Jakim byłeś/aś bobasem ?

[Coldman]

Do około 3 roku życia jakimi byliście bobasami ?
Byliście głośni, ciągle się darliście na cały dom, czy na odwrót, byliście potulnymi i cichymi niemowlakami.

Jest taka dosyć dobra teoria i badanie, żeby sprawdzić czy niemowlak jest introwertykiem czy ekstrawertykiem.
Jeśli się bobas żywiołowo reaguje, jest głośno, płaczę z powodu reakcji na otaczający go świat to można przypuszczać, że jest introwertykiem.
A jeśli jest cicho, spokojnie reaguje na nowe bodźce to znaczy, że jest ekstrawertykiem

Tu macie doświadczenie opisujące podane zjawisko
https://imgur.com/a/lKIBg1p
https://imgur.com/qK5k7pg

[Rene]

Podobno byłem spokojnym i uśmiechniętym brzdącem. Prawie nie płakałem. Powinienem być hiperekstrawertyczny według tej teorii, a jestem raczej na skrajnym biegunie intro

[Coldman]

Coś tu dużo głosów za spokojnym

Bo to są podrabiańce.
Krypto-ekstrawertycy :wink:

[Arsen]

A ja byłem takim pół na pół podobno

[mindlessness]

Od początków raczej cechował mnie duży indywidualizm, chodzenie "własnymi ścieżkami" - byłam strasznie upartą istotą, ale jednak lubiłam cisze i skupienie na snucie moich własnych "kocich" tras i planów. Upartym, obrażającym się, przekornym, zbuntowanym i z lekka złośliwym, nie kojarzę z opowieści większej płaczliwości no i jakaś żywiołowość jednak mnie charakteryzowała - o mało przez nią straciłam wzroku.

[Radkosky]

Byłem głośny, nie dawałem starym spać w nocy jak nauczyłem sie chodzić to łaziłem wszędzie, w piaskownicy bawiłem się głównie z koleżankami. Teraz boje się gębę otworzyć do ludzi a czas wolę spędzać samemu. Tak że wiele się pozmieniało przez te 20 lat

[Fire]

Płaczliwa mniej ale głośna i żywiołowa na pewno. Jak się nie oparzyłam, to coś ściągnęłam z szafki albo spadałam z łóżka. Moja mama opowiadała, że dziękowała opatrzności za to, że mój brat, który się urodził półtora roku po mnie, był spokojny. Bo by nie dała sobie rady z taką dwójką XD

[nika35]

Cichy, potulny, niepłaczliwy, podobno też pulchny, okrągły na twarzy.

[Rafael]

Jaki śliczniutki temacik... tju tju tju.

W głębokim wózku cały czas się uśmiechałem i wyciągałem do wszystkich rączki. Płakałem rzadko. Wszystkie starsze panie mnie uwielbiały i mówiły : "jaka śliczna dziewczynka".
W piaskownicy to już samiec alfa się ujawnił. Wszyscy musieli się bawić tak jak chciałem. Ale jakoś się dogadywaliśmy.
Dorosłym wchodziłem na kolanka i chciałem się bawić, aż mieli mnie już serdecznie dosyć.
W pociągu uciekali do innych przedziałów od tej mojej przymilności.
Sąsiadom wchodziłem do mieszkań i robiłem szczegółową rewizję wszystkiego co mieli, mimo tego byli bardzo mili i lubią mnie do dziś.

Byłem nazywany dzieckiem szczęścia.
Przeminęło z wiatrem niestety.

[bartek93]

Ja w wieku około 3 lat przejawiałem już autystyczne fascynacje liczbami, wzorami i ciągami znaków, znałem na pamięć wszystkie linie komunikacyjne w Olsztynie, nasz nr domowy telefonu i wszystkie marki samochodowe

[FireSoul]

ja podobno byłam spokojna, chociaż długo siedziałam w nocy albo "nie chciałam" usnąć, jak trzeba było spać to chciałam się bawić. rano za to spałam chyba do 09.00

[Ayşin]

Byłam spokojnym obserwatorem, podobno lubiłam sobie patrzeć na firanke, okno leżąc w łóżeczku w wózku i widziałam tam duchy, przychodziły do mnie już wtedy. Jednak dopiero w późniejszym wieku to zrozumiałam, że to nie tylko są duchy, a i też inne nadprzyrodzone stworzenia. Osoby, które mnie obserwowały, uważały, że widzę coś czego oni nie widzą, i skoro stwierdziły to osoby nie dopuszczające takich zjawisk to tak być musiało. Uśmiechałm się do nich, mrugałam, oczka puszczałam, wyciągałam ręce albo wykonywałam inne ruchy, reakcje świadczące o tym. Potem stałam się płaczliwa bardziej, ale to w wieku przedszkolnym i później.