Nowy początek... ?

Tutaj możemy zadać pytanie dotyczące konkretnego problemu związanego mniej lub bardziej z introwertyzmem naszym lub innych, poprosić o pomoc, rady, wskazówki.
spectrum
Zagubiona dusza
Posty: 4
Rejestracja: 30 lip 2018, 22:44
Płeć: mężczyzna

Nowy początek... ?

Post autor: spectrum »

Witam (od czego tu zacząć...)
Rocznik 97. Student od października.
Może to zabrzmieć nierealistycznie ale to mój pierwszy post w interecie. Nigdy nie dodałem nawet komentarza na youtube'ie nie mówiąc o napisaniu czegoś na facebook'u. Nie posiadam żadnych portali społecznościowych (z wyjątkiem wcześniej wymienionego na którym nie ma nic oprócz nazwiska). Domyślam się że to przez fakt iż za bardzo przejmuję się opinią innych ludzi (przeważnie obcych).
Jestem (pewnie was zaskocze) introwertykiem. Uwielbiam spędzać czas w domu. Kocham czytać książki <3, oglądać seriale, szkicować i od czasu do czasu pograć na komputerze. Sprawia mi to wiele radości ale czuje pewien niedosyt. Brakuje mi (tak jak pewnie każdemu) kontaktu z innymi ludźmi. Oprócz rodziny i przyjaciela (który preferuje raczej rozmowy przez internet) nie mam nikogo z kim mógłbym umówić sie na wspólny wypad nad jezioro czy kogoś kto zaprosił by mnie na imprezę urodzinową ( i nie chodzi mi o imprezę w głośnym, zatłoczonym klubie bo na samą myśli skręca mnie w żołądku).Ciężko zawierać mi nowe znajomości bo jestem z również nieśmiały (głównie jeśli chodzi o płeć piękną, przy której zapominam języka i robie wszystko by nie dopuścić do bliskiego kontaktu) oraz przesadnie miły ( co jak się ostatnio dowiedziałem z materiału na yt pt:,,PRZESTAŃ w końcu BYĆ MIŁYM,, nie jest do końca dla mnie dobre). Staram się to zmienić ale odkąd pamiętam robiłem wszystko by być przez wszystkich lubianym. Z jednej strony byłem przekonany że postępuje słusznie, a z drugie byłem na siebie zły że zrobiłem/powiedziałem coś czego tak naprawde nie chciałem (tylko by nie sprawić tej osobie w żadnym stopniu dyskomfortu). Wiązało się to również z tym że nie chciałem by źle o mnie myślano. Na starość gdyby ktoś zapytał się mnie czy czegoś w swoim życiu żałuję chciałbym odpowiedzieć bez chwili zawachania że ,,nie,, ale na to już raczej za późno.
Nie bez powodu napisałem że kontynuuje naukę. Niedługo zaczynam z czystą kartą gdzie będę miał możliwość poznać wiele interesujących osób w podobnym wieku. I tu pytanie do was: Czy jest sens próbować udawać osobe towarzyską, nie odmawiać chodzenia na imprezy (ogólnie robić rzeczy wbrew swojej naturze) by znaleźć tą wymarzoną grupke znajomych ? Czy jest to możliwe będąc takim jakim jestem ? A może jest gdzieś zoty środek?

P.S Dla wielu może wydać się to błahy problem ale studentem jest się tylko raz a podobno to najlepszy okres w życiu człowieka.

P.S.S Zdaję sobie sprawę że się rozpisałem i pewnie nie wiele osób to obchodzi ale tak jak wspomniałem jest to mój pierwszy post i jest on dla mnie ważny.
s1a3p1a1
Pobudzony intro
Posty: 147
Rejestracja: 10 lut 2018, 4:05
Płeć: nieokreślona

Re: Nowy początek... ?

Post autor: s1a3p1a1 »

Udawać to sobie mogą aktorzy kabaretowi - a potem śmiać z niezbyt zabawnych skeczy. Mówi się, że taki jeden próbował zmienić świat tylko po to, żeby potem się do niego dostosować. Powodować nami może opuszczona ulegle głowa, niepewność. Stan ten owocuje wyrzutami, rozczarowaniem - a jak wiadomo, jeszcze na takowe lekarstwa nie wynaleziono.
Dziś będziesz udawać, jutro też będziesz udawać. Kiepski prospekt na przyszłość. Najpierw niekompatybilni znajomi, potem przyjaciele, druga połówka, rodzina i koniec.

Uważam, że instytucje edukacji dają sporą szansę na poznanie wielu osób oraz, że nie ma sensu zadowalać wszystkich. Potraktuj to podobnie do testu na grupie kontrolnej; Obserwuj i wyciągaj wnioski.
Awatar użytkownika
Skryty
Pobudzony intro
Posty: 167
Rejestracja: 05 maja 2018, 19:36
Płeć: mężczyzna
MBTI: INTJ

Re: Nowy początek... ?

Post autor: Skryty »

Może prowadzić szukaj jakiś kół zainteresowań czy coś w tym rodzaju, na uczelniach na pewno znajdziesz taką która ci odpowiada. Mówisz że lubisz seriale i książki, więc to jest również twój atut w kontaktach z dziewczynami/kobietami (żale,y tylko jakie gatunki). Rozumiem cię dosyć dobrze bo jestem w podobnej sytuacji, z tym że ja jestem rocznik 99 i matura i pojęcie na studia czeka mnie w przyszłym roku, jednocześnie wiem że pójście na studia zmieni wiele. Gdy do uczelni masz kilkadziesiąt albo i więcej kilometrów to pójdziesz do akademika i problem z wychodzeniem na imprezy zniknie, bo wiem od znajomych czy od osób z mojej rodziny którzy studiowali, że metaforycznie rzecz ujmując "w akademiku to nie ty idziesz na impreze, tylko impreza przychodzi do ciebie". Pomoże ci to się przełamać i po prostu poznać parę osób, może nie takich że będziesz się przy nich czuł komfortowo już od samego początku, ale ta twoja nieśmiałość może trochę zaniknąć, jeżeli będziesz utrzymywać z nimi jakiś kontakt. Jeżeli będziesz mieszkał na stancji sytuacja będzie wyglądać pewnie podobnie. Ważny też jest kierunek na który idziesz i twoja inteligencja.
A przy wypowiem się na temat alkoholu, na studiach picie to norma biorąc pod uwagę stereotypy i wypowiedzi studentów których znam. Ale lepiej z nim uważać, szczególnie gdy jesteś niepijący (przynajmniej teraz). Alkohol często pomaga się przełamać w kontaktach (wiem to z własnego doświadczenia), ale też wyłącza myślenie w dużym stopniu, stąd też po alkoholu mówimy i robimy rzeczy, których na trzeźwo nie powtórzymy.
Awatar użytkownika
Ceper
Introwertyk
Posty: 66
Rejestracja: 11 paź 2014, 0:05
Płeć: mężczyzna
Enneagram: 5w6
MBTI: ISTJ
Lokalizacja: Gdynia

Re: Nowy początek... ?

Post autor: Ceper »

Wg mnie dziewczyna rozwiązałaby Twoje problemy z samotnością. Jesteś nieśmiały to nic, przez internet spróbuj. Opowieściami o książkach przeczytanych możesz zaimponować niejednej dziewczynie.

Jeśli chodzi o to, czy studia to najlepszy okres.... jeśli są ciekawe i nie są zbyt trudne na Twoje możliwości, to pewnie tak będzie. Długie wakacje przydadzą się każdemu. Liczne zniżki - pewnie częściej będą z nich korzystać grupy znajomych spędzających ze sobą dużo czasu. Ja korzystałem głównie ze zniżek na PKP. Dzięki temu i dziewczynie znalazłem również swoją pasję.

Nie obyło się również bez błędów, stresów, pierwszych doświadczeń zawodowych i zmarnowanego czasu na naukę bez sensu ;]
Awatar użytkownika
Coldman
Administrator
Posty: 2680
Rejestracja: 07 lip 2014, 2:27
Płeć: mężczyzna
Enneagram: 4w5
MBTI: Szajs
Lokalizacja: Wielkopolska

Re: Nowy początek... ?

Post autor: Coldman »

Ceper pisze: 31 lip 2018, 13:44 Wg mnie dziewczyna rozwiązałaby Twoje problemy z samotnością.
Szczęścia i samotności druga osoba może nie rozwiązać. Nie należy na tym budować fundamentu.
Awatar użytkownika
Ipis Typographus
Introrodek
Posty: 15
Rejestracja: 03 lip 2018, 19:18
Płeć: mężczyzna

Re: Nowy początek... ?

Post autor: Ipis Typographus »

Witamy w internetach, teraz to dopiero wdepnąłeś(żart).
Pamiętam jak ja swojego pierwszego posta napisałem, jakieś 12lat temu... stare dobre i niedobre czasy.

Ja chodziłem na spotkania gdzie właściwie ludzie tylko z mojego roku się spotykali, raczej nic więcej, nie wszystkich lubiłem, nie z wszystkimi się dogadywałem ale i tak wolałem przyjść i najwyżej wcześniej wyjść(mało piłem, nie tańczyłem, to właściwie zawsze wcześniej wychodziłem), inaczej odbiera się kogoś kto jest cichy ale jakoś żyje w grupie a inaczej kogoś kto zupełnie się alienuje, można zobaczyć z jakimi ludźmi ma się do czynienia i mieć jakieś zaczepienie na przyszłość. Na pewno można poznać wiele osób w podobnym wieku i z podobnymi zainteresowaniami, mając trochę szczęścia kogoś bardziej wyjątkowego, potem to już zależy od tego czym się będziesz zajmować, najczęściej rutyna i niekoniecznie wymarzone środowisko. :)

Studia można zaczynać tyle razy ile tylko się chce, tyle że 20 lat ma się raz.
Awatar użytkownika
Skryty
Pobudzony intro
Posty: 167
Rejestracja: 05 maja 2018, 19:36
Płeć: mężczyzna
MBTI: INTJ

Re: Nowy początek... ?

Post autor: Skryty »

Ipis Typographus pisze: 31 lip 2018, 20:04 tyle że 20 lat ma się raz.
I to chyba najważniejszy wiek w życiu, można się odciąć od przeszłości czyli od dzieciństwa i dorastania które dla wielu jest trudnym okresem i jednocześnie trzeba stanąć przed wyborem drogi życiowej. To czas na zmiany i często trudny początek prawdziwego życia i albo staniemy twarzą w twarz przeciwnościom jakie życie nam stawia, albo w najlepszym wypadku stracimy kilka lat życia na usilne próby przedluzenia błogiego stanu którego możemy doświadczyć w okresie szkoły średniej, kiedy to jeszcze nie musimy pracować bo jesteśmy na utrzymaniu rodziców,a jedyną rzeczą o którą możemy się martwić oceny w szkole. Przynajmniej takie ja mam podejście.
Awatar użytkownika
Redoks
Introwertyk
Posty: 107
Rejestracja: 18 wrz 2017, 0:18
Płeć: kobieta

Re: Nowy początek... ?

Post autor: Redoks »

Również nie radziłabym się zmuszać do zachowywania się nienaturalnie. Wiadomo, można nad sobą pracować, ale nie polecam drastycznego zmieniania charakteru na siłę, bo Ciebie to zameczy i będziesz się czuć ze sobą nienaturalnie. Co więcej, myślę ze znajomi by to wyczuli, tę fałszywą ekstrawertycznosc. Także bym polecala jak przedmówcy szukać kogoś w swoim typie. Jednocześnie wypada trochę wyjść do ludzi, bo sami do drzwi nie zapukaja. A skoro właśnie czytasz książki, lubisz gry, to może jakieś konwenty oparte na fantastyce? :)
Swoją drogą może mógłbyś przeistoczyc cechy, które uważasz za wady w zalety? Ja w liceum zaczęłam małymi kroczkami wmawiać ludziom, że rzeczy, które mnie od nich różnią, wyróżniają mnie na plus, a nie na minus. Trzeba to oczywiście robić trochę podprogowo, ale jak ludzie zobaczą, że nie wstydzisz się samego siebie, to nie powinni się czepiać (Chyba ze to totalne ameby umyslowe). Ja dzięki temu mam w gronie dobrych kolegów kilku ekstrawertykow, którzy akceptują moje niekiedy skrajnie introwertyczne zachowania, a wręcz uważają je za ciekawe. Chociaż jedna cięta osoba też mi ostatnio zarzucila, ze jestem zawsze miła i to aż za bardzo, i ją to przeraża. Eh, wszystkim ludziom nie dogodzisz. ;)
I też dopiero zaczynam się wypowiadać na necie, więc sorki jeśli ta wypowiedź jest nieco chaotyczna. ^u^
Awatar użytkownika
Coldman
Administrator
Posty: 2680
Rejestracja: 07 lip 2014, 2:27
Płeć: mężczyzna
Enneagram: 4w5
MBTI: Szajs
Lokalizacja: Wielkopolska

Re: Nowy początek... ?

Post autor: Coldman »

Ogólnie polecam wizytę w gabinecie psychologicznym. Wygadasz się i otrzymasz konkretną odpowiedź i wskazówki.
Awatar użytkownika
Redoks
Introwertyk
Posty: 107
Rejestracja: 18 wrz 2017, 0:18
Płeć: kobieta

Re: Nowy początek... ?

Post autor: Redoks »

Oooo to także! Coldman ma racje. Psycholodzy naprawdę umieją poukładać w głowie. Tylko trzeba trafić na dobrego i się starać, a nie czekac, że psycholog machnie różdżka i będzie po problemach.
spectrum
Zagubiona dusza
Posty: 4
Rejestracja: 30 lip 2018, 22:44
Płeć: mężczyzna

Re: Nowy początek... ?

Post autor: spectrum »

Na początku chciałem podziękować za pozytywne i poważne podejście do tematu.
Z waszych komentarzy wnioskuje to że porostu głupio bym uczynił próbując się zmienić i gdybym przejmował się jeśli komuś nie przypadło by do gustu sposób mojego bycia. Tylko boję się że nikomu nie będzie się chciało bliżej mnie poznać, zwyczajnie wybierając bardziej energicznych, zabawniejszych rozmówców. Wiele czytałem na temat studiów pod kątem relacji międzyludzkich i w większości przypadków jest jedna i ta sama odpowiedź. A mianowanie to że nie ma zgranej jednej grupy a zwyczajnie na początku pojawiają sie mniejsze, zamknięte grupki. I to na początku chciałem się przełamać by do jakiejś dołączyć zanim było by za późno.
W technikum byłem sobą i byłem osobą lubiana (o co się bardzo starałem), ale jeśli chodziło o wspólne wyjścia po szkole czy spotkania w weekendy byłem zwyczajnie pomijany. Za to nie mogłem się odogonić od znajomych przed lekcjami gdy przypominało im się że było coś zadane.
Koła zainteresowań wydają się dobrą opcją, mógłbym tam poznać osoby z poza mojego wydziału i było by to ostatecznością gdybym się jednak nigdzie indziej nie dopasował.
Jeśli chodzi o akademi to odpada. Na politechnike mam 20km, a o dojazd nie muszę się martwić. Naprawdę mnie skręca od środka gdy pomyśle o imprezach. Alkohol również odpada (tak jak i inne używki). Piłem tylko raz na studniówce i wcale nie czułem by moje problemy z nieśmiałością znikły. Z introwertyka po alkoholu zamieniłem się w pijanego introwertyka. Z jednym się muszę zgodzić procenty wyłączają myślenie przez co się wygłupiłem i do dziś tego żałuję. Jeśli chodzi o różnice w kierunku studiów to na czym one polegają ? (Informatyka).
Co do poznania dziewczyny w internecie to jest to dla mnie trudne ze względu zwyczajnego wstydu z udostępnienia swojego wizerunku w sieci. Wiem że szanse są na to nikłe ale gdzieś z tyłu głowy siedzi mi lek w którym ktoś ze znajomych zobaczył by mnie na takim portalu a później byłbym wytykany palcem. W tedy chyba zupełnie bym się odciął od świata. Po za tym wyglądam na dużo młodszego i ludzie czesto zwyczajnie nie biorą mnie na poważnie. Ale do tego się przyzwyczaiłem.

Jeśli chodzi o psychologa to raczej się nie przełamie. Nie dałbym rady ukrywać tego przed wszystkimi. Najpierw przyznanym się pewnie rodzicom, którzy (nie żartuje) najpewniej by mnie wyśmiali i mówi coś w stylu ,,gdyby każdy miał takie problemy jak ja, żylibyśmy jak w niebie,,.
Pewnie takie porady troszkę by kosztowały (pieniędzy jak i czasu). Chociaż nie orientuję się w tym temacie. (Odpisuje zaraz po przeczytaniu nie zdążyłem zaktualizować wiedzy na ten temat).

P.S Jeśli chodzi o książki: fantastyka to mój ulubiony rodzaj, choć ostatnio zainteresowałem sie horrorami i detektywistycznymi (Stephena Kinga).
Awatar użytkownika
Redoks
Introwertyk
Posty: 107
Rejestracja: 18 wrz 2017, 0:18
Płeć: kobieta

Re: Nowy początek... ?

Post autor: Redoks »

Oj nie. Jak przeczytałam co powiedzieliby Twoi rodzice o psychologu, to az we mnie się zagotowalo. Jesteś dorosły chłop i masz pełne prawo iść do psychologa tak samo jak masz prawo iść do okulisty na przykład. Twoje problemy są dla Ciebie najważniejsze i może na świecie są ludzie, którzy cierpią obiektywnie bardziej, ale to nie sprawia, ze Twoje problemy są mniej ważne i można je olac. Jeśli chodzi o ceny psychologów, to szczerze mówiąc nie wiem, ale mógłbyś może spróbować się dowiedzieć czegoś w tym temacie, bo ja np chodzę do psychologa za darmo. Nie prywatnie ofc, bo to by było na pewno płatne, no i musiałam trochę odczekać na pierwszą wizytę (trzy miesiące), ale z moich doświadczeń mowie Ci ze warto.

A co do wychodzenia ze znajomymi... Nie wiem jak było u Ciebie czy sam wychodziles z inicjatywą spotkań, ale jeśli nie, to może właśnie w tym sęk. Czasami samemu trzeba zorganizować jakieś luźne wyjście, a nie czekac aż ktoś zaprosi. To ma dodatkowe plusy, bo możesz wtedy sam wybrać miejsce na spotkanie wygodne dla Ciebie.
A imprezy są straszne. Brrr.
spectrum
Zagubiona dusza
Posty: 4
Rejestracja: 30 lip 2018, 22:44
Płeć: mężczyzna

Re: Nowy początek... ?

Post autor: spectrum »

Co do rodziców: (faktycznie jakoś źle to zabrzmiało ale cel był inny)
Zdaję sobie sprawę (Oni również) że mają nikły wpływ na moją decyzje ale sęk w tym że pewnym stopniu zgodziłbym się z ich wypowiedzią. Introwertyzm to nie choroba tak jak np: schizofrenia. Do depresji też mi daleko. I zwyczajnie nie widziałbym sensu w zawracaniu głowy osobie która mogłaby w tym czasie pomóc komuś naprawde potrzebujacemu. W tym wątku raczej chciałem podkreślić fakt że prędzej czy później komuś bym zwyczajnie o tym powiedział a rodzice byli przykładem który byłby najbardziej prawdopodobny. A raczej nie chciałbym być postrzegany jako osoba która ma jakieś problemy z psychiką. Jakoś źle mi się to kojarzy.
Jeśli chodzi o Twoje doświadczenia, mogłabyś bardziej je opisać (na czym dokładnie polega taka pomoc). Jeśli nie w tym wątku to może w prywatnej wiadomości. (Do niczego nie chciałbym Cię zmuszać, to luźna propozycja)
Może psycholog to faktycznie sensowne wyjście.

Co do wychodzenia ze znajomymi. To dość dołujące ale nie mam żadnych. Jedynie jednego przyjaciela, który jest za granicą w Szwecji i spędzi tam co najmniej jeszcze rok. Ze szkół jakie ukończyłem nie utrzymuje kontaktu z nikim. Z nikim też nie byłem na tyle ,,zakumplowany,, by po takim czasie napisać do niego z pomysłem wspólnego wyjścia na miasto. I tu chodzi o kolegów, bo jeśli chodzi o koleżanki to jest jeszcze gorzej. Od podstawówki zdania które zmieniłem z dzwiewczynami mogę zliczyć ma palcach jednej ręki (i wcale nie przesadzam) nie licząc sióstr. Odkąd pamiętam kontaktu (każdego rodzaju) z kobietami unikam bardziej od ognia.

Odkąd ukończyłem technikum mechaniczne (nie wiem czy podświadomie nie wybralem tego kierunku by było jak najmniej dziewczyn) pracuję, robiąc niemalże codziennie nadgodziny i pracując w soboty tak więc na poznanie nowych osób nie było zwyczjnie czasu.
Awatar użytkownika
Redoks
Introwertyk
Posty: 107
Rejestracja: 18 wrz 2017, 0:18
Płeć: kobieta

Re: Nowy początek... ?

Post autor: Redoks »

Nie powinieneś czuć, że zabierasz miejsce "komuś bardziej potrzebującemu". Tam gdzie ja chodzę każda osoba jest zakwalifikowana do innego psychologa, który zajmuje się tylko poszczególnym typem problemów. Oznacza to, że moja pani psycholog zajmuje się tylko osobami mniej więcej w moim wieku i z problemami w pewnych granicach (nie ma pod opieką nikogo z poważnymi zdiagnozowanymi chorobami typu depresja, schizofrenia etc). Nie mam bladego pojęcia jak to funkcjonuje gdzie indziej, ale jeżeli u Ciebie byłoby podobnie, to nie musiałbyś się trapić tym, że komuś zabierasz miejsce. Mówić o tym, że chodzisz też nie musiałbyś nikomu. W moim przypadku wizyty mam co jakiś czas, nie chodzę tam codziennie, więc wyrwanie tej godzinki raz na jakiś czas nie jest wielkim problemem.

Co do samych wizyt no to cóż, zawsze będę zaznaczać, że psycholodzy nie mają nadludzkiej mocy i nie zmienią człowieka ot tak. Najważniejsze to iść tam z własnego przekonania, bo zmuszony człowiek raczej nie będzie podatny na sugestie psychologa. Jak to wygląda w przypadku innych problemów nie wiem, ale u mnie są to po prostu godzinne rozmowy. Siedzimy sobie, atmosfera jest raczej miła, ale to też może być kwestia tego, że trafiła mi sie super babka. Na samym początku moich wizyt sprecyzowałam główny problem, który mnie ostatecznie skłonił do przyjścia do psychologa i do pewnego momentu moje rozmowy dotyczyły tylko tego. Najwazniejsze to mówić takiej osobie wszystko co leży na sercu i starać się jasno precyzować swoje myśli. Ja jej mówię nawet czasem najgłupszą głupotkę jaka mi przyjdzie do głowy, a ona to zapamiętuje i wywleka z tego jakąś wiedzę. Może dlatego tak entuzjastycznie podchodzę do tego tematu, bo tamten problem, z którym przyszłam pół roku temu (i który zabijał mnie od środka) po prostu udało mi się pokonać. Teraz nadal chodzę, bo wciąż mnie trapi wiele rzeczy, ale tamten jeden mogę sobie odhaczyć jako sukces. Ogólnie po takich wizytach się czuję zawsze bardzo oczyszczona. Często też dostawałam od niej prace domowe. :D Mogę nawet przytoczyć jedną z nich jako taki przykład. Ogólnie na początku pani bardzo chciała mnie bliżej poznać, więc pogadałyśmy sobie trochę o tym co lubię i takie tam. Wyszło z tego między innymi, że lubię pisać i uwielbiam superbohaterów oraz kreskówki. No to cóż kazała mi zrobić? Kazała mi opisać w jaki sposób pięć wybranych przeze mnie postaci poradziłoby sobie w tej właśnie sytuacji, która mnie tak zabijała. Niby głupotka, ale jednak jak przyłożyłam się do tego porządnie, to wierzę, że przyniosło pewien efekt (no i jeszcze drugi poboczny - nigdy nie pokazywalam nikomu swoich wypocin, a tu musiałam się ośmielić i pokazać co napisałam).

Aj, rozpisałam się. Może jakbyś chciał więcej informacji, to faktycznie pisz na priv. :) Puenta taka, że nie musisz iśc do psycha, Twój wybór, ale jeśli byś poszedł, to może akurat Tobie by to pomogło. Warto próbówać każdej opcji, gdy już jest naprawdę ciężko.
Awatar użytkownika
Ceper
Introwertyk
Posty: 66
Rejestracja: 11 paź 2014, 0:05
Płeć: mężczyzna
Enneagram: 5w6
MBTI: ISTJ
Lokalizacja: Gdynia

Re: Nowy początek... ?

Post autor: Ceper »

Raz piszesz, że przejmujesz się znajomymi, którzy by zobaczyli cię w internecie... potem, że właściwie to już nie masz żadnych znajomych. Myślę, że za bardzo przejmujesz się tym jak jesteś postrzegany przez innych. Boisz się, że ktoś Cię zobaczy w internecie na portalu randkowym, że ktoś odkryje "mroczną tajemnicę", że byłeś u psychologa.

Po pierwsze takie portale dostępne są tylko dla zalogowanych użytkowników, więc znalazłby Cię jedynie ktoś, kto też kogoś szuka. Chyba, że ktoś tam specjalnie się loguje, żeby szukać znajomych. No ale tacy muszą się naprawdę strasznie nudzić w życiu.

Po drugie psycholog, to nie psychiatra. Nie idziesz do niego, żeby się leczyć z choroby psychicznej. Idziesz tam, bo masz problem natury psychologicznej i nie wiesz co masz zrobić w danej sytuacji. A zatem idziesz tam raczej po wsparcie, wiedzę, porady, sugestie itp, lub ewentualnie po skierowanie do innych specjalistów.
ODPOWIEDZ