Polski Portal Introwertyków

Ostatnio obejrzałem Wyspę psów i jest świetny pod względem strony audio wizualnej. Szczególnie jest piękna animacja poklatkowa, którą uwielbiam, a ścieżka dźwiękowa idealnie pasuje do całego klimatu filmu. Ogólnie to spodziewałem się czegoś gorszego a wyszło naprawdę bardzo dobrze.

Wróciłem właśnie z kina ze Spider-Man: Into the Spider-Verse (po polsku bodajże Spider-Man: Uniwersum?). Sam film bardzo fajny, świetne ujęcia, historia, no i nieźle się uśmiałem. Ale przez pierwszą połowę nie mogłem się przyzwyczaić do tego, jak ten film wygląda. Miałem wrażenie jakbym poszedł na seans 3D bez okularów. Wszystko co działo się na drugim planie miało czerwoną, lub niebieską, przesuniętą względem właściwego konturu poświatę. Aż się obracałem i patrzyłem po ludziach, czy ktoś przypadkiem nie ma okularów, a ja wszedłem do złej sali (bo miałem bilet 2D), ale nie - nikt nie miał okularów. Po pewnym czasie udało mi się na szczęście przyzwyczaić, ale jakiś niesmak pozostał, tym bardziej że naczytałem się recenzji wychwalających art-style pod niebiosa.

Fuga - dobry był, realistyczny, minimalistyczny, nie omijał problemu psujących się iskrowników w kuchenkach gazowych. Utożsamiłam się nawet z bohaterką w scenie, gdzie waha się, czy wbić w dziecko pinezki.

"Zimna wojna" - polecam zobaczyć tym, którzy jeszcze jej nie widzieli. Wyszłam z kina całkowicie oczarowana, szkoda, że nie jest dłuższa. Piękna muzyka, przepięknie nakręcony, Kulig, Kot, Szyc i Kulesza rewelacja. Największe wrażenie zrobiła na mnie chyba Zula, bardzo wiarygodnie przedstawiona postać osoby toksycznej, ciężkiej.

highwind pisze: ↑02 sty 2019, 17:58 Wróciłem właśnie z kina ze Spider-Man: Into the Spider-Verse (po polsku bodajże Spider-Man: Uniwersum?). Sam film bardzo fajny, świetne ujęcia, historia, no i nieźle się uśmiałem. Ale przez pierwszą połowę nie mogłem się przyzwyczaić do tego, jak ten film wygląda. Miałem wrażenie jakbym poszedł na seans 3D bez okularów. Wszystko co działo się na drugim planie miało czerwoną, lub niebieską, przesuniętą względem właściwego konturu poświatę. Aż się obracałem i patrzyłem po ludziach, czy ktoś przypadkiem nie ma okularów, a ja wszedłem do złej sali (bo miałem bilet 2D), ale nie - nikt nie miał okularów. Po pewnym czasie udało mi się na szczęście przyzwyczaić, ale jakiś niesmak pozostał, tym bardziej że naczytałem się recenzji wychwalających art-style pod niebiosa.

Właśnie wróciłem z drugiego seansu, a rzadko mi się to zdarza. Łapałem się na tym, że co chwilę wracam myślami do tego filmu i postanowiłem sprawdzić dlaczego. Tym razem ani przez sekundę nie czułem, że jest coś nie tak z obrazem. A sam film? Wow. Coś wspaniałego. Zostanie ze mną na dłuuuuugo.

Pi. https://www.filmweb.pl/Pi
Genialny film, jeden z pierwszych filmów D. Aronofsky'ego, nakręcony przy niewielkim box office'ie.
Czarno białe zdjęcia. Świetne ujęcia artystyczne i jak zawsze ciekawe spojrzenie Aronofsky'ego.
Polecam, chyba, że ktoś jest anty fanem czarno-białego, artystycznego, starszego kina filmu.
Chociaż to nie jest stare kino imo. -> 1998

"Glass" od Pana M. Night Shyamalana.

To zwieńczenie trylogii jego filmów o superbohaterach inaczej. Najpierw był "Unbreakable", potem "Split". Pierwszy z obrazów widziałem dawno temu i zdążyłem o nim zapomnieć. Potem był Split, mam wrażenie że całkiem niedawno i oglądając go, za cholerę nie miałem pojęcia, że jest to sequel Niezniszczalnego. 98% filmu wcale na to nie wskazywało, aż zobaczyłem końcówkę i nagle mnie olśniło. Byłem pełen podziwu dla takiego zmyślnego zabiegu i niecierpliwości odnośnie tego, co wydarzy się dalej. No i teraz wydarzył się "Glass". Aha, dodam jeszcze, że Split był uznawany za powrót do formy reżysera, uznawanego za mającego duże tendencje do tworzenia tak arcydzieł, jak i gniotów.

Więc jak film? Mi się bardzo podobał - rozwija wszystkie wątki z dwu pozostałych części, mocno trzyma w napięciu, a na końcu mamy niezłą plejadę zwrotów akcji, chyba przynajmniej ze 3, a niektóre są poskładane jeden w drugim, niczym matrioszka, albo sny w Incepcji. Do tego zakończenie ładnie otwiera drogę do kolejnego sequela, nie pozostawiając przy tym niedostatku braku zwieńczenia. Zwieńczenie jest i to całkiem mocne. Może mógłbym się doczepić, że niektóre rzeczy były niepotrzebnie wyjaśniane dwa, trzy razy. Ale to pewnie konieczność, żeby typowy hamburger zrozumiał co się właśnie wydarzyło. Dodam jeszcze, że seans zostawił mnie z wrażeniem, które kiedyś odczułem po pierwszym obejrzeniu legendarnego Matrixa. Wrażeniem, że rzeczywistość wokół może nie być taka, jaką się nam wydaje

Aha i McAvoy grający postać z kilkunastoma osobowościami, które zmieniają się co chwila jak w kalejdoskopie - wow.

Antman i Osa
Ostatni film Marvela jaki wyszedł niedawno, a który nie widziałem. Nawet spoko
Jestem gotowy na endgame

Black Mirror: Bandersnatch
Ciekawy i interesujący pomysł na zrealizowanie filmu.
Bardziej jako eksperyment, czysta gra z widzem.
Może niekoniecznie genialny film, ale warto zobaczyć!

Łałałiła.
Dragon Ball Super: Broly
Są tu jacyś fani Dragon Balla? Jeśli tak, to może wiecie, że poza trzema seriami, z których GT wypadło z kanonu, uniwersum DB było regularnie poszerzane o filmy pełnometrażowe. Większość z nich po wyjściu serii DB: Super też wypadło z obowiązującej linii czasowej, między innymi trylogia o Brolym, czyli legendarnym Super Sayaninie. Ale, że była to jedna z bardziej, o ile nie najbardziej kultowa postać z filmów, Akira Toriyama, postanowił na powrót wprowadzić ją do kanonu w nieco odświeżonej postaci i nadać jej bardziej "strawne" motywacje. I dzięki temu dostajemy nowy film. Powiem tylko, że jest to chyba najlepszy pełen metraż DB, jaki widziałem. Całość trwa jakąś godzinę czterdzieści, z czego większość to jedna, gigantyczna, niekończąca i niepozwalająca nabrać oddechu scena walki. Nieraz otwierałem gębę w niedowierzaniu i uśmiechu zarazem. Jeśli jesteś fanem DB - musisz to obejrzeć

Aha dodam, jeszcze, że film odniósł w Ameryce spory sukces kasowy i bardzo dobrze rokuje na powrót na tamtym rynku filmów anime do kin. Ponoć popyt stale rośnie, co widać zresztą po coraz bardziej popularnych ostatnio adaptacjach (Ghost in the Shell, zaraz do kin wchodzi Alita, chyba też trwają prace nad Akirą). Ile ja bym dał, żeby zobaczyć to w Polsce, w jakimś Imaxie *___*

Faworyta
Obraz upadku moralnego, szaleństwa, obrzydliwości na angielskim dworze. Trochę też "kto jest większą suczą challenge". "Gra o tron" to wg mnie bajka przy tym filmie.
Zdecydowanie warto zobaczyć, ale nie nastawiając się na zwyczajną rozrywkę, lepiej nie iść z ciociami czy wujkami, bo może być niezręcznie. Dobitny jest też koniec filmu - sama nasuwa się myśl, że w życiu Abigail zmieniły się tylko dekoracje i postacie wokół, że może lepiej byłoby szorować te podłogi lub nie stanowiłoby to dużej różnicy względem obecnego położenia. Oscary się posypią.
Muzyka dodatkowo podbija klimat klaustrofobicznego poplątania.

Alita: Battle Angel.
Najpierw miejmy za sobą kiepścizny tej produkcji - wątek miłosny jak z komiksu Bravo, dialogi cringe'owe, złoczyńcy tacy sobie. Co jest dziwne, bo za scenariuszem stoi nie kto inny, jak James Cameron, który kupił prawa do adaptacji około 20 (!) lat temu, a cały projekt był jego marzeniem nawet dłużej niż Avatar.
Ale.
Po pierwsze - jestem psem na wizualia, zarówno od strony estetycznej, jak i technologicznej, a ten film nie dość, że jest przepiękny, to podnosi poprzeczkę w kategorii efektów specjalnych i aktorów generowanych komputerowo. Większość seansu siedziałem z rozdziawioną, uśmiechniętą paszczą. Choreografia scen walki to też coś niesamowitego - twórcy nie dość, że korzystają z faktu, że główna bohaterka to komputerowa animacja, czyli może więcej niż normalny aktor, to jeszcze czerpią garściami z dziedzictwa materiału źródłowego i lecą po bandzie, nie hamują ani troszeczkę. Co mam na myśli?
Po drugie - ano właśnie materiał źródłowy. Jest nim manga i anime, a jak wyglądają walki w anime większość osób myślę rozumie. Więc nie zdziwcie się, jak zobaczycie dziadka, dzierżącego dwa razy większy od siebie młot bojowy, w dodatku napędzany rakietowo dla większego jebnięcia xD Przesadzone? Jasne! Ale to jest dla mnie w tym obrazie tak piękne. Rodriguez się nie cacka, zresztą jak zwykle A ja, siedząc w kinie i widząc sceny wyjęte żywcem z animacji, która kiedy byłem dzieckiem stanowiła dla mnie obiekt kultu, nie mogłem nie czuć ciarek na plecach i karku.
Dodam jeszcze, że film widziałem oczywiście w IMAXie, co serdecznie polecam. Oglądanie tego podczas normalnego seansu (zwłaszcza, że w Polsce mamy zwykle po prostu ch*jowej jakości projektory 3D) to robienie sobie niedźwiedziej przysługi.
Na pewno pójdę do kina drugi raz - jeśli chcemy widzieć więcej takich adaptacji anime, trzeba wspierać finansowo podobne przedsięwzięcia.

"Tylko nie mów nikomu"
https://www.youtube.com/watch?v=BrUvQ3W3nV4

Wrzucam na wypadek, gdyby komuś umknęło, warto zobaczyć. Aktualnie 5 449 208 wyświetleń.

https://www.youtube.com/watch?v=46QaOikFYhM