Nie chodzi jako tako o wiedzę, bo śmierć pod tym względem, jako stop funkcji biologicznych jest banalnie prosta. Jednak cały szum ludzkości dookoła niej z religią na czele pokazuje, że odruchy emocjonalne, intuicyjne, są już w tym temacie bardzo złożone. Poczynając od teorii opanowania trwogi a na zwykłej popogrzebowej żałobie kończąc. Odczuwanie smutku z powodu patrzenia na rodzinę zmarłego nie ma nic wspólnego z wiedzą, co najwyżej jako "acha, oni płaczą - są więc smutni - to zdarzenie jest więc smutne". Taką dedukcję można wykonać posługując się zwykłą wiedzą i nic poza tym. Równie dobrze, posługując się wiedzą, można powiedzieć, że nic negatywnego w tym nie ma, ponieważ jest to zjawisko tak codzienne jak oddychanie. Natomiast przełożenie tego ze statystyki na perspektywę subiektywną zmienia sporo, a to już nie jest proces intelektualny, tylko emocjonalny. Te dwa procesy generalnie różnią się głównie odnoszeniem zdarzeń do ogółu, a do siebie.psubrat pisze:Moja wiedza o śmierci i jej konsekwencjach nijak się nie poszerzyła od czasu gdy byłem nastolatkiem. Z kolei doświadczenie zazwyczaj osłabia tego rodzaju emocje a nie wzmacnia ich. Musiała nastąpić jakaś biologiczna zmiana, wynikająca z naturalnego dojrzewania, a nie z doświadczenia.
Skoro nie było różnicy w ich postrzeganiu świata, to śmiem zaryzykować tezę, że ich życie duchowe, wewnętrzne jest smutno ubogie. A czy te różnice mają miejsce w wieku 20-25, 25-30, 30-35 - to kwestia doświadczeń, na pewno posiadanie dziecka zmienia pod tym względem sporo, a to zazwyczaj nie dzieje się do tego 26 r.ż. Stawiając taką granicę miałem na myśli właśnie dojrzewanie uwarunkowane biologicznie, gdzie te dodatkowe 6 lat od 20-stki poświęcone jest głównie na rozwój seksualny i wynikający z choćby częściowej samodzielności, wyjścia z gniazda - i ponownie, jeśli ktoś do tego czasu nic seksualnie nie przeżyje oraz nadal będzie ssał cyca, to się nie rozwinie.psubrat pisze:Co do tego, do kiedy trwa rozwój emocjonalny. Ja odczułem największe zmiany w okresie 20-25 lat, ale 25-30 tylko minimalnie mniejsze, 30-35 ciągle są na tyle duże, że nie można mówić o przekroczeniu jakiegoś progu wskazującego kiedy jest się już dojrzałym. Kiedyś rozmawiałem o tym z kolegą i on ocenił, że 25-30 przeżył znacznie większe zmiany niż 20-25.
Z kolei spytałem też o to kilka kobiet z rodziny: według ich relacji nie było większej różnicy w postrzeganiu świata w wieku 20, 25, czy 30 lat.
Jest takie slynne powiedzenie ktore ja tutaj troche zmodyfikuje ze prawdziwego mezczyzne nie poznaje sie po tym czy zaplodni, tylko po tym czy wezmie na siebie odpowiedzialnosc za to dziecko. Tak to jest wklad ktory daje juz jako takie prawo glosu, a to o czym ty napisales i co odnosze wrazenie uwazasz za powod do dumy i spelnienie swojej roli jako mezczyzna , to jest nic. To jest dopiero jedna z 3 rzeczy ktore powinien zrobic prawdziwy mezczyzna... a gdzie zbudowanie domu , a gdzie zasadzenie drzewa? 
