Styl osobowości

[intbrun]

[Dżery]

Test na współrzędne płci oparty na stereotypach, które w polskiej psychologii przestały obowiązywać w latach 90tych.
Niby dlaczego współczesny mężczyzna miałby nie być wrażliwy, uczuciowy, ciepły i współczujący.

no właśnie, może czy nie może? Czy na pewno można rozpatrywać osobowość całkowicie niezależnie od płci biologicznej? Z jednej strony niby można, ale w takim razie skąd wzięły się te stereotypy? Może w psychologii to już nie obowiązuje, ale mam wrażenie, że wiele osób nadal trzyma się tradycyjnego postrzegania podziału na zachowania typowo kobiece lub typowo męskie.
No i tu jest pewien problem, jeśli ktoś ma mocne skrzyżowanie płci biologicznej i psychologicznej, może czuć się trochę dziwnie. Takie osoby mogą też mieć trochę trudniej ze znalezieniem odpowiedniego partnera / partnerki.

Mój wynik, rzecz naturalna w segmencie kobiecym zgodnie z moim aktualnym typem osobowości, który też za damski jest uważany.
Kiedyś byłbym w segmencie męskim, zatem to też się zmienia. W moim przypadku kilka razy. Wiem, bo bawiłem się tymi płciowymi quizami od dziecka.

a to osobowość może się zmienić? Myślałem, że to kwestia genetyczna (wrodzona) i częściowo związana w wychowaniem w dzieciństwie, a potem to raczej się nie zmienia.

[FireSoul]

Test na współrzędne płci oparty na stereotypach, które w polskiej psychologii przestały obowiązywać w latach 90tych.
Niby dlaczego współczesny mężczyzna miałby nie być wrażliwy, uczuciowy, ciepły i współczujący.

Dżery, sam sobie odpowiedziałeś na pytanie: "(...) jeśli ktoś ma mocne skrzyżowanie płci biologicznej i psychologicznej (...)"
Czyli że skoro są takie przypadki to jest to tzw. "dopust Boży".
Czyli moim zdaniem stereotypy to nie cały świat, może jedynie większość ale zawsze może być zupełnie inaczej.

[Dżery]

takie przypadki na pewno istnieją, tylko dlaczego jest to (a przynajmniej dotąd było) źle widziane? Jeśli osobowość i płeć są całkiem niezależne, to można po prostu różnie trafić - dostajesz w genach zestaw cech bardziej "kobiecy" albo bardziej "męski", niezależnie od płci. Tylko dlaczego dziewczyny wolą jednak facetów o typowo męskich cechach? Ma to jakieś uzasadnienie ewolucyjne?

[Rafael]

@Dżery

no właśnie, może czy nie może? Czy na pewno można rozpatrywać osobowość całkowicie niezależnie od płci biologicznej?

A to jest kwestia dyskusyjna. Różne są szkoły i nie ma konsensusu naukowego w tej kwestii. Również polityczna, ale to zostawmy.

Tradycyjnie uważało się, że mężczyźni to kultura, a kobiety natura. Zatem panie są bardziej uwarunkowane biologicznie, niż panowie. Teraz wielu naukowców powyższe kwestionuje.

Nie u wszystkich kobiet i mężczyzn hormony działają zgodnie z płcią biologiczną. Znam i znałem osoby, które mają to dobrze przebadane i wiedzą, że ich nietypowe zachowania i cechy mają podłoże biologiczne. Jednak to są rzadkie przypadki, od razu widoczne po budowie ciała, zaroście, wysokości głosu.

Ale to nie ja. Od okresu dojrzewania mam typowo męską budowę ciała, silny zarost, niski głos i wczesną łysinę na głowie.
Dużą siłę, wytrzymałość, zamiłowanie do sportu i wysiłku fizycznego, wrodzony autorytet i zdolności przywódcze.
A cechy kobiece to dzieło przypadku, wychowanie przez panie i wśród nich. Na to nie miałem wpływu. Plus jeszcze pewien genetyczny komponent osobowości oraz socjalizacja też w dużym zakresie wśród dziewcząt wraz z dorastaniem coraz większa.
Damska preferencja towarzyska. Zawsze czułem się lepiej wśród dziewcząt niż chłopców.

Trzeba jeszcze wspomnieć o tym iż dojrzałem seksualnie i pod każdym innym względem znacznie wcześniej od innych chłopców, co pchnęło mnie w ramiona dziewcząt, które jak wiadomo rozwijają się szybciej, ale nie aż tak szybko jak ja. Zatem miałem 2-3 lata starsze koleżanki, szczególnie te od miłości, bo moje rówieśniczki nie miały jeszcze "tych" potrzeb rozwiniętych.

Zatem na moim przykładzie wyraźnie widać, iż rzeczywistość jest dużo bardziej złożona, wymykająca się stereotypom i każdy przypadek trzeba brać pod uwagę z osobna.

Z jednej strony niby można, ale w takim razie skąd wzięły się te stereotypy?

Zwolennicy hipotezy kulturowej mówią, że z kultury patriarchalnej.

Może w psychologii to już nie obowiązuje, ale mam wrażenie, że wiele osób nadal trzyma się tradycyjnego postrzegania podziału na zachowania typowo kobiece lub typowo męskie.

W moim pokoleniu osób urodzonych w latach 60tych i wcześniej to powiedziałbym że nawet większość tak uważa. Przyjmują za prawdę to co nas uczono w szkole, oraz w rodzinie.
Natomiast wśród młodych z pokolenia alfa to już jest zupełnie inaczej.

No i tu jest pewien problem, jeśli ktoś ma mocne skrzyżowanie płci biologicznej i psychologicznej, może czuć się trochę dziwnie

Tak właśnie jest. Często takie osoby czują się wyobcowane i trudno im znaleźć towarzystwo.
U mnie też tak bywało, ale raczej były to tylko chwile, szczególne w tym wieku gdy dziewczynki i chłopcy stanowili dwa odrębne plemiona, klasy 2-5 podstawówki. Wcześniej bawiliśmy się razem, a potem też, ale to już nie były igraszki dziecięce, tylko relacje romantyczne i koleżeńskie w dorosłym stylu.
Ale generalnie nie mam prawa narzekać, jakoś mi się udawało lawirować pomiędzy obiema zwaśnionymi grupami, raz tu a raz tam. Ja nigdy tych podziałów nie rozumiałem. Dogadywałem się dobrze i z chłopcami i dziewczynkami.

Takie osoby mogą też mieć trochę trudniej ze znalezieniem odpowiedniego partnera / partnerki.

Nie znam żadnych badań na ten temat, ale z mojego własnego doświadczenia i obserwacji innych w podobnej sytuacji do mojej, uważam iż takim osobom łatwiej jest znaleźć partnerkę/ra, przy założeniu że posiadają typowy wygląd dla płci własnej.

Mną się dziewczynki interesowały od przedszkola w związku z tym zawsze miałem jakąś narzeczoną. Zazwyczaj więcej niż jedną. Pięknym damom się nie odmawia.
Choć muszę przyznać że nie dla wszystkich byłem atrakcyjny.

Raczej to były osoby z dwóch skrajnych skrzydeł cechy, te najbardziej kobiece i te najbardziej męskie i z tego co wiem to u innych podobnych do mnie chłopaków też tak było.
Te z planety Wenus znajdywały we mnie siostrzaną duszę, kogoś z kim można było łatwo się porozumieć, znaleźć wspólne tematy do rozmów, podobną wrażliwość emocjonalną i seksualną, zainteresowania. Mówiąc krótko byłem z ich świata
Natomiast te z Marsa, znacznie mniej liczne, prawdopodobnie szukały kogoś odmiennego. Na zasadzie, przeciwności się przyciągają. Też patrzyły z pragmatycznego punktu widzenia, że z kimś bardziej biernym, ugodowym łatwiej się ułożą i to była prawda.

Z obserwacji mogę też powiedzieć iż ładne dziewczyny o męskich cechach nie miały żadnego problemu ze znalezieniem partnera. Miały męskie zainteresowania i wielu kolegów spośród, których łatwo mogły sobie kogoś wybrać.
Miałem na politechnice rok niżej taką. Jedyną na ponad 200 chłopaków. To sami rozumiecie, mogła sobie znaleźć odpowiedniego i tak się stało.

a to osobowość może się zmienić? Myślałem, że to kwestia genetyczna (wrodzona) i częściowo związana w wychowaniem w dzieciństwie, a potem to raczej się nie zmienia.

Zgodnie z dominującą opinią wykładaną na wydziałach psychologi, psychiatrii i neurologii osobowość jest pojęciem dynamicznym. Podlega zmianom przez całe życie.
To choćby wynika z funkcjonowania mózgu. Na początku doświadczamy świata sensorycznie, potem w wieku nastoletnim emocjonalnie, a w dorosłości poprzez myśli.
Również po 80 roku życia zmiany degeneracyjne mózgu są tak silne iż ma to znaczący wpływ na osobowości.
Także przez całe życie zmiany hormonalne ją modyfikują.
Do tego dochodzą zaburzenia psychiczne, oraz choroby somatyczne szczególnie te neurologiczne.
Gdy komuś niepełnosprawność się przytrafi też ma to wpływ.
Rzecz naturalna również wychowanie, socjalizacja i kultura.

Popularne przekonanie o niezmienności osobowości ma swoje źródło w typologiach.
Jednak ci bardziej wtajemniczeni ich zwolennicy wolą używać określenia preferencje, zamiast typ osobowości, by tym samym uniknąć konfliktu z naukową większością. Twierdzą iż preferencje są niezmienne i oparte na genotypie, ale póki co twardych dowodów na to nie ma.
A szkoda bo taki romantyczny koncept pierwotnej osobowości, ukrytej za lasami i górami wychowania i innych czynników modyfikujących, wydaje się być dla wielu bardzo atrakcyjny, mnie nie wyłączając.

[FireSoul]

No i tu jest pewien problem, jeśli ktoś ma mocne skrzyżowanie płci biologicznej i psychologicznej, może czuć się trochę dziwnie.

ja tam nie czułam i nie czuję się dziwnie z powodu swojej osobowości

[Dżery]

@FireSoul wg testu masz mniej więcej po równo, więc tobie to nie grozi.
Wygląda na to, że pewne cechy takie jak np. siła (fizyczna i psychiczna), niezależność, asertywność, zdolności przywódcze itp. były zawsze w społeczeństwie uważane za cenne, tylko kobietom, nawet jeśli je posiadały, trudniej było je wykorzystać.
Dziś większość ograniczeń znikła, nikogo nie dziwi, że dziewczyna pracuje w straży, uprawia sztuki walki, chodzi w spodniach itd.
Osoba o cechach cenionych w społeczeństwie ma łatwiej, jest lepiej przez innych postrzegana.

A teraz weźmy osobę niezbyt silną, niezbyt asertywną, niezbyt charyzmatyczną, za to ciepłą wrażliwą, ugodową.
Jeśli jest kobietą, to nadal wszystko gra - oczekiwania społeczne są takie, że kobiety mają prawo takie być.
Jeśli jest facetem to ... trochę gorzej. Zwłaszcza jak uroda również nie dopisała. W skrajnych przypadkach może czuć, że nie jest w stanie pogodzić oczekiwań społecznych z własnym charakterem.

[Rafael]

Jeśli jest facetem to ... trochę gorzej. Zwłaszcza jak uroda również nie dopisała. W skrajnych przypadkach może czuć, że nie jest w stanie pogodzić oczekiwań społecznych z własnym charakterem.

Jak uroda nie dopisze to generalnie jest trudno u obu płci , a jeszcze jak do tego dojdą wady charakteru i zaburzenia osobowości oraz choroby somatyczne to lepiej zająć się czymś innym, niż szukaniem pary.

[intbrun]

Ojtam ojtam, stare przysłowie pszczół mówi, że "każda potwora znajdzie swojego amatora".

[KierowcaInrzynier]

Ojtam ojtam, stare przysłowie pszczół mówi, że "każda potwora znajdzie swojego amatora".

szkoda tylko że nie każdy potwór znajdzie swoją amatorkę

[intbrun]

znajdzie, jeśli nie przeszarżuje z wymaganiami.

[KierowcaInrzynier]

znajdzie, jeśli nie przeszarżuje z wymaganiami.

Chciałbym aby to było takie proste

[Rafael]

Chciałbym aby to było takie proste

Proste nie jest, bo wiele kobiet, dziewczyn woli żyć w pojedynkę do 30 roku życia z powodu braku czasu na spotykanie się.
Jak ktoś uczy się i pracuje jednocześnie, to faktycznie niewiele go ma. Wszystkie weekendy zajęte,
W Warszawie tak to często wygląda.
Oczywiście nie wszystkie tak żyją, ale jednak zmniejsza to znacznie możliwości znalezienia kogoś, szczególnie gdy się jest osobą mało atrakcyjną, a jednocześnie szukającą kogoś z wykształceniem wyższym.

[KierowcaInrzynier]

Jak ktoś uczy się i pracuje jednocześnie, to faktycznie niewiele go ma. Wszystkie weekendy zajęte,

Żyjemy w społeczeństwie, w którym kariera jest nową religią

[Dżery]

ładnym osobom łatwo kogoś znaleźć, ale czy taki związek będzie trwały? Najczęstsza przyczyna rozwodów to "niezgodność charakterów". Przydałaby się jakaś wyszukiwarka "pokrewnej duszy".