Polski Portal Introwertyków

Dzisiaj miałem fajny dzień, zrobiłem sobie wycieczkę po Poznaniu, pojechałem do zoo. Pogoda była piękna. Będąc w zoo przez 3h zauważyłem, że tylko ja byłem sam. Wszyscy z rodzinkami albo z partnerem. Z jednej strony nie ma nic w tym złego, a z drugiej z nikim dzisiaj nie rozmawiałem. Tam gdzieś w środku jednak człowiek potrzebuje tego kontaktu.

Tak, czuję się samotna pomimo posiadania w swoim życiu ludzi.
Mam kochającą rodzinę, jestem w związku, mam grupkę znajomych zżytych ze sobą, ale... jakoś czuję, że nie pasuję, że to nie jest mój świat. Bywały osoby i momenty, w których czułam taki wzajemny przepływ myśli, kiedy rozmowa schodziła na tematy "niewygodne", czyli zapuszczanie się w głąb siebie, na analizowanie rzeczywistości, relacji, siebie z wyciąganiem słabości, z wydźwiękiem cóż... niejednokrotnie wyrażającym bunt wobec świata - w takich rozmowach nie czułam się samotna, czułam się spełniona i szczęśliwa z "duchowej" bliskości. Jednak życie sprawiło, że tych osób już nie ma i dawno nie odbyłam takiej rozmowy... Jestem hamowana klasycznym "nie myśl tyle", być może sama też tłumiłam swoje myśli chcąc przystosować się bardziej do społeczeństwa po latach bycia outsiderem i zakładając, że nie powinnam tak rozmawiać, być może pewien czas pasowała mi lekkość, być może zaczęłam się zniechęcać i z góry zakładać "po co" - bo nikt takich tematów nie rozpoczyna - ludzie się śmieją, ludzie piją, ludzie chcą oderwać się od rzeczywistości - ciężko o rozmówcę, który chce to wszystko wałkować. Mogę mieć dobrą rozmowę w innych aspektach - mam fajny flow w kwestii zainteresowań, mogę mieć wsparcie i pomoc w życiu, ale... mało kto chce grzebać w swoim wnętrzu i przyglądać swoim słabościom, ludzie chcą upraszczać, a nie komplikować i tak... to sprawia, że czuję się samotna wśród ludzi, co gorsza bliskich ludzi.

Wydaje mi się, że nie czuję się samotna.Mam chyba szczęście albo znajduję odpowiednie osoby.Oczywiście nie zawsze jest różowo.Niektórzy zawodzą.Jednak zawsze znajdzie się przy mnie ktoś, kto się sprawdzi.Mimo, że nie udaje mi się unikać rozczarowań, nadal wierzę w ludzi. Jedni odchodzą, inni pojawiają się niespodziewanie i zapełniają brakującą lukę.To budujące.

Solitude pisze: ↑06 paź 2019, 1:41 . .. to sprawia, że czuję się samotna wśród ludzi, co gorsza bliskich ludzi.

No właśnie. Lepiej bym tego nie ujął. Ależ my jesteśmy skomplikowani, nie jest też powiedziane, że refleksjyjna osoba, z którą można porozmawiać na dowolny temat będzie dla nas odpowiednią w bardziej powierzchownych relacjach...

Często i gęsto ale znika gdy tylko znajdę się w lesie albo w górach. Jednak najlepiej czuje się w stajni .

Czasami tak, bo nie z każdym potrafię się porozumieć. Mam na myśli wyjście poza coś więcej niż standardowe rozmowy o pogodzie. Nie sądzę, żeby to było coś złego, bo to raczej normalne, że z kimś się lepiej rozmawia a z kimś innym gorzej. Nie obwiniałabym też o to żadnej ze "stron", ot życie.

Ja jeszcze samotności wśród ludzi nigdy nie doświadczyłem.
Rzecz jasna mam świadomość, choćby nawet z wypowiedzi w tym temacie, iż wiele osób ma taki problem, ale to tylko wiedza teoretyczna. Na poziomie emocjonalnym nawet trudno mi sobie wyobrazić taką sytuację w moim życiu.

Posiadam dobrze rozwiniętą funkcję Fe, która pozwala mi na odczuwanie emocji, wchodzenie w interakcje z każdym, indywidualnie lub w grupie.
Inna sprawa czy będą one pozytywne i satysfakcjonujące. Ale to nie ma żadnego znaczenia z punktu widzenia rozważanego tu uczucia.

Jedna z definicji samotności postrzega ją jako różnicę pomiędzy oczekiwaniami co do relacji, a tym jakie się je ma.
Zatem im mniejsze oczekiwania tym mniej samotności. Jako że u mnie tych oczekiwań jest tyle co nic, to i samotność się nie pojawia.

Jestem z natury ciekawą osobą i dlatego dobrze czuję się z ludźmi różnymi ode mnie. Mogę ich poznawać i przez to poszerzać swoje horyzonty, rozwijać się. Od każdego można się czegoś nauczyć.
Wiele osób tu pisało, iż czują się samotnie z kimś niepodobnym od nich.
Wiem, iż wielu tak właśnie ma. Od dziecka to słyszę, niemniej jednak nieustannie się dziwię, bo dla mnie to właśnie ktoś odmienny jest najbardziej fascynujący i nigdy z taką osobą nie będę odczuwał samotności.

Ja tak. Zazwyczaj dużo bardziej rozumiem i znam osoby, niż dzieje się to w drugą stronę. Mówię/myślę/zachowuję się nietypowo, z wszystkimi negatywnymi i pozytywnymi tego konsekwencjami. Innym jest trudno przypisać mi archetyp. A tak teraz działają znajomości, że pod człowiekiem podpisuje się kilka tagów. Te przypisywane mi są bardzo, bardzo nietrafne i nie powiem, zawsze czuję w takiej sytuacji "co jest ze mną nie tak".

Zauważyłem ostatnio jak duży wpływ ma na moje poczucie samotności to czy się rozumiem język ludzi wokół. Jestem często mniejszością w grupie która nie rozumie po polsku, po angielsku bardzo nie chce mówić albo bardzo słabo sobie radzi. Więc są ludzie wokół, dałbym radę radę jakoś się z nimi dogadać jakbym sam zaczął i w pewnien sposób naciskał, ale takie luźne rozmowy, żarciki, rzucane uwagi mi umykają. I jest dla mnie zaskakujące, jak silne poczucie izolacji w takiej sytuacji odczuwam.

Nie dotyka mnie to codziennie. Nie wyobrażam sobie jednak, jak silne byłoby to uczucie gdybym np. wyjechał za granicę do kraju nie anglojęzycznego, gdzie całkowicie nie rozumiałbym lokalnych. Teraz przynajmniej poza tym sytuacjami mam okazję usłyszeć chociaż ludzi których mam szansę zrozumieć. A w takim kraju nawet tego by nie było. Poznawanie ludzi byłoby też mocno utrudnione, bo z doświadczenia widzę, że grupy zawsze grawitują w kierunku języka który najwięcej osób zna, który jest najczęściej lokalnym. Przynajmniej motywacja do nauki by była, ale to też, miesiące, albo lata takiej samotności wśród ludzi, bo już pomijając zwykłe różnice charakteru i zainteresowań, dochodzi jeszcze zwykła niemożliwość w dogadaniu się.

Tak, coś w tym jest.
Tutaj nie ma innego rozwiązania, niż próba nauczenia się tego lokalnego języka. Angielski jest przydatny, ale nie rozwiązuje wszystkich problemów. Plus lokalsi lubią , jak ktoś zna chociaż trochę ich język. A potem już samo wchodzi, chociaż jednym łatwiej, a innym trudniej. Z doświadczenia swojego i nie tylko podpowiem, że pomaga znajomość więcej niż dwóch języków, wtedy każdy kolejny wchodzi już łatwiej. Raz, że sporo języków ma części wspólne, a dwa, że uczymy się przestawiać między językami i zaczynamy w nich myśleć. Ważne też, żeby nie była to tylko książkowa nauka mówienia, czy gramatyki, ale również kwestie społeczne, kulturowe, czy elementy historii. Można znać polski hymn i śpiewać "przejdziem Wartę, przejdziem Wisłę", ale trzeba znać kontekst historyczny, żeby rozumieć o czym się naprawdę śpiewa.