Polski Portal Introwertyków

Dno
Dosiegnelam dna glebokiego,
Mrocznego, iscie szatanskiego,
Ktore dusze niszczy i pograzy,
Umysl i serce smutkiem okrazy,
Wycisnie sile, milosc, radosc,
Pozostawiajac lzy, gniew, zlosc.
Gdzie jedynym wybawieniem,
Wrecz marzen spelnieniem
Bedzie chec nieistnienia
I swojego zywota zakonczenia.
Amen.

Spoko spoko, tylko według mnie 5 i 6 wers trochę pokręcony, Te wyliczenia w tych wersach może aż tak nie współgrają, ale ogólnie fajnie

Prawy Alt gdzie jest, się pytam

Duszy Artysty nie rozumiesz, High! XD

Dobra, to dodam, że prawdopodobnie przez sposób konstrukcji wiersza, kojarzy mi się on z modlitwą. Aż prosi się o amen na końcu. To nie jest krytyka, to tylko subiektywne spostrzeżenie.

highwind pisze:Prawy Alt gdzie jest, się pytam

polskich znakow uzywam rzadko, jakos przezyjecie czytajac

Lynx pisze:Duszy Artysty nie rozumiesz, High! XD

ee tam od razu artysta, to ze jakas powiedzmy troche mroczna rymowanke napisalam jeszcze o niczym nie swiadczy

highwind pisze:Dobra, to dodam, że prawdopodobnie przez sposób konstrukcji wiersza, kojarzy mi się on z modlitwą. Aż prosi się o amen na końcu. To nie jest krytyka, to tylko subiektywne spostrzeżenie.

wrzucilam po to by i krytyke i rozne opinie poczytac, nie wiem gdzie sie posty edytuje to bym na koncu dopisala to Amen ;D

Zedytowałem, dodając Amen. Może być ? - highwind

Mnie też to przypominało modlitwę, a konkretnie "Aniele Boży...", jeśli ktoś zna :lol: To pewnie przez podobną budowę i o końcu żywota w ostatniej linijce

Papaja pisze: wrzucilam po to by i krytyke i rozne opinie poczytac, nie wiem gdzie sie posty edytuje to bym na koncu dopisala to Amen ;D

Możliwość edycji posta trwa przez określony czas.

kilka wersow nabazgrane wczoraj na szybko przed snem

Wiosną kwiaty rozkwitają, a ptaszki sobie śpiewają, ale w tym samym czasie ludzie też umierają,
Przyroda budzi się z zimowego snu i gdzieś tam w świecie ktoś kogoś zabija.
Pary zakochanych chodzą na długie spacery, a niejedna matka bije swoje dziecko,
Dzieci grają w piłkę w wiosennym słoneczku i wybucha bomba raniąca pięciu żołnierzy.
Wiosenne chwile uciekają zbyt szybko, a minuty bólu i strachu wloką się w nieskończoność...

Ostry wiatr napiera na budynki jak ostrze noża na skórę,
Płyną krople deszczu po szybie i płyną krople krwi z rozciętej żyły,
Ościeżnica okienna uderza jednostajnie, ale serce bije coraz słabiej i wolniej.
Zmierzch zapada niespodziewanie szybko, a oczy wolno przesłania mgła,
Głośna burza odeszła za horyzont, więc nie słychać też już żadnego oddechu,
Wszystko wydaje się dziwnie spokojne, bo ktoś własnie umiera na krześle

Papaja pisze: Wszystko wydaje się dziwnie spokojne, bo ktoś własnie umiera na krześle

O bożee
Ta końcówka mnie rozwaliła , wczytuje się w słowa , a na końcu taka bomba

a to dobrze, tak mialo byc, taka jak to ladnie ująłes bomba