Polski Portal Introwertyków

Większość dnia poświęciłbym na kontakt z naturą, część dnia na podziękowanie tym osobom którzy byli ważni w życiu, a resztę pędząc przed siebie motocyklem. Na koniec duże dawki meskaliny, LSD itp. w połączeniu z słuchaniem "Tybetańskiej księgi umarłych".

Z uczuć to wewnętrzny spokój oraz "zanurzenie się" w 100% w tym co się dzieje chwila po chwili.

Skoczyłbym że spadochronem, najlepiej na Islandię, trochę bym pozwiedzał, może komuś podziękował, komuś wygarnął, a potem w jakimś ładnym hotelu z widokiem na morze przedawkował tabletki nasenne.

Chyba nie chciałbym czyć nic, po prostu być tu i teraz i cieszyć się pięknem świata.

Hazaks pisze: ↑18 kwie 2018, 14:26 [...]przedawkował tabletki nasenne[...]

Wiesz, że dziś umrzesz, a mimo tego strzelasz samobója - cóż za szatański plan milordzie! ;>

Wydałbym kasę na sex i może trochę drugs, gdybym kogoś szczerze nienawidził to kupiłbym gnata i wyrwał chwasta.
Chociaż może byłoby mi szkoda ostatnich chwil, by tracić je na podludzi. Pozostanę więc przy uciechach cielesnych.

Coś jw. Wydać wszystkie pieniądze na hulakę. Resztę rozdać.

Może zostawić coś po sobie, tylko co? Na razie jeszcze nie wiem. Najniższy instynkt mi podpowiada, że setkę dzieci.

Ja oddał bym się medytacji i kontemplował marność życia.

To zależy dlaczego byłby ostatnim. Bo jestem chory i umieram? Czy może w Ziemię akurat ma walnąć asteroida?

Pewnie zadzwoniłbym do pewnej osoby i powiedziałbym jej o tym, co naprawdę czuję. Chyba też spróbowałbym się wyspowiadać. A potem włączyłbym jakąś muzę i pooglądał stare zdjęcia.

Ogólnie to trudno jest przewidzieć przyszłość, więc o tym ostatnim swoim dniu pewnie bym się dowiedział już po fakcie, jakbym opuszczał swoje ciało, no chyba że byłbym poważnie chory i każdy dzień traktował bym jako ostatni, ale wtedy za wielkiego wyboru się już nie ma bo zwykle z boku nie można się już ruszać, jeść, mówić, a nawet myśleć trzeźwo. Tak przynajmniej jest w przypadku raka. Więc to pytanie jest trochę dziwne jak dla mnie. Ewentualnie wiedziałbym że zaraz umrę z innego powodu, ale nawet wtedy nie ma się wielkiego wyboru co chce się robić, bo czekając na egzekucję, czy będąc otrutym cykutą, nie ma się za wielkiego pola manewru, można co najwyżej porozmawiać z kimś bliskim i to nie zawsze i zjeść ostatni posiłek. A w ostatniej możliwej sytuacji zakładam że miałbym już wszystko w pewien sposób zrobione i co najwyżej siedziałbym już tylko, opanowując się nieco przed strzeleniem sobie w głowę
Lepiej się zastanowić, ci chciałoby się zrobić przed śmiercią, a takich rzeczy mam sporo.

Nie wiem co bym zrobił. Zupełnie szczerze. Pewnie pierwsze co bym poczuł to przerażenie. Jest tyle rzeczy, które nie widziałem. Celów, które chciałbym zrealizować. Marzeń, które pozostałyby niespełnione.

Wtedy to wszystko poszłoby w odstawkę. Zamiast tego pewnie pożegnałbym się z rodziną i przyjaciółmi. Skontaktowałbym się też z pewną osobą i powiedział jej co dokładnie wobec niej czuję. Wiem tylko tyle, że chciałbym wtedy spędzić ten ostatni dzień w jej towarzystwie.

Wiecie co, tak na dobrą sprawę to miałem dobre życie.
Pewnie po prostu wezmę sobie pifko i popatrzę jak kończy się świat.
W sumie robię to każdego dnia.
Cześć ziemia! Dzięki za powietrze i inne bzdety!

<Futurama>

Wyznawanie uczuć wydaje mi się durne. W sumie nigdy nie byłem zbyt uczuciowym typem. Po co? To tylko skomplikuje życie tej drugiej osoby, o ile skomplikuje bo może mieć przecież totalną zlewkę na to. Wydanie oszczędności na hulaszczy tryb życia, przynajmniej ostatni dzień? Nigdy nie byłem imprezowym typem, pewnie znudziłoby mi się po godzinie. Tak samo robienie ulubionej rzeczy: nuda, nuda!

Zrobiłabym porządek na dysku i w papierach. Wyznaczyła spadkobierców i opiekuna kota. Usmażyłabym sobie frytki i spędziła resztę dnia, bezskutecznie próbując zdecydować, który film obejrzeć (zazdroszczę tamtej dziewczynce z Lobstera decyzyjności).

A kto ci usunie historie przeglądania?

Ostatnio zastanawiałem się, czy istnieją już jakieś usługi, które umożliwiają zapisanie gdzieś cyfrowych danych w formie takiej kapsuły czasu naszego bytowania tutaj. Żeby potem ewentualni potomkowie, czy choćby dowolni ciekawscy mogli sobie zobaczyć jak wyglądał nasz cyfrowy ślad za życia.

Historia przeglądania i "bytności tutaj" w formie kapsuły? Fajny pomysł, tylko kto by to później chciał oglądać? Wokół jest tylu żywych ludzi z ich mikrokosmosami, historiami przeglądania i w ogóle bytowania na tym łez padole, ludzi, którymi można by się zaciekawić i zachwycić, a jednak nam się nie chce, siedzimy w swoich dziuplach i mamy resztę świata gdzieś. Ewentualnie do jakichś przeprowadzanych za sto lat badań statystycznych o pionierach przestrzeni cyfrowej - to tak.

Przykładowo, jeśli chodzi o mnie, to nigdy nie miałem jednego z dziadków. Zmarł krótko przed moim narodzeniem i znam go tylko z opowiadań i starych, czarno-białych zdjęć. Chętnie bym dowiedział się o nim więcej. I teraz, przekładając to uczucie na dzisiejszą technologię, przyszło mi do głowy to, co opisałem w poprzednim poście.

Zrobiłabym mnóstwo rzeczy, które robię w moje jasne dni.
A potem wyszłabym na ulicę. Ilu ludzi, ilu ludzi. Podśpiewywałabym Beatelsów.
To byłby ładny sztylet. Prosty, ale ładny. Płynnie przeszywa tkaninę, zatrzymuje się pomiędzy żebrami. Pasuje idelanie. To wszystko tak naturalne, nikt się nie dziwi. Ktoś może krzyknie, ale zaraz. Nie teraz, kiedy jeszcze stoję. Bo stoję chwilkę; spoglądam jeszcze na mordercę - jaki oryginalny profil! Gdybym miała więcej czasu, namalowałabym jego portert. Tak, tylu obrazów nie zdążyłam... Może kiedyś. Teraz zmierzcha. Powieki zaczynają ciążyć jak ołowiane kurtyny.
Jai Guru Deva, Om
Nothing's gonna change my world
Nothing's gonna change my world
Nothing's gonna change my world
Nothing's gonna change my world