Polski Portal Introwertyków

To ja wracam do tematu.

W kilkumiesięcznym odstępie czasu widziałam z bliska ciężką chorobę i śmierć dwóch osób - wierzącej i niewierzącej. Różnica w ich odchodzeniu była ogromna. Osoba wierząca, kiedy w grę wchodziło cierpienie i przymus całkowitego zdania się na innych, umiała pogodzić się z sytuacją; osoba niewierząca stworzyła kilkumiesięczne 'piekło' sobie i opiekunom.

I ja wiem, że to są wybrane historie zaledwie dwojga ludzi. Nie tworzę schematu. Na moją prywatną odpowiedź na pytanie zadane w tytule wątku te zdarzenia miały jednak wpływ - jest ona pozytywna.

śnieżka pisze: osoba niewierząca stworzyła kilkumiesięczne 'piekło' sobie i opiekunom.

Mam tylko pytanko, ta osoba w nic nie wierzyła? Czy chodzi Ci o wiarę w boga :?:

Tak - wierząc że moje działania mają sens, oraz to że istnieje jakaś siła która pomaga mi w realizacji celów ufam sobie oraz z nadzieją podejmuję nowe działania, wiedząc że niezależnie od moich rezultatów, przyczynią się do mojego postępu, szczęścia.
Próbowałem nie wierzyć w Boga - nie jestem w stanie tak długo pociągnąć. Zaczynam przejawiać tendencje do bycia zgorzkniałym, niewyrozumiałym, dominuje negatywne myślenie, staję się nieprzyjemny dla otoczenia, nie mam ochoty do działania. Jako INFP (w dodatku HSP - nadwrażliwiec) nie mam innego wyjścia, muszę wierzyć. To, że ktoś odrzucenie koncepcji Boga będzie argumentował "logiką" - to jego sprawa. Nie mam zamiaru nikogo nawracać i tego oczekuję również od innych.
Wierzę w Boga i zaufam tylko swojemu doświadczeniu oraz intuicji.

A ja jestem takim trochę agnostykiem, a trochę deistą. Bardziej tym drugim.
Nie wierzę w takie coś jak utarg z Bogiem, czyli "zmówię różaniec, a w zamian chcę zdrowie/ miłość/ kase/szczęście itd itp ". Jesli Bóg istnieje to katoilicy sami mówią, że Bóg dał człowiekowi wolną wolę. Więc skoro dał wolną wolę, to nie ma po co się w to wtrącać i pewnie się nie wtrąca. Cuda się zdażają w każdej religii, bo tu nie chodzi o wiarę w Boga czy bogów, a samą wiarę. Jeśli ktoś uwierzy bardzo bardzo bardzo mocno że Bóg może wyeliminować nowotwór, to pewnie tak się stanie.
Więc czy wiara w Boga ułatwia życie? Pewnie i tak, ale jeśli zdamy się tylko na Boga, w sensie że Bóg nam może dać to i tamto, bo się pomodlimy, może prowadzić do rozczarowań.

Ja tam wolę zdać się na siebie i działać, chociaż trudno powiedzieć jak się zachowam, jeśli będę w krytycznej sytuacji, gdy np dowiem się że mam kilka dni życia. Pewnie będę się pocieszał tym, że starałem się być dobrym człowiekiem i może Bog mnie przyjmie:P heh

Sorry jeśli kogoś zdemotywowalem, to tylko takie moje prywatne poglady, oczywiście mogę się mylić :>

Nie wiem czy ułatwia, ale na pewno nadaje życiu głębszy sens, człowiek bez Boga jest zagubiony i tak naprawdę nie jest w stanie zrozumieć samego siebie do końca.

Co do woli człowieka to jest ona wolna, jak napisałStachv, ale także omylna. (do 'wtrącania' się Boga)

Czy ułatwia, to pewnie zależy od człowieka. Dla mnie utrudnia, w wieku gimnazjalnym, licealnym miałem dużo myśli typu czy to co robię jest ok w stosunku to wiary i Boga itd. Na szczęście od kilku lat mało mnie to obchodzi i żyje mi się trochę lepiej Generalnie chyba człowiek wierzący musi dbać o to aby nie robić rzeczy nieodpowiednich dla swojej wiary, a to przecież dość uciążliwe. Nie jestem złym człowiekiem, a przynajmniej się za takiego nie uważam, a wiara katolicka zabraniałaby mi wielu rzeczy, które robić lubię. Ja tu nie widzę sensu.

cityCAT pisze:człowiek bez Boga jest zagubiony i tak naprawdę nie jest w stanie zrozumieć samego siebie do końca.

Od dawna mi jakoś z tymi ziemakami nie było po drodze, no i już wiem! Nie jestem człowiekiem, jakież to proste

To ja jeszcze zadrybnę bulbulatorem i zgwendalam, rzekł Padre splatając macki

Od dawna mi jakoś z tymi ziemakami nie było po drodze, no i już wiem! Nie jestem człowiekiem, jakież to proste :P

Jesteś paskudnym kruchym człowiekiem zbudowanym z mięska, które można łatwo przerobić na mielonkę... :D

W dodatku posiadasz macki, bulbulisz i o zgrozo zgwędalasz!
Musisz być naprawdę paskudny... q;

A tak już bardziej na serio, to chyba Ci kładę teorię, bo nie uważam się za zagubionego. I znajdź może człowieka wierzącego, który rozumie siebie do końca? To jakiś automat logiczny będzie :lol: Możesz już zacząć szukać, chciałbym przed śmiercią jeszcze go spotkać.

cityCAT pisze: W dodatku posiadasz macki, bulbulisz i o zgrozo zgwędalasz!
Musisz być naprawdę paskudny... q;

I dlatego chcesz przyjechać do Krakowa?
W kwestii formalnej, bulbulatorem się drybi, można też poszuścić czy zagwazdrać, ale to już jest niesmaczne... :-P

Takie jest moje zdanie na ten temat, nie jest to oczywiście prawda absolutna obejmująca wszystkich ludzi.
Są osoby, które zrozumiały swoje prawdziwe potrzeby i pragnienia, (dzięki wierze) a nie tylko zachcianki, naprawdę w to wątpisz?

I dlatego chcesz przyjechać do Krakowa?

Och nie jest moim jedynym celem patrzeć na waćpańską twarz q;

cityCAT pisze:Takie jest moje zdanie na ten temat, nie jest to oczywiście prawda absolutna obejmująca wszystkich ludzi.
Są osoby, które zrozumiały swoje prawdziwe potrzeby i pragnienia, (dzięki wierze) a nie tylko zachcianki, naprawdę w to wątpisz?

Wiesz, przeczytałem co napisałaś kilkukrotnie i wciąż nie rozumiem co chciałaś powiedzieć. W jakis sposób odróżniasz "prawdziwość" potrzeb, jeśli nie wierzę to moja potrzeba miłości jest-li tylko zachcianką?
Zgadzam się z Tobą, że potrzeba wiary tkwi w nas głęboko, taki niejako produkt uboczny procesów rządzących zrozumieniem świata. Niech no sobie przypomnę gdzie ja ten artykuł znalazłem... wnusiu, jak nazywa się ten Niemiec co mi wszystko chowa? Alzheimer, dziadku ;-)

cityCAT pisze:Och nie jest moim jedynym celem patrzeć na waćpańską twarz q;

Fakt, byłoby to na dłuższą metę nudne

Nie napisałam że tylko za pomocą wiary można odkryć swoje prawdziwe potrzeby. Nie twierdzę tak [;

Produktem ubocznym wiara nie jest, ponieważ nie łata się nią dziur niezrozumienia, to nie jest zabita dechami wieś, odgrodzona od świata, żeby jedyną prawdą objawioną były słowa rodzica czy księdza, raczej zadaje się pytania i szuka na nie odpowiedzi.

Fakt, byłoby to na dłuższą metę nudne :D

bubek..xP

cityCAT pisze:Nie napisałam że tylko za pomocą wiary można odkryć swoje prawdziwe potrzeby. Nie twierdzę tak [;

To te "prawdziwe potrzeby", jedenasta już a ja chyba wciąż dwie kawy do tyłu jestem.

cityCAT pisze: Produktem ubocznym wiara nie jest, ponieważ nie łata się nią dziur niezrozumienia,

No jak nie łata jak łata? Dawniej było to "do pioruna, Zeus piorunem strzelił", dziś mniej. W miarę jak rozwijała się nauka i poszerzało się zrozumienie świata, wiara jako narzędzie wyjaśniania rzeczywistości przesuwała się w bardziej oddalone i "ezoteryczne" rejony. Chociażby wciąż tlący się spór ewolucja vs kreacjonizm jako przykład.

bubek..xP

Też Cię lubię :-P
Musiałem tego bubka wyguglać, ech te koloryty lokalne ;-)

nazwijmy je 'potrzebami wyższego rzędu', 3 główne jak wiara nadzieja i miłość, potrzeby duchowe inaczej

nie, prawdziwa wiara wynika z jej zrozumienia, a nie ślepego przyjmowania jak leci, sądzisz że wiara jest super bajką na dobranoc, w której kaczor donald wyjmuje sobie z czapki ni stąd ni zowąd kołek osinowy i przebija nim myszkę miki?

poza tym czy nie 'wrzucasz' przypadkiem chrześcijan (bo do nich się odnoszę) do wora jakim jest kreacjonizm?
chcesz mi pokazać, iż jest to spór między ciemnotą, a postępem i rozumem?
Biblia nie stoi w sprzeczności z ewolucjonizmem, a wiara nie stoi w sprzeczności z nauką

przepraszam, post ma charakter ataku, ale naprawdę nie miałam tego na celu gonzalo q;

Nie przejmuj się, istnieje kilka sposobów na wkurzenie mnie ale obrazić jest ciężko ;-)

Odniosę się tylko do jednego:

cityCAT pisze:poza tym czy nie 'wrzucasz' przypadkiem chrześcijan (bo do nich się odnoszę) do wora jakim jest kreacjonizm?
chcesz mi pokazać, iż jest to spór między ciemnotą, a postępem i rozumem?

Nie, zdecydowanie nie. Jeśli tak to odebrałaś to teraz ja przepraszam. Kreacjonizm dałem jako przykład niezrozumienia mechanizmów współczesnej biologii i zastąpienia ich ślepą wiarą w Biblię.

Jeśli dyskusja zrobiła się zbyt zażarta, to sugeruję jej odłożenie ad acta. Zawsze można kiedyś wrócić jak opadnie popiół i kurz ;-)