Po kim masz introwertyzm (niski ekstrawertyzm) ?

[czarnadziurawelbie]

Na pewno moich krewnych należy wykluczyć. Sami ekstrawertycy i ambiwertycy. No chyba, że kilka pokoleń wstecz ktoś tam był introwertykiem, a nic mi o tym nie wiadomo

[highwind]

Zastanawia mnie, czy gdybym nie mogła spędzać całego swojego czasu przed komputerem, to czy lepiej odnalazłabym się w świecie realnym. Ty sugerujesz, że w przypadku Twojego taty tak było.

Nie wiem, ale chyba tak. Bo z jego zachowania na papierze można by było odnieść wrażenie, że to ekstra, ale jak się człowiek jednak zagłębi, to zrozumie, że na rzeczy może być coś innego. Po pierwsze cała moja rodzina jest ze wsi poniżej 500 mieszkańców, więc wszyscy znają wszystkich (prowadzę narrację, jakby były lata 70. XX wieku ). Perspektyw pozawiejskich za bardzo w takich realiach nie ma i ludzie spędzają czas w swoim gronie i zacieśniają więzi. Nie wiem co w wolnym czasie robią dziewczyny, ale chłopcy głównie grają w gałę. A co można robić w samotności? Pracować; i to tyle z rozrywek intro. Ewentualnie czytać książki, ale z tego co opowiadał tato, to pochłonął całą wiejską bibliotekę, więc to też pozostawia ograniczone pole manewru. Potem przyszedł okres młodzieńczy, a w latach nastoletnich mój tato był jedyną osobą w promieniu kilkunastu kilometrów interesującą się "nowoczesną" muzyką z zachodu i technologią na tyle, że gdy wieść się rozeszła po okolicy, że ma wzmacniacz, głośniki, gramofon, to niejako z obowiązku został specem od rozkręcania imprez. Organizował dyskoteki, załatwiał nowe utwory, ludzie z okolicznych miejscowości się zjeżdżali, poszerzał siatkę znajomości. I ja wiem, że nie robił tego z pobudek towarzyskich, tylko dlatego, że to lubił, że się na tym znał i że ludzie go za to cenili. I zawsze w jego historiach z lat szczenięcych, pojawia się ten sam wątek przewodni: "nie było nic lepszego do roboty". I w moim przypadku ta obserwacja też się potwierdzała. Moje najlepsze młodzieńcze wspomnienia są z wakacji na wsi, gdzie całymi dniami przesiadywało się ze zgraną kliką. Mało kto miał wtedy komórkę (ja swoją pierwszą miałem dopiero w II klasie liceum), a internet nadawał się tylko do okazjonalnego ściągania mp3. Więc z samego rana szło się do parku albo pod sklep i stamtąd już się jakiś plan dnia destylował naturalnym rytmem. Ahh, reminiscencje. Ahhhh. Dziękuję Bogu, że urodziłem się jeszcze w latach osiemdziesiątych. Inaczej naprawdę chyba skończyłbym jako totalne społeczne warzywo - hikikomori.

Już dawno nie widziałam w internetach poprawnego zapisu tego spójnika. Jestem do głębi wzruszona, dziękuję.

O jak mi się miło zrobiło

[Drimlajner]

Trochę egzotyczny kierunek wyznaczę.
Dziadek i ojciec pasują mi na choleryków, więc odpada już na wstępie.

Babka od strony matki była trochę taka mocno w intro. Stara panna siłą łapana do zamążpójścia. Przez całe życie nie przejawiała większego zainteresowania ludźmi. Nie lubiła spotkań rodzinnych. Często tłukła różańce, czytała jakąś książkę, albo bawiła się po kryjomu z kotem. Bardzo lubiła wszystkim gotować (być może dlatego że nikt jej wtedy nie przeszkadzał, wszystko w kuchni robiła sama). Na starość brało ją na monologi wspomnieniowe o życiu pod Radomiem na początku XX wieku.

Wdałeś się w babkę, to dziwnie brzmi.

[Coldman]

Wydaje mi się, że osobowość nie jest stricte dziedziczna, lecz jest wypadkową genów, uwarunkowań środowiskowych w jakich się wychowywaliśmy, czynników zdrowotnych itd. Moja znajoma ma czwórkę dzieci i każde z nich, mimo posiadania przecież tych samych rodziców i jednego domu rodzinnego, ma inne usposobienie i charakter. Jedno jest przebojowe i towarzyskie, a inne (najstarsze) to wycofany samotnik.
Moi rodzice byli ekstrawertyczni, ekspresywni zewnętrznie, ale atmosfera w moim domu rodzinnym nie była przyjazna, więc w dzieciństwie wycofywałam się i uciekałam w samotność. I tak mi zostało. Jestem teraz taka lekko autystyczna, męczy mnie nadmiar bodźców, lubię samotność, ciszę i święty spokój.

A kto tu mówi o osobowości ? Introwertyzm to temperament i jest praktycznie niezmienny. Są pewne procenty na odziedziczenie pewnych cech po kimś i tak to w skrócie wygląda.

[Bartios]

Po tacie. Zawsze mnie w dzieciństwie zastanawiało czemu tyle siedzi w domu, dlaczego nie jest taki wygadany, wyluzowany i nie ma takiego poczucia humoru jak ojcowie innych kolegów. Tamci zawsze coś zagadali, pozartowali jak się przyszło do kogoś do domu, mój wolał oglądać TV. To mu w zupełności wystarczało przez całe życie (oczywiście po pracy). Poza tam paroma wyjściami w roku z mamą z jakiejś okazji. Częściowo te cechy odziedziczylem, ale ja w przeciwieństwie do niego jestem tego świadomy i pracuje nad sobą.

[Blue Nerd]

Zdecydowanie po mamie. Tata to skrajny ekstrawertyk (i jedyny ekstrawertyk w domu).

[Invivo]

Po matce, ojciec jest zupełnie inny. Ma silnie ekstrawertyczną osobowość.

[santiago]

Po mamie zdecydowanie.

[Papaja]

zdecydowanie po tacie, mama jest ambiwertyczka.w sumie moj drugi brat tez jak na moje oko jest introwertem

[NoSenseAtAll]

Po mamie i po tacie.

[Czerwonekredki]

Ostatnio doszłam do wniosku, że chyba po dziadku. Podobno nie był zbyt rozmownym człowiekiem. Babcia ponoć mówiła, że jest nurkiem (czyli takim mrukiem właśnie chyba). Ma to sens.

[Erebus_Querella]

Ni cholery nie mam pojęcia ani nikt z rodziny tego nie wie. Dosłownie cała moja rodzina to ekstrawertycy jestem jedynym przypadkiem dokąd sięga pamięć o krewnych. Są tak bardzo ekstra że nazywają ludzi takich jak oni "normalnymi". Mimo tego bardzo się cieszę będąc takim jakim jestem.

[enter enigma]

Trudno powiedzieć. U mnie w najbliższej rodzinie nikt nie jest ekstrawertykiem, ale nie mam też wśród bliskich kogoś o takim nasileniu introwertyzmu jak u mnie. Rodzina jest raczej "normalna" z niewielkim odchyłem ku introwersji, że tak to ujmę.

[jubei]

Wooo hoo psychologia level up >> https://kopalniawiedzy.pl/osobowosc-zwierze-mysz,31103

W końcu powiązano psychologię, geny i epigenetykę. Człowiek jeszcze bardziej zostanie rozłożony na czynniki pierwsze. Dobrze, że nie w stanie wojny, bo może się okazać, że pewne nacje, "rasy" ludzkie, nabyły swoje indywidualne cechy osobowe dziedziczne, antropologicznie.

Może powstanie lek genetyczny, zmieniający osobowość.

[nika35]

po tacie