Polski Portal Introwertyków

Racter pisze: ↑14 kwie 2019, 11:13 Poza tym nie lubię rozmawiać, gdy są w pobliżu jakieś inne osoby. Prawie jak z fajkami, tylko na powietrzu i z dala od innych :P

Myślałam, że tylko ja tak mam - nie z fajkami - i muszę się z tym dziwnie czuć.

Nie przepadam za rozmowami telefonicznymi. Jeśli dzwoni bliska mi osoba, ma problem i chce się wygadać, pomogę
W pozostałych przypadkach, unikam . Telefon najczęściej mam wyciszony (sama wibracja) i albo nie słyszę albo zaglądam co jakiś czas i jeśli dzwonił ktoś ważny dla mnie, oddzwaniam. Moi znajomi "ty jak zwykle nie odbierasz"; ja-

Ja też nie przepadam za rozmowami przez telefon, choć kiedyś podchodziło to pod granice lekkiej fobii. Bałam się ich do tego stopnia, że gdy telefon dzwonił, zaraz sztywniałam i serce podchodziło mi do gardła... Dlatego wytworzyłam u siebie nawyk włączania samych wibracji, który też został ze mną do dzisiaj. Mimo wszystko udało mi się oswoić swojego odwiecznego demona, po części dzięki pracy, jaką wykonuję i jaką wykonywałam kiedyś.
Na studiach załapałam się na telemarketera (sic!), a teraz pracuję na recepcji. A na recepcji, jak wiadomo, dość sporo tych połączeń się wykonuje Wciąż odczuwam lekki dyskomfort, a w szczególności, gdy dzwoni... telemarketer No cóż, poznałam już ten ciężki kawałek chleba i znam jego szczegóły, dlatego tym bardziej nie lubię, gdy do mnie wydzwaniają.
Jeśli natomiast chodzi o zwyczajne rozmowy, to raczej już do nich przywykłam--nie stresuję się już jak kiedyś. Co więcej, niejednokrotnie mój rozmówca potrafi być bardziej zestresowany prowadzoną rozmową niż ja sama! Czuję wtedy przeogromną ulgę i czasami nawet satysfakcję...
Taki tam diabeł ze mnie

Nie lubię rozmawiać przez telefon i rzadko to robię jeśli nie muszę. Wiadomo telefony od rodziców, siostry czy koleżanki odbiorę, ale nie mam też nawyku długiego gadania przez telefon. Wystarczy mi zamienić kilka zdań, zapytać o ważne rzeczy i tyle Mam też taki mały lęk przed tym że jak zacznę z kimś rozmawiać przez telefon to nagle nie będę wiedziała co mam powiedzieć. Dlatego zawsze jak muszę coś ważnego załatwić telefoniczne to kilka minut zajmuje mi zebranie się w sobie żeby wybrać numer i w między czasie zawsze układam sobie w głowie to co chce powiedzieć lub zapytać. No i oczywiście nigdy nie odbieram nieznajomych numerów, szczególnie kiedy wyświetla się kierunkowy z jakiegoś innego miasta

Nie przepadam za rozmowami telefonicznymi, ale czasami wolę zadzwonić i się rozmówić, niż pisać sms'y i czekać na odpisanie. Zawsze staram się uciec gdzieś dalej jak ktoś z rodziny jest w pobliżu, bo zaraz jest "a kto dzwoni?", "a jak dzwoni ten i ten to powiedz mu to czy tamto" itd. Strasznie mnie to denerwuje. Po za tym nie lubię, jak czegoś niedosłyszę. Najlepiej jak jestem sam jest cisza i spokój, i w miarę sobie poukładam co trzeba gadać.
Ale żeby z tego powodu nie odbierać telefonów, to mi się nie zdarzyło. Po prostu nie wykazuję chęci rozmowy i osoba z drugiej strony często to czuje, więc połączenie szybko się kończy.

Uff, myślałem, że jestem dziwny, a tu okazuje się, że jest więcej osób takich jak ja. Nie przepadam za rozmowami telefonicznymi, a jeśli już rozmawiam - to wolę, gdy jestem sam w danym pomieszczeniu. Nie lubię, jak ktoś „słucha” moich rozmów (chociażby moich kwestii”, bo to jednak zaburza moją prywatność.

Rozmawiam głównie z rodziną (np. bratem) lub gdy ktoś sam zadzwoni. Ba, nawet z bliską przyjaciółką kontaktuję się przede wszystkim za pomocą Messengera, tekstowo. A kiedy muszę zadzwonić, by załatwić jakąś sprawę (np. w urzędzie) to mocno się stresuję, układam sobie rozmowę w głowie i staram się odłożyć ją maksymalnie na pózniej. :v

Nie za bardzo lubię rozmowy. Właściwie jedyna osoba, z którą rozmawiam żeby sobie pogadać jest mój przyjaciel. A i tak dzwonimy do siebie dość rzadko i zawsze się umawiamy na taką pogawedke, a tak to zwykle piszemy. Muszę mieć dość dobry dzień żeby chciało mi się rozmawiać. Poza tym nie przepadam za dzwonieniem w celu załatwienia czegoś, zawsze mnie to stresuje i podobnie jak ktoś tu już napisał wolę jak nikogo nie ma w pobliżu. Wolę jednak wszystkie sprawy załatwiać na miejscu, to dziwne, bo jednak dzwonienie powinno być prostsze. Co do prywatnych rozmów to najgorsze jest to, gdy ktoś pyta podczas rozmowy,,No i co tam jeszcze" "to co mi teraz opowiesz" jakieś to sztuczne mi się wydaje. Czasami nawet zdarzało mi się przeczekiwac sygnał, a potem pisać za jakiś czas, ze mnie akurat nie było.

U mnie zależy kto dzwoni. Ale z reguły na rozmowę muszę się przygotować. Rzadko kiedy odbieram za pierwszym razem, zazwyczaj oddzwaniam. Z naprawdę zaufanymi osobami nie mam aż takiego problemu. Jednak często zdarza mi się nie odebrać, wtedy odpisuje, że nie mogę rozmawiać, żeby się nikt nie martwil;p
Też mnie stresuje rozmowa w miejscu publicznym np w autobusie. Numerów nieznajomych nigdy nie odbieram. W przeszłości potrafiłem schować telefon do szuflady i zapomnieć o nim na kilka dni wogole na niego nie spoglądając. Wiele osób się wkurzalo na mnie, ze nigdy nie ma ze mną kontaktuxD

Kys pisze: ↑29 kwie 2019, 20:53 Po prostu nie wykazuję chęci rozmowy i osoba z drugiej strony często to czuje, więc połączenie szybko się kończy.

Dobra strategia, muszę spróbować kiedyś. Potem nikt nie może mieć pretensji, że specjalnie nie odbierasz;D

Też nie cierpię rozmawiać przez telefon. Nawet z bliskimi. Wolę pisać.

Nie mam raczej problemu z rozmową przez telefon/komunikator głosowy chociaż faktem jest że wolę spotkania sam na sam ew. wiadomości tekstowe :p.

Też zdecydowanie nie przepadam za rozmowami telefonicznymi wolę zdecydowanie pisać jakoś to łatwiej przychodzi .

Dawniej wywoływały u mnie paraliżujący lęk, ale z czasem powiedzmy "oswoiłam się" z tym, że czasem trzeba przez ten telefon pogadać. Niestety, nabrałam takiej wprawy, że mnie teraz do tego w pracy wykorzystują nagminnie. Wywołuje to we mnie mikrofalę niechęci, bo dzwonić muszę do obcych osób i atmosfera rozmowy jest formalna, ale ostatnio zauważyłam, że nawet i ta moja mikrofala gdzieś zniknęła. Trochę na autopilocie, ale biorę i robię co trzeba.
Jeśli zaś chodzi o prywatne telefony to wszystko zależy od dnia i nastroju, chociaż rzadko się zdarza bym nie odebrała. Muszę mieć naaaprawdę fatalny dzień.

Czytam Wasze posty i wiem, że jestem w dobrym miejscu. Nienawidzę telefonów : odbierać i dzwonić. Patrzę na dzwoniący telefon i nie jestem w stanie go odebrać - nawet jeśli wiem że dzwoni ktoś z rodziny. Wolę napisać smsa. A największe zło dla mnie to telefon służbowy - tłumaczę sobie ze to taki rodzaj terapii.

Nie przepadam. Gdy mam konkretną sprawę nietowarzyską i coś muszę załatwić to szybko i konkretnie. Tak to nie używam w ogóle komórki do dzwonienia, tyle co do najbliższych - ale mało mówię Nie nadaję się do pogawędek przez telefon kompletnie. Lęku nie mam, po prostu to jakieś dziwne jest a cisze przez telefon gadatliwym wysoce przeszkadzają.