Literatura (cytaty)

[Kosa13]

"W świecie Dominicka nie wolno okazywać słabości. Po jego ojcu przejechali się niczym walec. Zmusili go do zamknięcia salonu fryzjerskiego. Drwili z niego. Ojciec uważał, że może to ignorować. Dominick wiedział, że nie.
Albo rozbijasz łby, albo rozbijają go tobie. Nie zadajesz żadnych pytań. Nie próbujesz negocjować - przynajmniej nie od razu. Najpierw rozbijasz łby. Rozbijasz je i zbierasz cięgi, aż zaczną cię szanować. Dopiero wtedy zaczynasz negocjować. Udowadniasz im, że potrafisz przyjmować ciosy. Pokazujesz, że nie boisz się rozlewu krwi, nawet własnej. Chcesz wygrać, musisz uśmiechać się zakrwawionymi wargami. Wtedy zwrócą na Ciebie uwagę." - Harlan Coben, Obiecaj mi

[lea]

"Powinno istnieć słowo określające mikroskopijną iskierkę nadziei, którą człowiek boi się dostrzec w lęku, że samo spojrzenie ją zgasi, jak przy próbie obejrzenia fotonu. Może tylko czekać przy niej, patrzeć obok niej, patrzeć poza nią, aż stanie się dość mocna, by zaistnieć realnie."

Terry Pratchett "Mort"

[dreamer08]

„Pragnę zobaczyć, jak wszystko staje w płomieniach - i sama w nich zginąć. Mam cały czas uczucie, że życie mnie rani, rani dotkliwie, chcę je więc zniszczyć, spalić razem ze mną. Chcę oddać cios, oddać go tak silnie, że spadną głowy, roztrzaskam na kawałki, zmiażdżę całą doskonałość, cały kłamliwy spokój, całe sztuczne piękno, całą lakierowaną powierzchnię życia, jego fałszywą muzykę, barwy, kompozycję - jego oprawę, wszystkie parafernalia, którymi nas mami, zwodzi, obiecując rozkosze zmysłowe, wytchnienie. Nienawidzę walki, walki, jaką jest życie, chcę, żeby ostatnia walka była straszliwa, tak straszliwa, że stanie się naprawdę ostatnią. Tak, ostatnią, pragnę, żeby nadszedł wreszcie kres, z mojego ciała sterczą niezliczone banderille, zionę ogniem, jestem wściekła po prześladowaniach i pojedynkach, po paradoksalnie kulturalnych kłótniach - och, farsa, jaką są nasze kłótnie, nasze pojedynki w aksamitach i koronkach, nocą - z powodu ciemności, przy muzyce, ponieważ odsłania nagą duszę, efektowne, ponieważ piękno sprawia, że nerwy wibrują, ból może dotrzeć głębiej. Całe życie jest długą walką, a ja chcę przeżyć je całe w ciągu jednej godziny, a potem niech nastąpi kres; chcę, żeby się skończyło, nawet gdyby miało to oznaczać kamienną lawinę, spalenie ciała, zduszone okrzyki - niech się skończy, skończy, skończy. Wzywam śmierć.” - Anais Nin („Kazirodztwo”)

[lea]

"Tak, tak, proszę sobie wyobrazić, że w zasadzie niechętnie zbliżam się z ludźmi, takim już jestem dziwakiem, że bliższy kontakt z człowiekiem nawiązuję opornie, jestem nieufny, podejrzliwy. I proszę sobie wyobrazić, że przy tym wszystkim nieuchronnie zawsze przypadnie mi do serca ktoś nieprzewidziany, zaskakujący, diabli wiedzą do czego podobny i ktoś taki spodoba mi się zgoła wyjątkowo."

Michaił Bułhakow, Mistrz i Małgorzata

[yunana]

"Wszystko mnie boli, gdzie byś mnie nie dotknął, to mnie boli. Gdzie byś nie strzelił, to trafisz we mnie."

"Jeżeli coś dotyka cię, znaczy: dotyczy cię. Jeżeliby nie dotyczyło cię - nie dotykałoby cię, nie zrażało, nie obrażało, nie drażniło, nie kuło, nie raniło. Jeżeli bronisz się, znaczy: czujesz się atakowany. Jeśli czujesz się atakowany, znaczy: jesteś celnie trafiony. Miej to na uwadze."

Edward Stachura

[thali]

"Byly spotkania. Zawsze byly spotkania. I byly nudne, co jest jednym z powodow, dla ktorych byly spotkaniami - nuda lubi towarzystwo."

Terry Pratchett "Swiat finansjery"

[Effy]

Niektórzy ludzie czują przykrość, wchodząc do pustego mieszkania, niektórzy nie potrafią zjeść we własnym towarzystwie śniadania, a samotny wieczór przyprawia ich o depresję. Mnie nie. Zwłaszcza w czwartkowy wieczór. Słucham muzyki, oglądam telewizję, [...], czytam książki, gotuję. Brak innych ludzi w otoczeniu to brak zagrożeń. Nikt niczego ode mnie nie żąda, niczego nie oczekuje, nikt nie ma wobec mnie planów ani wymagań.

Jarosław Grzędowicz -Księga jesiennych demonów

Każde serce składa się z dwóch części- jednej, która pompuje, i drugiej, która kocha. Jeśli zamierzasz poświęcić życie na składanie złamanych serc, musisz poznać obie części. Nie możesz po prostu uleczyć jednej, nie troszcząc się o drugą.

Charles Martin -Kiedy płaczą świerszcze

Trzy razy mielone świńskie racice - czarująco uśmiechnął się Net. - Z emulgatorami, w papce benzoesanu sodu i glutaminianu potasu polanego utwardzonymi tłuszczami z dodatkiem wypełniacza, spulchniacza i aromatu ponoć identycznego z naturalnym. Dziewczyna za kasą wolno wydukała: - Nie mamy czegoś takiego... - Macie, macie - zapewnił ją Net. - Nazywacie to cheeseburgerem. Trzy poprosimy na wynos.

Rafał Kosik - Felix, Net i Nika oraz Pałac Snów

Ty naprawdę nie rozumiesz, prawda? - rzekła. - Ja wcale nie chcę wszystkiego, czego pragnę. Nikt tego nie chce. Nie tak naprawdę. Co to za zabawa dostawać wszystko, o czym się marzy, tak po prostu? Wtedy to nic nie znaczy. Zupełnie nic.

Neil Gaiman - Koralina

Lolito, światłości mojego życia, ogniu moich lędźwi. Grzechu mój, moja duszo. Lo-li-to: koniuszek języka robi trzy kroki po podniebieniu, przy trzecim stuka w zęby. Lo. Li. To. Na imię miała Lo, po prostu Lo, z samego rana, i metr czterdzieści siedem w jednej skarpetce. W spodniach była Lolą. W szkole – Dolly. W rubrykach – Dolores. Lecz w moich ramionach zawsze była Lolitą

Vladimir Nobokov - Lolita

[vragutinovic]

Korzyści obserwacji psychologicznej. – Że rozmyślanie o ludzkim, arcyludzkim – lub jak brzmi bardziej uczone wyrażenie: obserwacja psychologiczna – należy do środków, za pomocą których można ulżyć sobie ciężaru życiowego, że ćwiczenie w tej sztuce użycza przytomności ducha w ciężkich położeniach i rozrywki pośród nudnego otoczenia, że nawet przy najbardziej kolczastych i najmniej wesołych drogach własnego życia dają się uszczknąć sentencje i że przy tym można czuć się nieco lepiej: w to wierzono, o tym wiedziano – w dawniejszych stuleciach. Dlaczego o tym zapomniało to stulecie, w którym w Niemczech przynajmniej, a nawet w Europie, po wielu znakach daje się poznać ubóstwo obserwacji psychologicznej? Nie w romansie, noweli, rozważaniach filozoficznych – te są dziełem ludzi wyjątkowych; bardziej już w sądach o wydarzeniach i osobistościach publicznych: ale przede wszystkim brak sztuki psychologicznego rozbioru i sumowania widoczny na każdym szczeblu społecznym; wprawdzie mówi się dziś dużo o ludziach, ale zupełnie nic o człowieku. Dlaczego pozwala się na to, żeby zanikał najobszerniejszy i najbardziej niewinny przedmiot rozmowy? Dlaczegóż nie czytuje się już wielkich mistrzów sentencji psychologicznych? – Gdyż, mówiąc bez wszelkiej przesady, rzadko można znaleźć w Europie człowieka wykształconego, który czytał La Rochefoucauld i jego krewnych duchowych i artystycznych; o wiele rzadziej jeszcze takiego, który ich zna i nie lży. Prawdopodobnie jednak i ten niezwykły czytelnik znajdzie w nich o wiele mniej przyjemności, niż mu powinna dostarczyć forma stworzona przez tych artystów; gdyż nawet najsubtelniejsza głowa nie jest w stanie należnie ocenić sztuki szlifowania sentencji, jeżeli sama do niej nie została wykształcona i o nią się nie ubiegała. Bez takiej nauki praktycznej bierze się to tworzenie i formowanie za łatwiejsze niż jest, nie wyczuwa się dość silnie tego, co w nich udane i pełne wdzięku. Dlatego dzisiejsi czytelnicy sentencji znajdują w nich stosunkowo nieznaczne zadowolenie, ledwie tyle smaku co na języku, i przytrafia się im to, co przytrafia się zwykle oglądającym kamee: chwalą je, ponieważ nie mogą lubić, i prędcy są do podziwu, jednak prędsi jeszcze do ucieczki.

Fryderyk Nicze (czyt. Nietzsche) - "Ludzkie, arcyludzkie"

[Saad]

"Jestem niczym i to nic się we mnie kończy"
Adam Katana

[Jagienka]

"Bóg wybacza zawsze, człowiek czasem, a natura nigdy"

"Kłamstwo nie staje się prawdą tylko, dlatego, że wierzy w nie więcej osób"

"Ojcze, to jest tragedia, co drugi polski ksiądz ma dzieci
Papież na to do Dziwisza: Stasiu, ty czy ja?"

"Cóż może się równać z doskonałością nieistnienia? (...) Pomyśl tylko, proszę: żadnych zmagań, trwóg ani lęków, żadnych cierpień ducha ni ciała, żadnych zwykłych przygód, i to w jakiej skali! Choćby się wszystkie złe moce związały i sprzysięgły przeciwko tobie, nie sięgną cię! O, doprawdy, niezrównane jest słodkie bezpieczeństwo umarłego! A jeśli jeszcze dodać, że nie jest ono niczym przelotnym, nietrwałym, przemijającym, że nic nie może odwołać go ani naruszyć, wówczas niezrównany zachwyt...
– A bodajeś szczezł – doszedł go słaby głos Automateusza, a tym słowom lakonicznym zawtórowało krótkie, lecz dosadne przekleństwo" - S. Lem

[adam01016]

Bo, według mnie, są światła żyjące i światła umarłe. Takie, co tylko świecą, i takie, co pamiętają. Co odpychają i zapraszają. Co patrzą i nie poznają. Co wszystko im jedno, komu świecą, i takie, które wiedzą komu. Co niechby świeciły najjaśniej, a ślepe są. I takie, co ledwo się tlą, a widzą aż po koniec życia. Przebijają się przez każdy mrok. Najciemniejsza ciemność podda im się. Nie ma dla nich granic, czasu, przestrzeni.
(Wiesław Myśliwski, Traktat o łuskaniu fasoli)

Znajdźcie barana z dzwonkiem uwiązanym u szyi, a podąży za nim całe stado.
(C.S. Lewis, Diabelski toast)

Prawa materii i ewolucji nie są ostateczną instancją, ale rozum, wola, miłość-osoba.
(Joseph Ratzinger Spe salvi)

[niemównikomu]

„Choć słowa "śmierć" i "życie" drwią z siebie nawzajem, możesz żyć tylko tym, za co gotów jesteś umierać.”

„Nie przeciągaj pożegnania, bo to męczące. Zdecydowałeś się odejść, to idź.”

„Ludzie mają zbyt mało czasu, aby cokolwiek poznać. Kupują w sklepach rzeczy gotowe. A ponieważ nie ma magazynów z przyjaciółmi, więc ludzie nie mają przyjaciół.”

Antoine de Saint-Exupéry

[weraxx]

- Właściwie nie wiem, jak to ująć. Chodzi o to, że… chcę umrzeć taki, jaki jestem naprawdę. Nie jestem pewien, czy rozumiesz, o co mi chodzi (…).
- Chcesz przez to powiedzieć, że nikogo nie zabijesz? – zdumiewam się.
-Nie, gdy przyjdzie co do czego, na pewno będę zabijał jak wszyscy. Nie odejdę bez walki. Po prostu usiłuję znaleźć sposób na to, że jestem kimś więcej niż zaledwie pionkiem w ich igrzyskach.
- Ale nie jesteś kimś więcej. Nikt z nas nie jest. Na tym polegają igrzyska.
- Zgoda, ale w głębi duszy powinniśmy pozostać sobą, i ty, i ja- upiera się Peeta. – Wiesz, w czym rzecz.
- Trochę. Słuchaj, bez obrazy, Peeta, ale właściwie kogo to obchodzi?
- Mnie. Co innego może mnie obchodzić w takiej sytuacji? ~ Peeta, Katniss, s. 136-137
cytat z igrzysk śmierci

[Zodiac]

Jeżeli rozerwiesz sznur pereł, rozsypią się po ziemi. Możesz zawsze je zebrać. Kropel wina nigdy. Są na zawsze stracone. - "Znaczy Kapitan"

[lukasamd]

Nazywam się Jerzy Grobicki. Mam czterdzieści jeden lat i właśnie umieram. Melodramatyczne, wiem. Nic nie poradzę. To po prostu fakt. Jedni dożywają setki, inni nie są w stanie przebrnąć przez okres niemowlęcy. Mnie przypadło w udziale zajęcie miejsca nieco poniżej połowy stawki.

Z przodu, o kilka kroków, majaczy niewyraźna sylwetka człowieka. Idzie szybko, wprawnie pokonuje nierówności terenu, narzuca szybkie tempo. Nic dziwnego: jest ode mnie o pięć lat młodszy, dużo ćwiczy, jego formie fizycznej niewiele można zarzucić. Zna teren, nie musi pytać o drogę. Podałem mu cel, więc po prostu prowadzi. W przeciwieństwie do niego moja forma zarówno fizyczna, jak i psychiczna pozostawia bardzo wiele do życzenia.

Serce wali w tempie właściwym sprinterom, dreszcze niemal zwalają z nóg, trawi mnie gorączka; choć jest wiernym towarzyszem od kilku dni, wcale się do niej nie przyzwyczaiłem. Nie mogę skupić wzroku. Przed oczami latają kolorowe plamy, obraz chwieje się, pole widzenia to rozszerza się, to zawęża. Choroba poczyniła znaczne spustoszenia, szykuje się do ostatecznego ataku. Nie będzie czekać: już czuję przygotowanie artyleryjskie, już czuję gorączkowe działania zwiadowców, pokonywanie przez oddziały saperskie ostatnich linii obronnych stawianych przez mój umierający organizm.

Mam w kieszeni lekarstwo, środek, który z pewnością pokona dolegliwości: luger P08, popularne parabellum. Okres świetności tej broni minął dawno temu, ale pełen magazynek dziewięciomilimetrowych naboi potrafi całkiem dobrze posprzątać bałagan, który sprokurowałem. Szczerze mówiąc, pełen magazynek jest całkowicie zbędny. Wystarczy jeden, dobrze ulokowany pocisk. Zatrzymuję się. Każę stanąć mojemu towarzyszowi. Staram się upewnić, że właściwie zrozumiał to, co mu przez ostatnie kwadranse opowiadałem. Jego chaotyczne odpowiedzi nie napawają optymizmem.

Nie ma żadnej pewności, że okaże się mądrzejszy ode mnie, że uniknie błędów, że pokieruje swoim życiem w sposób właściwy.
Nie mam jednak na to wpływu.
Zrobiłem, co należało, wykorzystałem wszystkie możliwości, by go przekonać.
Moja rola się kończy.
On będzie dalej postępował wedle własnej woli i własnej oceny sytuacji.
Pistolet drży.
Ręka wędruje w górę.
Człowiek przede mną krzyczy coś niezrozumiale.
Już czas.
Przyspieszam ruch, stabilizuję broń.
Nazywam się Jerzy Grobicki, mam czterdzieści jeden lat.
Strzelam.
Prosto we własną skroń.

Marcin Ciszewski
www.ru2012.pl
(to nazwa książki)