Polski Portal Introwertyków

"Świat łamie każdego i potem niektórzy są jeszcze mocniejsi w miejscach złamania. Ale takich, co nie dają się złamać, świat zabija."

Ernest Hemingway, "Pożegnanie z bronią"

"Neurotyczny styl życia wynika ze strachu przed śmiercią; obrona przed śmiercią wszakże, w tej mierze, w jakiej ogranicza zdolność człowieka do życia spontanicznego i twórczego, sama jest częściową śmiercią. To miał na myśli Rank, gdy mówił, że neurotyk nie pożycza życia, bo chce uniknąć długu śmierci: kupuje sobie wolność od strachu przed śmiercią za cenę codziennej częściowej autodestrukcji."

„Terapia egzystencjalna”, Irvin D. Yalom

"Jesteśmy skazani na zgubę, skazani od samego początku, i umrzemy, znając tylko niewielki fragment rzeczywistości, który w dodatku pojmujemy na opak."
Philip K. Dick

"Nie ma takich bredni, w które ludzie nie byliby w stanie uwierzyć."
Stanisław Lem

"Szanse na szczęście zapisane nie są w gwiazdach, lecz w nas samych, w treści i jakości relacji, jaka nas łączy z partnerem, a przede wszystkim w tym, co z ta relacją sami "
Bogdan Wojciszke, Psychologia miłości

"Każdy powinien mieć kogoś, z kim mógłby szczerze pomówić, bo choćby człowiek był nie wiadomo jak dzielny, czasami czuje się bardzo samotny."
Ernest Hemingway, Komu bije dzwon

Niechętnie zgadzam się z Ernestem. Ostatnimi czasy coraz częściej.

Będą to ostatnie strony książki/zbioru opowiadań „Śmierć pięknych saren” Ota Pavel (opowiadanie „Złote węgorze”). Książkę tę czytałem parę lat temu, ale nadal pamiętam to co zacytowałem poniżej. Skróciłem 4 strony, żeby ukazać trochę kontekstu, dla którego można również powiedzieć, że pasta „Mój stary to fanatyk wędkarstwa”, jest o jego tatusiu. W spoiler umieszczam główną część i jednocześnie spoiler, choć nie jestem pewny czy można mówić o zdradzeniu zakończenia w autobiografii.

[na urodzinach tatusia]
A tu ja wniosłem z szopy swoją jedenastkę złotych węgorzy na tacy przewiązanej piękną wstęgą […]. Z okien świeciło na stół słońce, i nie tylko taca, ale i węgorze mieniły się złotem. Zrobiły się nagle złote jak złoto na koronie królewskiej albo na skarbach Tutenchamona. Tatuś był oszołomiony, krzyknął w stronę kuchenki do mamy:
― Herminko, nasz chłopiec złapał złote węgorze!
[…]
― To nie jest do jedzenia. Tuman z tego Francka [rzeźnika]. […] Te węgorze zasolił na śmierć.
Powiedział to i zaraz zaczął jeść rosół z wołowiny z lanymi kluseczkami. Przy tym pomlaskiwał dając do zrozumienia, jak mu smakuje. Chyłkiem wycofałem się do szopy i już nie wiedziałem, czy powiesić na haku węgorze, czy siebie. W końcu ustąpiłem miejsca węgorzom. Wisiały tam długo i nikt nie zwracał na nie uwagi. Wyschły na kość, zostały z nich łby i skóry, które się kołysały na wietrze jak wisielcy […]
[…]
[…]

❋

 Tyle jest nieurodzonych dziejów. Te żałosne chóry wśród korzeni, te przegadujące się nawzajem gawędy, te niewyczerpane monologi wśród nagle wybuchających improwizacyj.. Czy starczy cierpliwości, by ich wysłuchać? Przed najstarszą zasłyszaną historią były inne, których nie słyszeliście, byli bezimienni poprzednicy, powieści bez nazwy, epopeje ogromne, blade i monotonne, bezkształtne byliny, bezforemne kadłuby, giganci bez twarzy zalegający horyzont, ciemne teksty pod wieczorne dramaty chmur, a dalej jeszcze - książki-legendy, książki nigdy nie napisane, książki-wieczni pretendenci, błędne i stracone książki in partibus infidelium..
Między wszystkimi historiami, które się tłoczą niewyplątane u korzeni wiosny jest jedna, która już dawno przeszła na własność nocy, osiadła na zawsze na dnie firmamentów — wieczny akompaniament i tło gwiaździstych przestworzy. Przez każdą noc wiosenną, cokolwiek by się w niej działo, przechodzi ta historia wielkimi krokami ponad ogromny rechot żab i nieskończony bieg młynów. Idzie ten mąż pod mlewem gwiaździstym sypiącym się z żarem nocy, idzie wielkimi krokami przez niebo, tuląc dzieciątko w fałdach płaszcza, ciągle w drodze, w nieustannej wędrówce przez nieskończone przestrzenie nocy. O żałość ogromna samotności, o niezmierzone sieroctwo w przestrzeniach nocy, o blaski dalekich gwiazd.. W tej historii czas nic już nie zmienia. W każdym momencie przechodzi ona właśnie przez gwiezdne horyzonty, właśnie mija nas wielkimi krokami i tak już będzie zawsze, wciąż na nowo..

Kto nie chce pracować, niech też nie je! Biblia

Kiedy człowiek się rodzi, chrzest mu sprzedajecie,
Grzesznikom sprzedajecie raj na tamtym świecie.
Sprzedajecie kochankom śluby u ołtarza.
Starcom sprzedajecie kartkę do grabarza,
Sprzedajecie kazania, msze, błogosławieństwa,
Krzyżyki, szkaplerzyki, prawa, dostojeństwa.
Wszelkie świętości w gotowy grosz się u was zmienia,
Że dziś wasz kościół stał się bazarem zbawienia.

W bezinteresownej miłości zwierzęcia, w jego nie szczędzącym własnego życia poświęceniu tkwi coś, co bezpośrednio porusza serce ludzi, którzy częstokroć mieli sposobność stwierdzenia wątłej przyjaźni i słomianej wierności człowieka w oryginale.
Edgar Poe

„Kto rzeczywiście pragnie wymyślić coś nowego, nie może nie być szalonym. Istnieją dwa rodzaje prawd. Są prawdy powierzchowne, których przeciwieństwo jest wyraźnie nieprawdziwe. Ale istnieją także prawdy głębokie, których przeciwieństwo jest równie prawdziwe jak one same. ''
Niels Bohr

Bóg Starego Testamentu to chyba jeden z najmniej sympatycznych bohaterów literackich: zawistny (i dumny z tego), małostkowy i niesprawiedliwy typ, z manią na punkcie kontrolowania innych i niezdolny do wybaczania, mściwy i żądny krwi zwolennik czystek etnicznych, mizogin, homofob i rasista, dzieciobójca o skłonnościach ludobójczych (oraz morderca własnych dzieci przy okazji), nieznośny megaloman, kapryśny i złośliwy tyran. Ci z nas, którzy od najwcześniejszego dzieciństwa się z nim stykają, nie dostrzegają tego horroru. Dopiero błogosławiona wiedza stwarza odpowiednią perspektywę.
Bóg urojony

Cóż można począć w takim świecie? Jak nie zwątpić, jak nie upaść na duchu, gdy wszystko jest zamknięte na głucho, zamurowane nad swoim sensem, i wszędzie tylko stukasz w cegłę, jak w ścianę więzienia?
najwspanialszy Bruno Schulz..

Nie ma wielkości, gdzie nie ma prostoty, dobroci i prawdy
Lew Nikolajweicz Tołstoj