Polski Portal Introwertyków

Cześć,
dla mnie najważniejszą osobą w życiu jestem ja sam. Nie są to moi rodzice, rodzeństwo, ani moja partnerka czy przyjaciele (dzieci nie mam) i nie sądzę, że się to zmieni. Uważam, że najważniejsze jest to, żebym to ja był szczęśliwy (nie krzywdząc przy tym innych). Czy to jest bardzo egoistyczne i coś jest ze mną nie tak (zostałem o to posądzony właśnie przez moją dziewczynę)? Czy powinienem próbować sobie to przewartościować?

Jestem ciekawy kto lub co dla Was jest najważniejsze w życiu??

Skoro nikomu krzywdy nie robisz, to nie widzę powodu ku temu, byś musiał przyjmować czyjś system wartości. Człowiek jest w pewnym sensie ograniczony do siebie samego, więc wydawałoby się dziwne, gdyby ktoś nie myślał o sobie, swoim życiu, i tak dalej. Czy to jest egoizm? Myślę, że to nie jest żaden egoizm. Być może twoja dziewczyna uznała z automatu, że utożsamiając się z wyżej opisaną postawą skłaniasz się ku jakiemuś narcyzmowi; a widząc siebie samą jako osobę poświęcają się dla innych, czy nawet rzeczywiście będąc taką osobą trudno jej zaakceptować to, że ktoś może myśleć inaczej. Zastanawiam się; czy w sytuacji, gdy Twoje osobiste szczęście byłoby zagrożone, to czy byłbyś gotów zostać ze swoją dziewczyną?

Chciałbym mieć poczucie, że moje życie do czegoś prowadzi, czy to można uznać za najważniejsze?
Gdyby tak na chwilę wyłączyć idealizowanie, to najważniejsze okazuje się powietrze którym oddychamy, ale nie będę ciągnął tego wątku, może ktoś napisze coś madrzejszego.

Natrafiłam ostatnio na "złote myśli" dr House'a, oto jedna z nich: "Jeśli nie cenisz życia własnego wyżej od innych, to podpisz kartę dawcy i się zabij."

Zdrowy egoizm wg mnie jest jak najbardziej wskazany, szczególnie, że nie robisz nikomu tym krzywdy. Pomoc komuś to fajna rzecz, ale nie kosztem siebie, czasu na swoje pasje, przyjemności czy odpoczynek. Uważam też, że prosząc kogoś o przysługę powinniśmy dać mu możliwość odmowy i nie obrażać się jeśli z niej skorzysta, bo najzwyczajniej w świecie nie musi dla nas niczego robić. Pomaganie to wybór, a nie obowiązek. Robienie tylko tego, czego chcą inni może w przyszłości doprowadzić do frustracji, wypalenia czy refleksji, że życie uciekło na zadowalaniu innych, a czasu cofnąć się nie da.

Fairytaled pisze: ↑25 maja 2020, 20:15 Zastanawiam się; czy w sytuacji, gdy Twoje osobiste szczęście byłoby zagrożone, to czy byłbyś gotów zostać ze swoją dziewczyną?

Hmm. Znamy się raptem około 8 miesięcy. Dopiero się poznajemy. Sam nie wiem czy to jest dziewczyna na całe życie. Gdyby się okazało, że tak, to zapewne byłbym gotów do poświęceń.

spacerova pisze: ↑26 maja 2020, 11:29 Zdrowy egoizm wg mnie jest jak najbardziej wskazany, szczególnie, że nie robisz nikomu tym krzywdy. Pomoc komuś to fajna rzecz, ale nie kosztem siebie, czasu na swoje pasje, przyjemności czy odpoczynek.

Dzięki za odpowiedź. Też tak myślałem. Jednak bywa tak, że pojawiają się ludzie, którzy mącą w głowie i starają się przekonać, że to oni mają rację. A jako, że ja zaliczam się do tych mniej rozgarniętych jeśli chodzi o zachowania i relacje międzyludzkie to łykam jak pelikan

Grajek pisze: ↑26 maja 2020, 22:00 Jednak bywa tak, że pojawiają się ludzie, którzy mącą w głowie i starają się przekonać, że to oni mają rację. A jako, że ja zaliczam się do tych mniej rozgarniętych jeśli chodzi o zachowania i relacje międzyludzkie to łykam jak pelikan

Tacy ludzie zawsze będą. Nie ma chyba innej opcji, niż życie po swojemu i nieprzejmowanie się tego typu komentarzami. Dopóki czujesz się dobrze sam ze sobą i nie krzywdzisz nikogo swoim postępowaniem, wszystko jest w porządku.

W moim życiu najważniejsze jest to aby mieć obrane cele, od takich małych na kolejny dzień (ustawić rower, poczytać książkę, zrobić trening), do dużych długoterminowych (wycieczka w góry, przeprowadzka, przygotowanie się do wyjazdu). Bez tego moje życie traci sens, nie mam po co żyć, nic mi wtedy nie przynosi radości.

Zdaje się, że znalazłem rozwiązanie problemu. I owszem jestem samotnikiem i potrzebuję więcej czasu niż inni dla siebie co może się wydawać niekórym egoistyczne, ale w tej sytuacji sedno problemu jest inne-byłem w związku z manipulantką. Polecam dla przestrogi filmik wyjaśniający techniki manipulacji głównie w relacji związkowej:
https://www.youtube.com/watch?v=SqZh8o2WRmU

Dla mnie są moje zwierzaki. Nie mają nikogo poza mną.

Dla mnie najważniejsze są wartości Wyższe - jak Miłość, Wola i Wiara.

Poniżej tego są ludzie z rodziny i przyjaciele oraz moje egoistyczne pragnienia.

Wychodzę z założenia, że jeżeli człowiek nie potrafi o siebie samego zadbać, to nie będzie potrafił prawidłowo zadbać o innych. Więc uważam podobnie jak autor tego tematu, nie czuję się z tym źle, nie zamierzam tego zmieniać.

Aby być głęboko z daną chwilą, czerpać z niej radość, "smakować ją ", a nie przegapiać jej, jak zazwyczaj mi się to zdarza. "Nie czekać całe życie na moment kiedy wreszcie zacznie się żyć."

Wolność i Święty Spokój.
Dwie piękne wartości
bywa, że w sprzeczności.
I w tym sęk.
Konfliktem skłócone
nie do pogodzenia.
A szkoda.

Kurcze, trudne pytanie... jest kilka takich rzeczy.

Obecnie: harmonia(życie w zgodzie z samym sobą), niezależność i poczucie, które ciężko łatwo opisać: spełnienia, dążenia do wyznaczonych celów(począwszy od tych banalnych), zjednoczenia, samorozwoju i że poczyniłem jakieś kroki, dzięki którym gdy kładę się spać, wiem, że wstanę chętniej niż dnia poprzedniego, że nie stoję w miejscu. To mogą być małe rzeczy: polepszenie relacji z bliskimi/przyjaciółmi, przeczytanie książki, zamówienie książki, świetny plot twist w serialu, otrzymanie jakiejś ciepłej wiadomości od koleżanki, otrzymanie pomocnej dłoni, itp.

Dla mnie największą wartością jest niewątpliwie wolność, ona jest najważniejsza w życiu.