Polski Portal Introwertyków

Hmmm nie czuje się samotny wśród ludzi. Lubię byś sam i samemu sobie radzić. Choć też logicznie nie chce sam pozostać jak palec. Nie trzeba mi jednak uwagi dosypywać do pełna.

Czuję się tak chyba tylko w jednej sytuacji - kiedy jestem pijana, a nie tylko lekko wstawiona. Wtedy jest duża szansa, że mogę się tak poczuć, bo często dopada mnie jakiś ogromny smutek, zamulenie i poczucie odizolowania od reszty towarzystwa, które jest lub nie jest pijane.

Ja czuję się samotnie na tej planecie Nie mam problemu z kontaktem z ludźmi, od zawsze pracuję w grupie i poznałem wiele osób z różnych sfer. Jestem "ekstrawertycznym" introwertykiem, który w prywatnym życiu zbyt bardzo różni się od reszty.

Zupełnie jakbym był z innej planety lub epoki.

Jeśli chodzi o samotność samą w sobie, to czasem ją odczuwam, lecz ogólnie jestem z nią zaprzyjaźniona (bo muszę). Najbardziej przeszkadza mi jednak samotność wśród tłumu, gdy gdzieś wyjdę. Oczywiście, że nie umiem do kogoś zagadać i wyjść z inicjatywą. Mój chłopak ma dużo znajomych i na konwentach etc. często przebywa w ich towarzystwie (co jest naturalne), a ja czuję się w tym towarzystwie jak piąte koło u wozu. Oczywiście nie przy wszystkich - niektórzy zadają sobie trud, żeby skierować jakieś pytanie do mnie i zauważają moją obecność, jednak większość olewa. Ostatnio byliśmy na planszówkach, wszyscy zgromadzeni znali daną grę i siebie nawzajem, mi szło tak sobie i zamiast coś doradzić czy rozumieć, to traktowali mnie trochę... grubiańsko. Na 90% ekipa była ekstrawertyczna i nie zauważyła, że mogę ich zachowanie odebrać źle. Ogólnie często mam wrażenie, że jestem gdzieś niemile widziana, ale pewnie to tylko wrażenie i moje skrzywione postrzeganie rzeczywistości.

Magnolia pisze: ↑14 kwie 2019, 7:49 Jeśli chodzi o samotność samą w sobie, to czasem ją odczuwam, lecz ogólnie jestem z nią zaprzyjaźniona (bo muszę). Najbardziej przeszkadza mi jednak samotność wśród tłumu, gdy gdzieś wyjdę. Oczywiście, że nie umiem do kogoś zagadać i wyjść z inicjatywą. Mój chłopak ma dużo znajomych i na konwentach etc. często przebywa w ich towarzystwie (co jest naturalne), a ja czuję się w tym towarzystwie jak piąte koło u wozu. Oczywiście nie przy wszystkich - niektórzy zadają sobie trud, żeby skierować jakieś pytanie do mnie i zauważają moją obecność, jednak większość olewa. Ostatnio byliśmy na planszówkach, wszyscy zgromadzeni znali daną grę i siebie nawzajem, mi szło tak sobie i zamiast coś doradzić czy rozumieć, to traktowali mnie trochę... grubiańsko. Na 90% ekipa była ekstrawertyczna i nie zauważyła, że mogę ich zachowanie odebrać źle. Ogólnie często mam wrażenie, że jestem gdzieś niemile widziana, ale pewnie to tylko wrażenie i moje skrzywione postrzeganie rzeczywistości.

Ekstrawertycy generalnie spędzają mniej czasu na myśleniu, a więcej na działaniu. Więc w takich sytuacjach uznają, że wszyscy są tacy jak oni i rzadko zwracają uwagę na różnice w osobowości.

Niekomfortowo czuję się w sytuacji, kiedy jestem w grupie ludzi, na przykład w pracy i większość ze sobą rozmawia, prowadzi jakieś dyskusje albo żartuje, a ja siedzę cicho i się nie odzywam. Zazwyczaj nie czuję potrzeby, by coś powiedzieć, ale czuję dyskomfort, że nie zachowuję się tak jak inni i nie wpasowuję się w ich towarzystwo. Nie czuję potrzeby udzielania się w towarzystwie i zazwyczaj tego nie robię, co może być odbierane za gburowatość z mojej strony. Ciężko mi się rozmawia w grupie (min. 3 osoby) i wtedy też czuję dyskomfort jak nie potrafię uczestniczyć w dyskusji.
Ale nie czuję samotności. Czuję jedynie dyskomfort, że nie robię czegoś, co powinienem (zachowywać się jak inni).
Czasami odczuwam pustkę, kiedy słyszę o czym rozmawiają inni i zastanawiam się, jak takie tematy mogą ich w ogóle interesować, bo dla mnie taka dyskusja byłaby stratą czasu. Oczywiście inni mogliby to samo pomyśleć, jakby usłyszeli, jakie tematy mnie interesują.

Ogólnie to czuję się bardziej komfortowo w swoim towarzystwie niż wśród innych ludzi. Czasami zdarza mi się trafić na osobę (osoby) przy których czuję się komfortowo, ale to rzadkość.

Przede wszystkim staram się nie być obca dla samej siebie, wtedy samotność nie ma we mnie wstępu; jednakże, czasem skrada się nieproszona, wyczuwa wyrwę w murze i zagnieżdża się w osłabionej części serca. Złośliwie paraliżuje moje wnętrze, sieje wątpliwości, chwasty i nasionka alienacji. Ta zaraza sprawia, że ludzie stają się nieprzyjaźni, świat staje się wrogi i straszny. I czuję się wtedy najsamotniejszą istotą na trzeciej planecie Słońca.

Zazwyczaj, przebywając samemu ze sobą, czuję się dobrze. Jednak stany emocjonalne są zmienne. W skrajnych sytuacjach, gdy za długo jestem sam, pojawia się uczucie samotności. A może raczej poczucie braku społecznej aktywności. Czasem, zwyczajnie, trzeba się do kogoś odezwać, izolacja na dłuższą metę jest nie do zniesienia. Niestety ciężko mi tę społeczną potrzebę realizować z uwagi na brak znajomych na chwilę obecną.

Całkiem na odwrót jest wtedy, gdy już jestem wśród ludzi - samotność pojawia się wtedy, gdy za długo z nimi przebywam. Na przykład w pracy, po ośmiu godzinach, mam już dosyć, bo uczucie osamotnienia i bycia innym niż pozostali pracownicy w tej firmie jest bardzo męcząca. Wtedy jest mi zwyczajnie smutno, bo uświadamiam sobie osamotnienie i bezcelowość życia.

Momenty, w których nie odczuwałem samotności mimo przebywania długo z ludźmi, którzy są z innej bajki niż moja, to te, w których było dużo alkoholu i narkotyków. Jednak po uświadomieniu sobie, że nie można opierać relacji na używkach i przejściu na abstynencję, obcowanie z ludźmi jest raczej wyłącznie męczące.

Ja się czuję samotna całe życie, ale dopiero stosunkowo niedawno zaczyna mnie to wewnętrznie spalać. Nie mówię oczywiście o samotności fizycznej, spędzaniu czasu solo, tylko o porozumieniu z drugim człowiekiem. Pewnie wiąże się to z tym, że dotychczas przewijały się w moim życiu osoby, z którymi ta nić porozumienia była możliwa do zawiązania, jednak ludzie przychodzą i odchodzą i od jakiegoś czasu nie mogę trafić na nikogo, kto by mnie bardziej sobą zafascynował i przy kim czułabym się sobą.

Odczuwam czesto mimo, że mam meza,swietnych ludzi w pracy i dobre kumpele od zadan specjalnych. jest to stan towarzyszacy mi prawie ciagle, ale wiem tez, ze mozna sie go pozbyc,ale to wymaga pracy nad swoim charakterem. a na chwile obecna jakos niekoniecznie mam wene by sie go pozbyc

Takie przemyślenie po przeczytaniu waszych postów. Dobrze wiedzieć, że są osoby w podobnej sytuacji i podobnie myślące. Dla mnie najbardziej na moją samotność wpływa uczucie odmienności. Ale też z biegiem lat dostrzegam ile rzeczy to ja odbierałem trochę na opak, ile nadinterpretowałem. W pewnym sensie każdy jest skazany w jakimś stopniu na samotność. Są sprawy w których nikt nam nie będzie towarzyszył. Nieważne jak wiele osób będzie dookoła.

Uczucie odmienności, tak. Coś w tym jest. Choć w moim przypadku 'odmienność' to trochę eufemizm. Odmienność jest na swój sposób intrygująca, przyciąga. Może być nawet jakąś podporą ego.

Ja jestem po prostu dziwny.

Racter pisze: ↑29 cze 2019, 17:43 Uczucie odmienności, tak. Coś w tym jest. Choć w moim przypadku 'odmienność' to trochę eufemizm. Odmienność jest na swój sposób intrygująca, przyciąga. Może być nawet jakąś podporą ego.

Ja jestem po prostu dziwny.

Hahaha. Samokrytycyzm na najwyższym poziomie. Wszyscy jesteśmy dziwni

Szczerze powiedziawszy, to ja nigdy nie czułem się samotny, można wręcz powiedzieć, że lubię samotność. Jak mógłbym wyprowadzić się w jakieś góry i tam sobie samemu mieszkać to bym to zrobił. Normalnie bym tego nie deklarował w realnym życiu, bo ludzie mieliby mnie za jakiegoś dziwaka, który postradał zmysły, ale tutaj jestem, anonimowy (chyba) wiec mogę, tutaj sobie pisać swoje wywody osobiste.

lugi854 pisze: ↑30 cze 2019, 15:02 Szczerze powiedziawszy, to ja nigdy nie czułem się samotny, można wręcz powiedzieć, że lubię samotność. Jak mógłbym wyprowadzić się w jakieś góry i tam sobie samemu mieszkać to bym to zrobił. Normalnie bym tego nie deklarował w realnym życiu, bo ludzie mieliby mnie za jakiegoś dziwaka, który postradał zmysły, ale tutaj jestem, anonimowy (chyba) wiec mogę, tutaj sobie pisać swoje wywody osobiste.

Też myślałem parę lat temu, że jestem anonimowy