ja przez to, że miałam i mam w rodzinie właściwie samych dorosłych ludzi, ew. małe dzieci tych dorosłych, czuję się od zawsze o dobre parę lat mentalnie starsza od rówieśników, a jednocześnie na pewnych płaszczyznach wciąż pozostałam dzieckiem, jako ta najmłodsza.

Młodszego rodzeństwa chyba bym nie zniosła. W podobnym wieku zresztą też nie...

A ja tam też chciałbym mieć młodszą siostrę Ale mam o kilka lat starszą.

Będę oryginalny. Mam brata bliźniaka. Też jest intro. Stale ze sobą przebywamy, ogólnie mamy dobre stosunki, kiedyś nie było dnia byśmy się nie kłucili, ale nigdy nie chowaliśmy do siebie urazy. Teraz jest ok, choć podobno trudno się ze mną żyje. Gadam z nim o rzeczach, których nie powiedziałbym nikomu, a i tak jest masa tematów których nigdy nie poruszamy.

Ja jestem jedynakiem. Niestety. Jedynacy podobno są upośledzeni społecznie w stosunku do ludzi, którzy mają większą rodzinkę. Coś w tym pewnie jest. Zawsze uważałem, że posiadanie rodzeństwa to fajna sprawa. Wiadomo, że za szczeniackich czasów u konflikty występują non-stop, ale kiedy już troszkę się dojrzeje to może naprawę przerodzić się w ciekawą relację. Brat/siostra wydaje mi się nawet być odpowiednim kandydatem na przyjaciela. Oczywiście jeśli nie ma pewnych nazwijmy to "kwasów". Ja się czuję bardzo mocno związany z rodziną, mimo że nikt nie jest idealny i czasem bywamy dla siebie nieprzyjemni. Nigdy nie rozumiałem, jak ktoś mówił, że zazdrości mi tego, że jestem jedynakiem.

zielony_lunatyk pisze:Ja jestem jedynakiem. Niestety. Jedynacy podobno są upośledzeni społecznie w stosunku do ludzi, którzy mają większą rodzinkę. Coś w tym pewnie jest.

Nie spotkałem się z tym w praktyce.

Chodzi przede wszystkim o to, że jak dzieciaki mają rodzeństwo, to muszą z jednej strony rywalizować i współpracować z drugiej. Jeśli ktoś jest jedynakiem wyrabia sobie te umiejętności zwykle trochę później i może mieć z tym pewne trudności. Przy tym zwykle jest tak, że jako jedyne dziecko jest oczkiem w głowie rodziców, co dodatkowo może tego nie ułatwiać. Nie musi się to wszystko przekładać na dorosłe życie, choć niektórzy chyba z tego nie do końca wyrastają. Niezbyt precyzyjnie się wyraziłem w swoim poprzednim poście.